Zwierzyna

Sorry za długą zwłokę, ale nareszcie wrzucam kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się spodoba :) Miał być nieco dłuższy, ale jutro wyjeżdżam i nie jestem pewna, czy udałoby mi się go w najbliższym czasie oddać. To, co nie dopisałam zostanie po prostu później dodane, jako kolejny rozdział. Z góry przepraszam Was za błędy, które z pewnością są i obiecuję w wolnej chwili je poprawić - bynajmniej te, które dostrzegę. No cóż, ślepa jestem :)

Aaaaa!!!! Proszę Was komentujcie !!!!!

Bladym świtem wszystkich uczniów AT brutalnie wywleczono z dormitorium na dziedziniec szkoły. Zaspany Piotrek oparł się czołem o ramię równie sennej Nicole starając się chwilowo zdrzemnąć. Niestety nie było mu to dane, bo dostał lekkiego klapsa w wypięty tyłek od Allena.

- Nie spać mi na tym mrozie – mruknął z politowaniem przyglądając się rodzeństwu – Małe śpiochy.

- To kiedy wreszcie stąd wyjeżdżasz braciszku? – Zapytała z przekąsem Nicole wspominając lanie, jakie jej fundnął dwa dni temu brązowowłosy. – Mam dość tego nadzoru.

- Za trzy dni – mężczyzna posłał jej serdeczny uśmiech, za którym krył się niecny plan dania jej nauczki – Mam nadzieję, że należycie mnie pożegnacie.

- Masz to jak w banku – ziewnął Piotrek masując obolały tyłek – Może tak na początek zasadzę ci kopa w zadek?

- Cisza! – Ryk Teodora rozniósł się po dziedzińcu przerywając rozmowy uczniów. – Dziś dzień próby grupowej. Połączycie się w dziesięcioosobowe drużyny i wytypujecie w nich kapitanów, którzy wylosują numer kolejności.

- Na wstępie informuję, że nie wszystkie grupy będą liczyć dziesięć osób. – Wtrącił się Orestes mierząc wszystkich czujnym wzrokiem. – Trzy z nich będą mieć po jedenaście osób.

- Jest jeszcze jedno rozwiązanie! – Krzyknął z tłumu Allen – Jedna grupa może liczyć trzy osoby, a reszta zgodnie z planem po dziesięć.

- A znajdą się osoby, które podejmą się takiego ryzyka? – Orestes z zaciekawieniem patrzył w stronę pomysłodawcy – To jak? Są chętni?

- Oczywiście – Allen złapał za ręce oniemiałe rodzeństwo i pociągnął je za sobą wychodząc z tłumu. – To moja grupa.

- Ciekawe – zaśmiała się Rose widząc zdziwione miny Piotrka i Nicole – Doprawdy.

- Ustalone – Holmes odznaczył na liście tę trójkę z figlarnym uśmieszkiem – Rozumiem, że ty Hubercie będziesz kapitanem.

- W rzeczy samej – Allen wylosował kartkę z numerem i podał ją Orestesowi – I co?

- Startujecie pierwsi – oświadczył Sicarius nie kryjąc zdumienia. Po chwili podał dla Piotrka zalakowaną, szarą kopertę. – Tu macie instrukcje i czas startu.

- Rozumiem – Allen wyjął z rąk brata kopertę i pociągnął go i siostrę za sobą, by w odosobnieniu odczytać instrukcje. Weszli do stołówki i usiedli przy jednym ze stolików.

- Co to miało do cholery być? – Piotrek nie wytrzymał i łypnął groźnie na brata – Trzyosobowa drużyna?

- Tak – odparł spokojnie Allen – we trójkę damy sobie świetnie radę, tym bardziej, że misja to zabawa w zwierzynę i myśliwego.

- Niech zgadnę – Piotrek westchnął nieco spokojniejszy – jesteśmy zwierzyną.

- Bingo – pochwalił go brat – Na starcie otrzymamy proporczyki z odpowiadającym nam numerem. Mamy zatknąć go na szczycie oddalonym jakieś pięć kilometrów stąd.

- Rozumiem – sapnął zielonooki kładąc głowę na stole – W skrócie bieg przez las, sad i wzdłuż strumienia do pagórka za koszarami.

- Jesteś nieźle zorientowany w terenie – zdziwił się brązowowłosy – Masz GPS-a w głowie?

- Nie, po prostu w zeszłym roku sporządziłem mapę okolicy i samego AT – wyjaśniał sennie kasztanowłosy – A od niedawna nieco poszerzałem jej zasięg, dzięki treningom z Dante. Dysponuję danymi na temat terenu o średnicy dziesięciu kilometrów wokół akademii.

- Dobrze wiedzieć – uśmiechnął się Allen na widok drzemiącego rodzeństwa – Dam wam chwilę, ale nie więcej.

* * * * *

Trójka rodzeństwa stanęła na skraju lasku nieopodal budynków szkoły. Mieli jeszcze kwadrans do wyznaczonej godziny startu, dlatego Allen instruował brata i siostrę, jak mają zachowywać się podczas ucieczki.

- Czegoś nam nie mówisz – przerwał mu w pewnym momencie Piotrek czujnie mierząc go wzrokiem – Fakt, jesteśmy zwierzyną w tej grze, jednak nie potrzebna nam do tego broń.

- Właśnie – Nicole wtórowała bratu – też mi to nie pasowało do schematu gry, w której mamy jedynie uciekać.

- Ok. – Westchnął zmęczony zarzutami Allen – Poprztykałem się z ojcem jakieś dwa dni temu. Podejrzewam, że do zabawy mogą włączyć się osoby niepożądane.

- Twierdzisz, że ludzie Thanathosa mogą się tu zjawić? – Piotrek zdziwił się przypuszczeniami brata – Wszyscy cię znają w organizacji?

- Nie wszyscy – odparł brązowowłosy masując bolące go ze zmęczenia skronie – Starsze pokolenie mnie kojarzy, jednak ci młodsi już nie. Wiedzą tylko, że noszę tatuaż na prawym ręku.

- Rozumiem – Piotrek uśmiechnął się tylko, po czym wyjął z kieszeni spodni czarny marker i łapiąc zaskoczonego brata za prawą rękę, zaczął zamalowywać tatuaż organizacji. Kosę ze skrzydłami i księżyc zastąpił oplatający przegub dłoni ziejący ogniem chiński smok. – Gotowe. Masz tatuaż, jednak nie ten, którego będą szukać.

- Sprytne – pochwalił go Allen podziwiając dzieło młodszego brata – Masz talent, wiesz?

- Kiedyś chciałem rysować komiksy i z tego się utrzymywać – oznajmił Piotrek psotnie się uśmiechając – Graffiti też nieźle mi wychodziło, choć kłopotliwe było umykanie policji na czas.

- Wielu jeszcze rzeczy o tobie nie wiemy braciszku – zaśmiała się Nicki z podziwem patrząc na młodszego z chłopaków – Ciekawie się zabawiałeś w dzieciństwie.

- Po prostu byłem głupi i tyle – sapnął kasztanowłosy wspominając swoje wyczyny w Nowym Jorku – Dawałem się ponieść chwili w zabawie marząc farbą co nadawało się do roli płótna. Jeśli dobrze sobie przypomnę, to kiedyś nawet pomalowałem jakiś wóz. Był czarny i postanowiłem nadać mu nieco koloru.

- Co namalowałeś? – Dociekała Nicole zaabsorbowana opowieścią brata – No powiedz! Złapali cię?

- Jednorożca – zachichotał Piotrek na samo wspomnienie swojego rysunku – Moja współlokatorka uwielbiała ten motyw, a że samochód znajdował się na terenie La-Muerte i chciałem dopiec L-Diablo. Eh, stare, dobre czasy. Nigdy nie zostałem złapany na gorącym uczynku.

- Pfff – Wybuchł śmiechem Allen – Jednorożec? Taki różowy z czerwonymi oczami i żółtym rogiem?

- Nom – Piotrek zdziwiony spojrzał na brązowowłosego, który niemal popłakał się ze śmiechu – Skąd wiesz?

- Wiesz, ten samochód należy do naszego ojca – wyjaśniał w śmiechu mężczyzna – Jego mina, jak zobaczył swoje cacko ozdobione jednorożcem niepowtarzalna.

- Serio? – Zielonooki zbladł – Ale chyba mu nie powiesz, że to ja?

- No nieźle – odparł już uspokojony Allen – oczywiście, że mu nie powiem. Nie wkopałbym mojego małego braciszka.

- Allen? – Nicole raptem złapała brata za bluzę z zamyśloną miną – Co się stanie, jeśli cię złapią ci z organizacji?

- Nie martw się tym maleńka – potargał włosy siostry w pieszczotliwy sposób – Zaciągną mnie do siedziby organizacji, a jeśli im się to nie uda, to ojciec osobiście po mnie przyjdzie. W każdym bądź razie, jakoś sobie poradzę.

- Czas ruszać – sapnął Piotrek zerkając na zegarek – Mamy dziesięć minut sprintu przed sobą, aż dotrzemy do strumienia. Później będziemy posuwać się wzdłuż niego do koszar.

- Ok. – Przytaknęła reszta, po czym puścili się biegiem przez las.

* * * * *

Holmes stał na dachu dormitorium z lornetką przy twarzy.

- Ruszyli zgodnie z planem – zakomunikował przez nadajnik przy uchu – Za dziesięć minut możecie zacząć ich gonić.

- Zrozumieliśmy – Wiktor posłał szyderczy uśmieszek w przestrzeń przed sobą – Pobawię się nieco z tym zielonookim gówniarzem.

- Tylko spróbuj – Dante klepnął blondyna w ramię – wtedy ja zabawię się z tobą brachu.

- Ciekawe co ty byś zrobił w moim przypadku? – Wycedził przez zęby Moon – Ten cholernik dosypał mi środka na przeczyszczenie do piwa.

- Nie masz na to dowodu, prawda? – Odparł Sicarius w lekkim uśmiechu – To cię naprawdę wkurza królu.

- Nie wkurwiaj mnie Dante! – Wiktor złapał kurtkę ciemnowłosego – Przestań kryć tego gówniarza do cholery! Dobrze wiem, że to on.

- Władca tronu został wyprowadzony z równowagi – Rose zakpiła z blondyna podchodząc do mężczyzn – Znowu poszło wam o Piotrka?

- Twój brat perfidnie chroni tego dzieciaka – upierał się przy swoim Moon – A ty nie jesteś lepsza!

- Czyżby?! – Rose posłała oskarżycielowi groźne spojrzenie – Dobrze znam swojego brata i wiem, że nie chroni winnych. Wkurzałeś Piotrka, ale ktoś go wyręczył w tej małej zemście. Zanim wycelujesz w kogoś palec, sprawdź wszelkie motywy i źródła.

- Skończyliście?! – Usłyszeli głos Teo z nadajnika – Dorośli, a zachowują się jak gówniarze. Za minutę ruszacie.

- Nie przesadzasz? – Wiktor starał się jakoś przypodobać Holmesowi.

- Teo ma rację – Dante uśmiechnął się cynicznie, po czym przeciągnął się szykując do biegu – więc daj sobie na wstrzymanie, bo tylko to potwierdzasz.

- Jak myślicie, czemu Hubert zaproponował utworzenie trzyosobowej grupy? – Zapytała Rose bardziej zwracając się do Dantego niż do blondyna. – Ty coś wiesz braciszku, nieprawdaż?

- Może – Ciemnowłosy wyjął z ucha nadajnik i posłał siostrze wymowne spojrzenie potwierdzając jej przypuszczenie – Będziemy mieć niezapowiedzianych gości, jednak ta trójka doskonale sobie z nimi poradzi, chyba że tatuś się o kogoś upomni osobiście.

- Poważna sprawa – Rose przyjęła do wiadomości aluzję brata – W tej sytuacji przydałby się Aaron lub Orestes zamiast tego dupka.

- Wtrącimy się jedynie w ostateczności – Oświadczył Dante ponownie wkładając nadajnik – Ruszamy!

* * * * *

Woda w strumieniu była lodowata, ale trójka młodych uciekinierów brnęła w niej posuwając się pod prąd.

- Deszcz?! – Nicole w złości spojrzała w niebo mrużąc oczy przez strugi deszczu – To jakiś żart?!

- Nie narzekaj siostrzyczko – zaśmiał się w równie pochmurnym nastroju Piotrek. Ta zabawa coraz mniej mu się podobała. – Jesteśmy już prawie przy koszarach.

- W zabudowaniach możemy zostać osaczeni – poinformował ich Allen raptownie zatrzymując się na brzegu strumienia i pomagając rodzeństwu wygramolić się z wody – Musimy jakoś je ominąć.

- Znam przejście podziemne, które przeprowadzi nas bezpiecznie pod terenem koszar – sapnął zielonooki starając się złapać oddech – Jednak po wyjściu będziemy niepokojąco blisko granicy AT, co również będzie czynić okazję dla ludzi Thanathosa.

- Słyszeliście? – Nicole wyostrzyła słuch, po czym wskazała oczami na najbliższe zarośla. – Ktoś nas podsłuchuje.

- To z pewnością nie instruktorzy akademii – mruknął Piotrek zerkając na zegarek, a następnie złapał za leżący przy jego nodze kamień i figlarnie się uśmiechnął – Umiecie puszczać kaczki na wodzie?

Kasztanowłosy teatralnie ustawił się przodem do strumienia, jednak w końcowej fazie rzutu błyskawicznie zmienił pozycję i z całej siły cisnął kamieniem w zarośla. Po chwili usłyszeli jęk bólu i odgłos upadku na ziemię.

- Piękny rzut braciszku – pochwaliła go Nicole w śmiechu – Dobrze wyliczyłeś trajektoria.

- To nie było trudne, bo gościu był dość głośny, jak na szpiega pierwszej linii – westchnął Piotrek szczękając zębami z zimna – Czasem się opłaca mieć muzyków w drużynie.

- Nie zaprzeczę – uśmiechnął się Allen z politowaniem patrząc na drżącego brata. W pewnym momencie zniknął w zaroślach, a krzyk szpiega zwiastował jego powrót. – Grupa organizacji liczy dziesięć osób. Teraz już dziewięć.

- Po trzech na łepka – stęknęła Nicki związując mokre od deszczu włosy – Ta gra rujnuje mi fryzurę.

- A złe wieści? – Piotrek od razu wyczuł niepokój w tonie głosu brata. – Nie będzie tak łatwo, jak przypuszczaliśmy, prawda?

- Ta – Allen spojrzał w niebo wzdychając – Cholerny staruch wysłał trzech najlepszych ludzi organizacji. Co najgorsze, tych którzy mnie znają.

- Kumam – Kasztanowłosy zagryzł w zastanowieniu dolną wargę układając nowy plan działania – Musimy się cofnąć do przejścia oddalonego od tego miejsca jakieś pół kilometra. Prowadzi prosto do wzgórza i omija całkowicie koszary. Szybko skończymy grę i w razie ataku pokonamy przeciwników. Problemem będzie Dante, który pewnie przewidzi mój plan.

- W kwestii drogi zdaję się na ciebie – brązowowłosy poklepał plecy brata – Ruszamy!

* * * * *

Rose zeskoczyła z drzewa przy zakolu strumienia nieopodal koszar z niemrawą miną.

- Koszary obstawione – oświadczyła w skupieniu przyglądając się bratu – A co ty znalazłeś?

- Trupa z tatuażem czarnego księżyca na karku – mruknął Dante w zamyśleniu – Wiadomo, że zajął się nim Hubert, bo Piotrek i Nicki raczej nie byli by zdolni do takiego okrucieństwa.

- O kurwa – usłyszeli z zarośli zdumienie Wiktora – Ktoś przeciął mu struny głosowe i pozwolił się wykrwawić.

- Błąd – Rose zerknęła na nieżywego mężczyznę doznając szoku – Okazał mu łaskę. Widzisz, ma ranę w piersi.

- Ilu naliczyłaś w koszarach? – Zapytał ciemnowłosy przyglądając się śladom na ziemi.

- Około siedmiu – Odparła kobieta z niepokojem w głosie – Nadal uważasz, że sobie poradzą?

- Widziałaś co Hubert zrobił z tamtym żółtodziobem – Dante spojrzał na siostrę pewnym wzrokiem – Jeśli powiedzie się plan Piotrka, to bez problemu dotrą do wzgórza. Cofnęli się do tuneli w bunkrach. – Zaniepokojenie siostry nieco go wyczuliło – Co jest?

- Wśród tych w koszarach był Raven – rzuciła patrząc w niebo Rose – Sam dobrze wiesz, jaki niebezpieczny to gość.

- Wiem – ciemnowłosy wyminął siostrę przeskakując strumień – Wiem też, że Hubert nie pozwoli skrzywdzić tej dwójki.

- Skąd ta pewność Dante? – Usłyszeli głos Holmesa w nadajniku – Słucham, oświeć nas.

- Chyba nie mam wyjścia – sapnął Sicarius, po czym lekko się uśmiechnął. – Hubert, a raczej Allen, nie da skrzywdzić młodszego rodzeństwa.

* * * * *

Piotrek stanął u wlotu do ukrytego tunelu i z wahaniem patrzył w ciemną otchłań przed sobą.

- Macie może latarkę? – Zapytał rodzeństwa z nadzieją w głosie – Ja swojej zapomniałem.

- Nie martw się – Allen poklepał ramię brata i pieszczotliwie potargał mu włosy, jak dla dziecka – Z nami nie potrzebujesz światełka.

- Tu jest pochodnia – zauważyła Nicole wskazując wystającą ze ściany tunelu pochodnię – Mam zapalniczkę.

Dziewczyna zapaliła materiał nasączony naftą rozświetlając wejście do tunelu. Piotrek wziął od siostry pochodnię i ruszył przed siebie ostrożnym krokiem. Z tego co pamiętał, to ten tunel był mało uczęszczany i niewiele osób o nim wiedziało. Musieli nim przejść około półtora kilometra i miał co do tego niepokojące uczucie. Coś mu mówiło, że na końcu tej drogi spotka ich niemiła niespodzianka.

- Co się dzieje? – Nicole delikatnie dotknęła ramienia brata widząc jego lęk. – Boisz się tej drogi?

- Coś mi mówi, że lepiej będzie jak w ogóle nie pójdziemy na wzgórze – mruknął Piotrek trzęsąc się z zimna. Mokre ubrania jedynie potęgowały doskwierający chłód. – Ale z drugiej strony to najbezpieczniejsza opcja z trzech możliwych.

- Rozumiem – dziewczyna sapnęła, po czym odeszła do drugiego z braci – Może uda nam się uniknąć konfrontacji z wrogiem, jak sądzisz?

- Raczej w to wątpię – odparł w zamyśleniu Allen również przeczuwając coś złego – Lepiej przygotuj się do walki malutka. Piotrek ty również.

- Wiem – stęknął zielonooki niezadowolony z takiego obrotu spraw.

Po półgodzinnym marszu nareszcie dotarli do wylotu tunelu. Piotrek ostrożnie rozejrzał się wokoło, jednak pomimo wolnej drogi coś mu nie pasowało.

- Nicki – zwrócił się do siostry posyłając jej czujne spojrzenie – Pobawimy się w teatrzyk, co ty na to?

- Może być księżniczka i niedorozwój? – Dziewczyna jedynie się uśmiechnęła – A co z Allenem?

- Allen zostanie tutaj i w razie problemów nam pomoże – oświadczył spokojnie porozumiewając się zdecydowanym wzrokiem z bratem – Oni ciebie znają bracie, a nas nie. Istnieje spore prawdopodobieństwo, że nas zignorują.

- Czaję – Allen uniósł kciuk na znak porozumienia – Nie lekceważcie ich tylko.

- To raczej niech oni nie lekceważą nas – szepnęła Nicole wybiegając z udawanym dziecięcym śmiechem na zewnątrz. Po niej tunel opuścił Piotrek z równie głupawą miną.

- Para oszołomów – zaśmiał się Allen w reakcji na wygłupy rodzeństwa. Zamilkł, kiedy zobaczył, jak zmierza do nich dwóch najgorszych ludzi Thanathosa – Cholera, że też musieli to być akurat ci dwaj. McCraft  i Thunder, to zły duet w zestawie. Instynkt jednak nie mylił Piotrka, ani mnie.

Nicole biegła przed siebie teatralnie się wywracając przy jednym z drzew. Automatycznie udała płacz trzymając prawą kostkę.

- Starasz się złapać zająca? – Zapytał Piotrek z głupawym uśmieszkiem – Takim królewnom jak ty, to raczej nie zdarza się upadać w tak spektakularny sposób. Więcej dumy panienko.

- Zamiast się ze mnie nabijać, pomógłbyś głąbie – Nicole wyniośle podniosła rękę pokazując tym by chłopak ją podniósł. – Prawdziwy gentelman zaniósłby mnie do skrzydła szpitalnego.

- Tak? – Piotrek udał zdziwienie. Musiał przyznać, że siostra idealnie udawała niektóre zachowania Kacpra. – Ja nie będę twoim rycerzem w lśniącej zbroi dziewczynko.

- Imbecyl taki jak ty z pewnością gentelmanem nie będzie – syknęła jadowicie nastolatka wytykając go palcem – Parobek i wieśniak.

- Nie wymachuj tak tym palcem, bo to nie ładnie – pouczył ją zielonooki z ironicznym uśmieszkiem – Wstawaj szybciej, bo czas nas nagli i przegramy tę grę. Że też wylosowałem ciebie jako partnera. Diwę niewartą złamanego centa.

- Zważaj na słowa palancie! – Wrzasnęła dziewczyna podnosząc się na nogi i uderzając go w policzek – Niewychowany przygłup.

- O co te kłótnie dzieciaczki – usłyszeli za sobą gruby bas należący do rudego mężczyzny o szerokich barach – Chłopczyku, nie dokuczaj tej ładnej panience.

- Kim pan jest, że się wtrąca do naszej rozmowy? – Piotrek z udawaną złością spojrzał na mężczyznę za nim. Nieco się przestraszył poharatanej bliznami jego twarzy, jednak zdołał to zakamuflować. – Co pan tu robi?

- Pytania, to my będziemy maleństwa zadawać – Z drugiej strony podszedł do nich czarnowłosy jegomość odziany w ciemny, dobrze dopasowany płaszcz. Zbliżył się do Piotrka i zmierzył go bacznym spojrzeniem. To wystarczyło by chłopak zrozumiał, że zostali przejrzani. – Nadal chcecie ciągnąć to przedstawienie?

- Cholera, Nicki wiej! – Ryknął kasztanowłosy błyskawicznie powalając stojącego przed nim mężczyznę na plecy i puszczając się pędem za siostrą. – Nie są tacy głupi, jak myślałem. Biegnij na szczyt wzgórza i zostaw tam swój proporczyk, pięć metrów od stojącego tam pomnika jest dziura do podziemi. Przeciśniesz się tam.

- Nie zostawię cię z tymi facetami! – Nicole uparcie sprzeciwiała się woli brata. – To pewnie ci, których obawiał się braciszek. Jeśli dowiedzą się kim jesteś, to z pewnością zabiorą cię do Alberta.

- No dobra – Piotrek zmiękł, jednak dalej biegli wspinając się na szczyt wzgórza. – Bronimy się na szczycie. Takim sposobem nie przegramy misji.

- Jak zwykle o wszystkim pomyślałeś – Dogonił ich Allen i wspólnie znaleźli się na wierzchołku wzgórza. – Ok., gra zaliczona. Pozostało tylko uporać się z intruzami.

- Ten w płaszczu wydał mi się dość znajomy – zauważyła Nicki starając się złapać oddech po wyczerpującym sprincie pod górkę – Allen, to chyba nie…

- W Thanathosie nazywają go Thunder – oświadczył brązowowłosy z niepokojem w oczach patrząc na brata – To brat matki, który cię najwidoczniej rozpoznał.

- Że co proszę? – Piotrek był w szoku po usłyszeniu takiej informacji – To był niby mój wujek? A ja go… cholera!

Zielonooki zdesperowany usiadł na pomniku. Teraz miał motywację by walczyć, bo nie miał zamiaru jeszcze spotykać się z ojcem.

- Nie łam się braciszku – pocieszała go Nicole siadając obok – Wspólnie odeprzemy ich atak. Mamy po swojej stronie Allena.

- Czyli ta dwójka jest odpowiedzialna za twoją zwłokę Al. – Zaśmiał się mężczyzna z bliznami na twarzy, po czym zwrócił się do Piotrka. – Ile masz lat zniewieściały chłopczyku? Piętnaście?

- Nie twój interes brzydalu – wycedził przez zęby wściekły kasztanowłosy – Masz z tym jakiś problem?

- Uspokój się braciszku – szepnęła dziewczyna nieco go przytrzymując – On specjalnie chce cię sprowokować.

- Dobrze wiesz, że jest w moim wieku McCraft – Odparł Allen wzdychając – Może na to nie wygląda, ale jest dorosły.

- Widzę, że ma temperament Blanki – zaśmiał się Thunder nie spuszczając wzroku z kipiącego ze złości zielonookiego – Ta, to z pewnością mój siostrzeniec, bo replikuje zachowanie tej małej "narwanicy".

- Kopę lat wujku Kaspianie – przywitała się Nicole niemrawo się uśmiechając – Nie pozwolę zabrać żadnego z moich braci.

- Eh, dzieci – sapnął czarnowłosy mężczyzna w szerokim uśmiechu – W świetle naszego prawa nie macie głosu, jak ryby w stawie.

- Chyba go nie lubię – szepnął obrażony Piotrek wstając z pomnika – Nie jestem już dzieckiem, a wszyscy mnie tak traktują.

- To pokaż jakim mężczyzną jesteś – zaproponował mu McCraft z szyderczym uśmieszkiem – Umiesz się bić?

- Umiem – mruknął Piotrek podwijając rękawy bluzy – Dawaj brzydalu!

- W gadce jesteś mocny – zarechotał przeciwnik chłopaka z niebezpiecznym błyskiem w oczach – Ciekawe, czy w pięściach również.

Allen usiadł przy Nicole i z zaciekawieniem przyglądał się bratu, który nieświadomie zaczął emanować morderczą aurą. Thunder również usunął się w bok. McCraft niespodziewanie wyjął z kieszeni nóż myśliwski i wymierzył jego ostrze w stronę kasztanowłosego, który nawet się nie poruszył na ten ruch. To trochę zbiło z tropu mężczyznę, tym bardziej, że spodziewał się lekkiego wahania ze strony chłopaka. Piotrek w odpowiedzi posłał przeciwnikowi serię ciosów zwinnie unikając głowni noża. W głowie miał jedynie chęć zatłuczenia tego gościa na śmierć. Nikt bezkarnie nie będzie się z niego naśmiewał, a szczególnie jeśli chodzi o jego wiek i wygląd.

- Jest źle – szepnęła Nicki nerwowo łapiąc bluzę brązowowłosego – Piotrek jest naprawdę wkurzony i nie myśli racjonalnie. Trzeba coś zrobić braciszku.

- Nie będziemy się w to wtrącać – orzekł stanowczo Allen – To walka Piotrka, a nie nasza i to on poniesie konsekwencje swoich czynów.

- Rozumiem – Dziewczyna ze smutkiem wpatrywała się w walczącego brata – Nawet jeśli wygra, będzie tego żałował.

Piotrek szybkim kopnięciem wytrącił nóż z ręki przeciwnika i trafnym uderzeniem pięścią rozkwasił jego nos. Lata praktyki w bójkach ulicznych wiele go nauczyły podczas pobytu w Nowym Jorku. Silny cios w brzuch nieco przywrócił mu rozum. Krzywiąc się z bólu spojrzał na triumfującego mężczyznę, jednocześnie obmyślając kolejne posunięcie. Jednego był pewien, za wszelką cenę musiał unikać trafień ze strony przeciwnika, bo miał ciężką rękę. Wziął głęboki oddech i ruszył z kontratakiem ledwie parując przy tym ciosy mężczyzny. Błyskawicznie obrócił się w rozpędzie i z całej siły kopnął w pokrytą bliznami twarz. Dla wzmocnienia efektu zwinnie powtórzył uderzenie, powodując głośny upadek rudowłosego. Walka została skończona.

- I pomyśleć, że takie chucherko ma w sobie tyle siły – usłyszeli śmiech Rose, która zeskoczyła z najbliższego drzewa – Jednak nie musieliśmy tu interweniować, tak jak mówił Dante.

- Nie przeginaj Rose! – Ryknął z dołu Dante wspinając się na wzgórze. – Wiesz, że tego nie lubi!

- Oj podrażnić się mi nie dacie z Piotrusiem – westchnęła kobieta w lekkim dąsie – A jak sytuacja w koszarach?

- Orestes z Aaronem szybko się uporali z tym problemem – nadał do mikrofonu w słuchawce Holmes – Niestety Raven uciekł.

- Raven zwiał – powtórzyła w zastanowieniu ciemnowłosa – to wróży złym humorem Orestesa. Nie chciałabym być w waszej skórze chłopcy – zwróciła się do Allena i Piotrka. – Jesteście w jego grupie i zatailiście przed nim fakt, że ktoś należy do Thanathosa. Nicole jest w mojej grupie, a protekcja Dantego w tym przypadku nie pomoże ci Piotruś.

- Mam gdzieś Orestesa i jego zdanie – odparł Piotrek nadal wrząc z gniewu. Dopiero widok Dantego nieco go uspokoił. – Przez tę jego głupią grę nie dano mi się wyspać. Zmarzłem, zmokłem, a na deser pobiłem jakiegoś brzydala z frustracji spowodowanej brakiem snu.

- Wiesz, że teraz brzmisz jak rozwydrzona mała dziewczynka? – Zaśmiał się Dante mierzwiąc mu włosy.

- A w dupie mam co o mnie teraz myślicie i jak brzmię czy wyglądam – Piotrek musiał dać upust swojej złości, a narzekanie było najłagodniejszym jej przejawem. – Skończyłem grę przynosząc na to wzgórze te pieprzone proporczyki, a teraz z łaski swojej chciałbym wrócić do łóżka i się przespać.

- Tak, to z pewnością jest syn mojej siostry – roześmiał się Thunder w reakcji na zrzędzenie chłopaka – Idealna replika jej zachowań. Albert ucieszy się, że wreszcie się odnalazłeś.

- Zgodnie z kodeksem organizacja nie ma wstępu do Akademii – Oświadczył Dante z poważną miną zwracając się do czarnowłosego – Od kiedy Thanathos łamie ustanowione przez siebie zasady?

- Przybyliśmy tylko odebrać naszą własność – usłyszeli czyjś głos, a następnie z pobliskich zarośli wyszedł mężczyzna w średnim wieku z blizną na lewym oku. – Allenie?

- Nigdzie na razie się stąd nie ruszam – oznajmił spokojnie Allen z morderczym spojrzeniem – Przekażcie ojcu, że należą mi się jakieś wakacje i on dobrze o tym wie. Ty również Ravenie.

- Rozumiem – uśmiechnął się Raven nadzwyczaj łagodnie – Przekażę szefowi twoją wiadomość.

- Wujku, mógłbyś nie mówić Albertowi o Piotrku? – Poprosiła czarnowłosego Nicole z błagalnym spojrzeniem. – Spotkają się w swoim czasie.

- Eh, księżniczko – westchnął Thunder wpatrując się w niebo myśląc – Dobrze, ze względu na pamięć Blanki.

Czarnowłosy skinął na Piotrka nakazując mu podejść. Chłopak z wahaniem wykonał polecenie zachowując jednak bezpieczny dystans.

- Nie bój się mnie chłopcze – zaśmiał się mężczyzna widząc niepokój na twarzy chłopaka – Nie gryzę.

Kasztanowłosy podszedł bliżej. Niepewnie się czuł oddzielony od sprzyjających mu ludzi, do których drogę zagradzał mu Raven.

- To kopnięcie, którym pokonałeś McCrafta, skąd je znasz? – Zapytał go Thunder bacznie się mu przyglądając – Z tego ciosu zasłynął pewien dzieciak z Red Scorpions, niejaki Death.

- Nauczyłem się – mruknął Piotrek spuszczając wzrok na ziemię. Nie chciał opowiadać o RS, bo przypominały mu się bolesne wspomnienia. – A Death zakończył swoją egzystencję i liderem RS jest teraz Li-Dok.

- Masz na myśli Akirę Lee? – Dopytywał go Thunder – Czego nie chcesz mi powiedzieć?

- Niczego – sapnął Piotrek odwracając się plecami do rozmówcy i kierując kroki w stronę rodzeństwa – Brzytwa Ockhama[1] się kłania.

- Proste założenia powiadasz – zaśmiał się czarnowłosy – Chyba będziesz moim ulubionym siostrzeńcem narwańcu.

- Masz ciekawego brata Allenie – oznajmił Raven rozumiejąc tok myślenia kasztanowłosego – Ja również nie wspomnę o nim Albertowi i jakoś przekonam McCrafta do tego samego.

- Dzięki – Allen posłał mężczyznom wymowne spojrzenie, które tylko oni mogli odczytać – Do świąt wrócę.

- Rozumiem – Raven dźwignął na nogi jeszcze oszołomionego McCrafta i ruszył z nim w stronę granicy AT. – Spodziewaj się, że osobiście po ciebie przyjdzie.

- Mam tego świadomość – Allen przymknął zmęczone oczy i odetchnął z ulgą widząc, że mężczyźni odchodzą. – Dzień pełen wrażeń.

- Co nie? – Ziewnęła Nicole wtulając się w bok brata – Nareszcie sobie poszli.

- Wracamy? – Piotrek posyłając uśmiech rodzeństwu wyminął ich i bez słowa wskoczył do znajdującej się za pomnikiem dziury. Był już tak zmęczony i zmarznięty, że było mu wszystko jedno, czy jest tam ciemno, czy nie. Po prostu zamknął oczy i posuwał się w odpowiednim kierunku. Wszyscy zebrani na wzgórzu ze zdziwieniem wpatrywali się w miejsce, gdzie zniknął chłopak. Ciszę przerwał Dante rozbawiony całą sytuacją.

- No, proszę do czego jest zdolny, kiedy skrajnie się wkurzy – zaśmiał się Sicarius idąc w ślady chłopaka i wskakując do tunelu. Podejrzewał, jak musi się teraz czuć, dlatego nie chciał zostawiać go samego. Dość szybko go dogonił i przytulił. – Mam cię mój marudny złośniku. Trzeba cię ukryć przed furią Orestesa. Rose zapewni kryjówkę, dla Allena i Nicole.

- To dobrze – szepnął chłopak wczepiając się w tors mężczyzny – W złości powiedziałem kilka niepotrzebnych zdań. Brak snu powoduje, że byle pierdoła wyprowadza mnie z równowagi.

- Jesteś przemoczony do suchej nitki – zauważył Sicarius wykręcając tył bluzy chłopaka z wody – Musisz się rozgrzać, bo inaczej znowu mi zachorujesz.

- Uciekaliśmy strumieniem, a później lunął deszcz. To normalne, że jestem mokry – ziewnął chłopak kryjąc twarz w piersi mężczyzny – Jeśli dam ci buziaka, to zaniesiesz mnie do pokoju?

- Rozleniwiasz mi się skarbie – zachichotał Dante biorąc zielonookiego na ręce – Czasem myślę, że za dużo ci pobłażam.

- Czyżby? – Szepnął Piotrek patrząc nieprzytomnie na partnera – Nie będę wytykał palcami tego, kto obudził  mnie w środku nocy i błagał o usmażenie mu omleta, bo niby umierał z głodu. Gdyby nie te nocne zabawy w Master chiefa, pewnie lepiej bym dziś funkcjonował.

- Nic nie poradzę, że uzależniłem się między innymi od twojej kuchni – odparł ciemnowłosy czule całując skroń przysypiającego chłopaka – Świetnie się spisałeś pokonując w walce tego rudego osiłka.

- Nie miałem wyboru, bo gdybym przegrał, to pewnie zabraliby mnie do siedziby Thanathosa – sapnął kasztanowłosy zerkając przymkniętymi oczami na twarz Dantego – Na razie nie chcę widzieć się z tym gościem, który uważa się za mojego ojca.

- Rozumiem – Sicarius uśmiechnął się kojąco do drżącego z zimna chłopaka – Dziś prześpisz się w ukrytym pokoju Aarona. Wcześniej z nim to uzgodniłem, dlatego możesz czuć się tam bezpieczny. Orestes nie będzie podejrzewał, że akurat on cię będzie ukrywał.

- Aha – zamruczał prawie śpiąc zielonooki. – Skoro tak mówisz.

- Jest tylko mały warunek – szepnął cicho mężczyzna w lekkim uśmieszku – Musisz podporządkować się jego zasadom.

- Jeśli nie będą głupie – Piotrek kichnął z wyziębienia – zobaczymy.

- Aaron jest surowy w przestrzeganiu zasad – ostrzegł go Dante podchodząc do ukrytego przejścia w tunelu, który prowadził wprost do specjalnego pokoju jego brata – Kiedy tam wejdziesz, skażesz się na jego łaskę. Nie pozwoli ci uciec.

- Czyżby twój brat miał jakiś fetysz, o którym mi nie mówisz? – Piotrek raptownie oprzytomniał i czujnie patrzył na partnera. – Wyczuwam tu podstęp kochanie.

- Skąd – Ciemnowłosy spokojnie zniósł lustrację chłopaka. Aaron miał nieco sadystyczne podejście do niesubordynacji, ale miał całkowite zaufanie do niego i wiedział, że brat nie wyrządzi krzywdy Piotrkowi. – Jakoś się dogadacie.

- O nie, teraz na pewno tam nie idę – Zielonooki niespokojnie poruszył się w ramionach partnera, a następnie zaczął się wyrywać – Puszczaj mnie! Wolę już spać na tamtym wzgórzu i marznąć!

- Nie wygłupiaj się Piotruś – Dante starał się jakoś uspokoić chłopaka. – Aaron dobrze się tobą zajmie.

- Nie jestem już dzieckiem i sam potrafię o siebie zadbać do cholery! – Piotrek prychał jak rozszalały kociak od czasu do czasu kichając. – Dante Sicariusie, puść mnie natychmiast!

- No, dzieciak ma temperament – zaśmiał się Aaron wyłaniając z jakiejś wnęki, po czym bez słowa podszedł do brata i niespodziewanie ogłuszył szamoczącego się chłopaka. – Zaopiekuję się twoim kociakiem.

- Nie musiałeś go tak od razu ogłuszać – zarzucił mu zaniepokojony Dante – Jest trochę niewyspany, a przez to drażliwy.

- Był nieco za głośny – wzruszył ramionami starszy Sicarius – musiałem jakoś go uciszyć, skoro sam nie dawałeś z nim rady.

- Ale… – Dante chciał rzucić złośliwą ripostę, jednak brat mu to uniemożliwił.

- Dalej nie wejdziesz – oświadczył poważnie Aaron wyrywając nieprzytomnego chłopaka z rąk brata – Idź lepiej udobruchać Oriego i przebierz się w suchy ciuch.

- Nie traktuj mnie, jak dziecka – Dante posłał bratu groźne spojrzenie – bo już dawno nim nie jestem.

- Wiem – Aaron zaśmiał się ciepło patrząc na Dantego – po prostu ciężko jest się pogodzić z faktem, że mój mały braciszek tak szybko dorósł.

Dante westchnął tylko, po czym odszedł pozostawiając Piotrka na łasce starszego brata.

* * * * *

Piotrek obudził się późną nocą. Zdezorientowany masował obolałą szyję ostrożnie rozglądając się po nieznanym mu pomieszczeniu. Leżał na sporym łóżku z baldachimem o krwisto-czerwonej barwie. Nagle poczuł, że coś jest nie tak. Jego szyję okalał dość gruby rzemień z metalowym okuciem. Kiedy gwałtownie poruszył głową, usłyszał cichy dźwięk charakterystyczny dla dzwonka.

- Co jest do cholery? – Mruknął szarpiąc za denerwującą ozdobę, jednak ta nie chciała się odczepić. – To jakiś głupi żart, czy jak?

- Widzę, że kociak się obudził – do pokoju weszła starsza wersja Dantego, jednak o stalowych, szarych oczach – Nie szarp się z tym, bo i tak sam nie dasz rady tego ściągnąć.

- Co?! – Piotrek ogłupiały patrzył na mężczyznę, a po chwili zerwał się z łóżka z chęcią skatowania żartownisia, jednak z łoskotem upadł na podłogę kilka metrów od niego. Na nodze miał skórzaną obręcz, która łączyła się ze ścianą srebrnym łańcuszkiem. – Co znowu?

- Myślałeś, że nie zabezpieczyłbym się przed atakiem z twojej strony? – Aaron przykucnął przy chłopaku zachowując odpowiedni dystans – Taki rozjuszony, dziki Kocurek potrafi dotkliwie podrapać.

- Podejdź bliżej – wysyczał wściekły zielonooki zaciskając pięści i zęby – to powiem ci co myślę o twoich metodach.

- Wiem co właśnie chodzi ci po głowie – zaśmiał się mężczyzna mierzwiąc chłopakowi włosy i wstając – Nie ściskaj tak tych łapek, bo jeszcze dostaniesz skurczu.

- Nie jestem kotem! – Wrzasnął Piotrek lekko zachrypniętym głosem, jednocześnie siadając na dywanie. Teraz spojrzał na ubranie, które miał na sobie i zaniemówił z doznanego szoku. Minutę później odzyskał głos. – Co to kurwa ma być!

- Twoja pidżama na tę noc – oświadczył spokojnie Aaron z rozbawieniem przyglądając się reakcjom kasztanowłosego. – Idealnie na tobie leży.

- To – Piotrkowi brakowało słów do określenia tego co miał na sobie, a mianowicie czarną koszulkę z nadrukiem Hello Kitti i krótkie spodenki  do niej w komplecie. – To dla dziewczynki.

- Ładnie ci w tym, wiesz? – Zachichotał Aaron widząc rumieńce zażenowania na twarzy chłopaka – Nawet zrobiłem ci kilka fotek, kiedy spałeś. Myślę, że Dantemu powinny się spodobać.

- Zabij mnie przed tym – jęknął zmieszany zielonooki maszerując z powrotem do łóżka i chowając się pod kołdrą – albo daj mi nóż, to popełnię seppuku[2].

- Zabawny jesteś – mężczyzna roześmiał się już na poważnie – Nic dziwnego, że mały Dan tak cię lubi.

Aaron usiadł przy chłopaku i zerwał z niego kołdrę, a następnie złapał lewą rękę i przyciągnął ją do siebie.

- Ta blizna mówi dosadnie, że szukałeś już śmierci – oznajmił łagodnie, ale stanowczo – Zabójca jest idealną maszyną, kiedy wyzbędzie się strachu przed śmiercią. Jesteś świetnym materiałem na skrytobójcę, jednak ty nim nie chcesz zostać.

- Nie chcę nieść śmierci, ani z nią współgrać – odparł cicho Piotrek ze smutnym wzrokiem – Chciałbym po prostu normalnie żyć.

- Rozumiem – Aaron pieszczotliwie roztrzepał grzywkę chłopaka – Rose nieco mi o tobie opowiedziała. Dobry z ciebie dzieciak i dziękuję ci za ocalenie Dantego.

- Nie masz mi za co dziękować – ziewnął zielonooki nie za bardzo rozumiejąc zamysł mężczyzny – To on ocalił mnie przed kolejnym głupstwem.

- Kochasz go chociaż? – Zapytał nagle z badawczym spojrzeniem Sicarius. – Odpowiedz szczerze.

- Kocham – Piotrek zarumienił się odpowiadając na pytanie, jednak w oczach pokazał swoją determinację – Choć sam tego nie rozumiem.

- To lepiej dla ciebie – Aaron pacnął delikatnie policzek chłopaka – Gdybyś chciał zabawić się jedynie uczuciami mojego brata, zabiłbym cię bezzwłocznie.

- Za kogo mnie masz?! – Warknął Piotrek zrywając się do siadu. – Nie jestem hipokrytą, ani tanią dziwką, która bawi się ludźmi! Prędzej zginę niż stanę się kimś takim!

- Dobrze mi to słyszeć – mężczyzna uśmiechnął się tylko wstając z łóżka – Wiesz, że teraz nie dam ci od niego uciec?

- Jak to? – Kasztanowłosy zdębiał – Jak będę chciał od niego odpocząć i zwiać, to nie omieszkam zrobić sobie maleńkich wakacji.

- Chyba się nie zrozumieliśmy – odparł spokojnie Sicarius z zimnym spojrzeniem, które zmroziło chłopaka – Będę cię chronił, bo jesteś ważny dla mojego brata, ale jak przegniesz pałę, to odpowiednio cię ukarzę.

- Cofam to, co powiedziałem – jęknął wystraszony zielonooki – Nie kocham go i nigdy nie kochałem.

- Za późno – zaśmiał się Aaron wychodząc z pokoju – Radzę ci być cicho, bo Ori ma z rana do mnie wpaść. Raczej nie chcesz spotkać go wściekłego. Miłych snów.

- Hej! – Piotrek z desperacją spojrzał na plecy mężczyzny – Odepnij ten łańcuch i zdejmij mi tę obrożę! Ten dzwonek jest wkurzający!

- Nie – pożegnał go Sicarius z cynicznym uśmieszkiem na twarzy – Tak mam przynajmniej pewność, że stąd nie wyjdziesz, a obroża dodaje ci uroku kocie. Wiem, że obawiasz się ciemności, dlatego nie gaszę bocznej lampy.

Po tych słowach zostawił chłopaka samego w pokoju. Piotrek skulił się i palcem dźgał niewielką kłódeczkę zwisającą z zapięcia obręczy na jego kostce. Aaron potraktował go, jak niesfornego zwierzaka i to go denerwowało. Tym bardziej, że cały czas uważał go za niedojrzałego gówniarza.

- Co za syf – stęknął widząc nadruk białej, rysunkowej kotki z różową kokardką na koszulce – to chore by ubierać faceta w pidżamki dla nastolatki.

Westchnął ciężko ze zmęczenia kładąc się na poduszce i szczelnie okrywając pościelą. Chwilę jeszcze klął w myślach wkurzony całą tą sytuacją, po czym po prostu zasnął.

* * * * *

Wczesnym rankiem Orestes wparował do pokoju Aarona nadal wściekły jak osa. Zastał brata siedzącego w jednym z foteli z książką w ręku.

- Widziałeś Rose i Dantego? – Od razu zapytał łypiąc groźnie na pogrążonego w lekturze młodszego brata. – Ewidentnie ta dwójka mnie unika, a do tego niegdzie nie mogę znaleźć Piotrka i jego rodzeństwa.

- Czyli Dan wybrał tę drogę – zachichotał Aaron zamykając książkę – Nie widziałem dziś ani Dantego, ani Rose, ale przyszedłeś tu z inną sprawą.

- Podobno natrafiłeś na ślad Talishy – oświadczył Orestes w gniewnym tonie głosu – Nic mi o tym nie wspominałeś, ale Dantemu już tak.

- Ponieważ to sprawa Dantego, a nie twoja bracie – Odparł spokojnie aczkolwiek stanowczo młodszy Sicarius – Talisha zraniła jego, a nie nas i to on ma prawo do zemsty.

- Co to było? – Orestes nagle nadstawił uszu słysząc dźwięk dzwoneczka obróżki Piotrka, który przez sen gwałtownie poruszył głową. Zamknięte drzwi, jednak wystarczająco tłumiły odgłosy z pokoju. – Kto tam jest?

- Znalazłem niesfornego kociaka – oznajmił niewzruszony niczym Aaron wstając z fotela i nalewając sobie i bratu świeżo zaparzonej kawy z ekspresu – błąkał się po tunelach mocno wyziębiony i zmoknięty, więc postanowiłem się nim zająć. Niestety jest dość dziki i ma ostre pazurki.

- Rozumiem – Orestes z wdzięcznością przyjął od brata kubek z kawą – To prawda, że widziałeś ją w Wenezueli?

- Tak – odparł młodszy z mężczyzn wracając na swój fotel – Wykonywała zlecenie dla Mossadu[3].

- Tym razem działa dla Izraelczyków – westchnął Orestes w zamyśleniu – To nieco utrudnia sprawę, jednak nie ma rzeczy niewykonalnych.

- Ori – Aaron posłał bratu ostrzegawcze spojrzenie – Nie waż się w to wtrącać. Ostatnim razem nazbyt namieszałeś i to Dan musiał się tłumaczyć. Na twoim miejscu chroniłbym naszego brata i osobę dla niego ważną. Jeśli Talisha dowie się o tym chłopcu, z pewnością będzie chciała zabawić się jego kosztem.

- Masz na myśli Piotrka? – Orestes zaśmiał się tylko – To tylko chwilowe uczucie.

- W ogóle się nie zmieniłeś – sapnął Aaron kręcąc z politowaniem głową – Ten chłopiec nie jest chwilowym zauroczeniem, czy ty niczego nie zauważyłeś? Dante całkowicie się w to zaangażował.

- To nie ma sensu – mruknął Orestes dopijając kawę – Dante nie jest zdolny do długotrwałego uczucia, a do tego jest kobieciarzem.

- Jednak niczego nie zauważyłeś – Aaron warknął w rezygnacji – Ludzie się zmieniają, tym bardziej po spotkaniu swojej drugiej połowy. Powinieneś znać to uczucie. Ja je znam i wiem jak cholernie boli, gdy ktoś ci to brutalnie odbierze. Nie skazuj naszego brata na te tortury opierając się jedynie na swoich przekonaniach. Otwórz wreszcie oczy i spójrz, jak dojrzały się stał.

- Chyba naprawdę jest ze mną źle – Starszy Sicarius ruszył w stronę wyjścia z pomieszczenia – Zastanowię się nad tym.

- Zawsze to coś – pożegnał go Aaron wracając do lektury książki – Lepszy jeden, pewny krok w dobrym kierunku, niż tysiące nieprzemyślanych w złą stronę.

* * * * *

Spadał w mrok oddalając się od światła. Nagle wpadł do wody, która nią nie była. Poczuł charakterystyczny smród krwi i jej smak w ustach. Topił się.

- Krew nakreśla twoją egzystencję – usłyszał prześmiewczy głos Wilhelma – Jesteś Murdochem czy tego chcesz, czy nie.

- Nie mogłeś wybrać rodziny – Raptem znalazł się na łące, a tuż przed nim w oddali stała uśmiechnięta Sara. Jej złociste włosy rozwiewał wiatr zakrywając jej twarz. – Wybacz, że cię opuściłam maleńki. Teraz mogę już całkowicie odejść. Masz już swojego anioła stróża, który będzie czuwał nad twoim bezpieczeństwem. Żegnaj mój mały skrzacie.

- Nie, nie zostawiaj mnie! – Krzyczał zrozpaczony – Proszę cię!

- Nie jestem ci już potrzebna – uśmiechnęła się ciepło powoli znikając – Opiekuj się Tobiaszem.

- Błagam cię, nie odchodź. Sara! – Piotrek gwałtownie zerwał się ze snu płacząc. Podkulił pod siebie kolana i cicho w nie łkał odreagowując koszmar. – Pieprzony grudzień się zaczął.

- Zły sen? – Usłyszał pytanie od strony drzwi do pokoju. W progu stał Aaron czujnie przypatrując się skulonemu chłopakowi, który w reakcji na jego głos od razu się wyprostował i odwrócił wzrok. – Przyniosłem ci leki.

- Co się tak gapisz? – Piotrek rzucił zachrypniętym głosem. Gardło go pobolewało i miał lekką gorączkę. – Nie ma na co.

- Konsekwencje wczorajszej gry w deszczu – zaśmiał się mężczyzna wyjmując z apteczki jakąś fiolkę i strzykawkę – Dzięki tobie mam okazję zabawić się w doktora.

- Traktujesz mnie jak dzieciaka – zauważył Piotrek wzdychając – Zresztą wszyscy mnie tak traktują.

- Jesteś jeszcze dzieciakiem – oświadczył Sicarius bez ostrzeżenia wbijając igłę w ramię chłopaka, na co ten się wzdrygnął – Stwierdziliśmy z Rose, że nadajesz się na pupilka. Dante jest już na to za duży.

- Pupilka?! – Kasztanowłosy zaskoczony spojrzał zaczerwionymi oczami na mężczyznę – Powaliło was do reszty? Niedługo skończę dwadzieścia trzy lata.

- Płakałeś – Aaron potwierdził swoje wcześniejsze spostrzeżenia – Kim jest Sara?

- Nie twoja sprawa – Piotrek schował twarz w kolana – Odepnij ten łańcuch. Muszę do łazienki.

- Chcesz się wypłakać – Stwierdził Sicarius mierzwiąc mu włosy.

- Zejdź ze mnie – mruknął chłopak odsuwając się od mężczyzny. Nie miał sił na potyczki słowne. – Kiedy Dante po mnie przyjdzie?

- Pojutrze – uśmiechnął się Aaron wpychając zielonookiemu termometr do ust – Do tego czasu nie opuścisz tego pokoju.

- Miała być jedna noc! – Krzyknął chłopak wypluwając termometr – Taka była umowa.

- Nic się na to nie poradzi tygrysie – odparł mężczyzna odpinając kłódeczkę – Dorośli ustanawiają zasady i mają prawo je czasem zmienić.

- Też jestem dorosły! – Obruszył się Piotrek wstając z łóżka i ruszając do łazienki. Rzucił okiem na swoją garderobę i tylko prychnął. – Przez tę cholerną pidżamkę w ogóle nie wyglądam poważnie.

- Masz mniej więcej pięć minut – poinformował go Aaron w śmiechu – jeśli chcesz samodzielnie wrócić do łóżka.

- Że co? – Chłopak posłał mu wściekłe spojrzenie – Coś ty mi wstrzyknął?

- Witaminki oczywiście – odpowiedział mężczyzna tonem głosu, jakby zwracał się do dziecka – Podrasowane odrobinką środka nasennego.

- Jesteś nienormalny! – Piotrek zatrzasnął za sobą drzwi łazienki – Ta rodzina zaczyna mnie coraz bardziej przerażać. Dante wydaje się być tu najnormalniejszy, a myślałem, że to on jest dziwakiem.

Nalał sobie lodowatej wody do umywalki i zanurzył w niej twarz. To pomogło mu nieco złagodzić nerwy i dało ulgę piekącym z gorączki policzkom. W łazience spędził około trzech minut, a kiedy miał już wychodzić, zakręciło mu się w głowie i powoli zaczął tracić przytomność. Doczłapał się do drzwi i nawet udało mu się je otworzyć. Oparł się o framugę ledwo utrzymując się na nogach.

- Miało być mniej więcej pięć minut – szepnął z pretensjami nieprzytomnie łypiąc na uśmiechającego się złośliwie Aarona.

- Dante wytrzymał pięć minut i dwadzieścia trzy sekundy – Odparła Rose wchodząc do pokoju z torbą ubrań w ręku – Przyniosłam ci Piotruś świeżą pidżamkę. Jest równie śliczna, jak ta, którą masz właśnie na sobie. Dodam, że też ci ją wybrałam.

- Czemu mnie to nie dziwi – sapnął kasztanowłosy w ironiczny sposób pomału zsuwając się na podłogę – Od czasu tej pieprzonej misji w Waszyngtonie non stop mnie napastujesz.

- Nie podobała ci się noc w moich lochach? – Udała zdziwienie kobieta podchodząc do chłopaka – Byłeś słodki tak krzycząc z bólu i płacząc.

- Psycholka – warknął Piotrek z przygaszonym wzrokiem – Jak się mają Nicki i Al?

- Są bezpiecznie ukryci przed Orestesem – odpowiedziała Rose dając mu prztyczka w nos – Ori jest naprawdę wkurzony.

- Nie obchodzi mnie Orestes – mruknął ledwie słyszalnie zielonooki – Co z Dante?

- Grzecznie śpi w łóżeczku – oznajmiła kobieta dając znać bratu – Obaj jesteście siebie warci w kwestii dbania o zdrowie, ale my już was postawimy na nogi.

Aaron zaniósł Piotrka na łóżko i przebrał w czystą pidżamę. Wcześniej Rose natarła go maścią rozgrzewającą i zrobiła kolejny zastrzyk. Okryli go szczelnie kołdrą, po czym wyszli z pokoju.

* * * * *

Dante zmęczony otworzył zaspane oczy. Miał zamiar wstać, jednak napotkał na opór. Jego prawa ręka była przykuta do barierki tkwiącej w ścianie obok łóżka, kajdankami z wydłużonym łańcuchem. Rozejrzał się wokoło od razu rozpoznając izolatkę skrzydła szpitalnego.

- Przebiegła wiedźma – jęknął masując wolną ręką bolącą skroń – Rozgrzewająca herbatka, że też znowu dałem się na to nabrać.

Usłyszał trzask zamka drzwi, a po chwili do pomieszczenia wszedł Orestes z apteczką w ręku. Uśmiechnął się tylko na gniewny wzrok młodszego brata.

- Jesteś udupiony Junior – oświadczył stając tuż przed bratem na bezpieczną odległość i stawiając apteczkę na szafce. – Widzę, że Rose jak zwykle nie próżnowała, kiedy byłeś nieprzytomny.

- Weź mi lepiej nic nie mów – Dante wściekły teatralnie poszarpał łańcuch kajdanek – Zapomniałem, jak niebezpieczny jest duet Rose i Aarona obniżając czujność, jak jakiś żółtodziób.

- Z tego co słyszałem od naszej siostrzyczki szarżowałeś ze zdrowiem – stwierdził Orestes poważniejąc na twarzy – Szukałeś tej kobiety, prawda?

- Nie twój interes – sapnął Dante opierając się o ścianę – Nie musisz wiedzieć co robię po godzinach Ori, tym bardziej, jeśli chodzi o moje prywatne sprawy.

- Nadal masz do mnie żal o Piotrka – zauważył starszy z mężczyzny czujnie przyglądając się bladej twarzy brata – Rozpuszczony bachor i tyle. Nie powinieneś brać go na poważnie.

- Nic o nim nie wiesz, a już go osądziłeś – zarzucił mu Dante spokojnym głosem – Rozpuszczony?! On jest zagubiony i zamknięty w sobie. Zbyt długo żył będąc kimś, kim tak naprawdę nie jest. – Załamał mu się głos. – Dzięki Bogu wtedy tylko uciekł, a nie popełnił żadnej głupoty. Dotrzymał obietnicy.

- Dante? – Orestes pierwszy raz widział tak duże zaangażowanie młodszego brata. Zazwyczaj z dystansem podchodził do życie i innych ludzi nie licząc się z konsekwencjami. Teraz w ogóle nie przypominał tego aroganckiego dzieciaka o chłodnym usposobieniu. Czyżby Aaron z Rose mieli rację, że coś ważnego mu umknęło? – Co to za obietnica?

- Tylko ja mogę go zabić – szepnął Dante przymykając zmęczone oczy – Tak bardzo chce umrzeć, ale pomimo tego pragnienia powierzył swoje życie w moje ręce. Kumasz? Oddał życie w ręce mordercy.

- Ryzykowne zagranie – westchnął Orestes przygważdżając brata do posłania i przykrywając go kocem. Następnie wstrzyknął mu mieszankę witaminową Rose i poczekał aż zaśnie. – Odpoczywaj Dan. Obiecuję już cię nie martwić.

Po tych słowach opuścił izolatkę z zamiarem odwiedzenia pokoju Aarona. Wersja z przygarnięciem kota przez niego nagle wydała mu się dziwna, zważywszy na to, że wolał psy.

* * * * *

Piotrek obudził się beż żadnej siły. Leżał na łóżku i bezmyślnie wpatrywał się w czerwony baldachim. Nie miał dziś ani jednego snu, co mu dało do zrozumienia, że nafaszerowano go środkiem nasennym i uspokajającym.

- Chcieli mnie unieruchomić – szepnął słabo przymykając oczy – czyli musieli gdzieś wyjść.

To była jego jedyna szansa. Ze skrajną desperacją jakoś udało mu się usiąść. Odkrył się i zamarł. Miał na sobie pidżamę ze stopkami w kaczuszki.

- Jezu, Rose chce mnie chyba wykończyć psychicznie – stęknął w szoku podciągając pod siebie nogę z obręczą. Na szafce obok łóżka leżała apteczka. Z ledwością wstał i podszedł do niej szukając czegoś co mogłoby posłużyć mu za wytrych. Igła do strzykawki nadawała się do tego idealnie. Rozpakował ją i chwilę gmerał w zamku niewielkiej kłódeczki przytwierdzonej do obręczy na jego kostce.

- Sukces – uśmiechnął się słabo na widok ustępującego zapięcia. Ściągnął obręcz i słaniając się na nogach ruszył w stronę wyjścia. Niestety nie udało mu się zdjąć obroży na szyi i teraz z każdym ruchem dzwonek dawał o sobie znać. – Irytujący dźwięk.

Doczłapał do drzwi i miał je zamiar otworzyć, kiedy te raptownie się uchyliły. Naprzeciw zielonookiego stał wściekły Orestes. Chłopak z zaskoczenia przewrócił się siadając boleśnie na podłodze.

- Z deszczu po rynnę – jęknął kasztanowłosy próbując się jakoś podnieść, co w jego stanie było nie małym wyzwaniem – Matko, jak udało mi się wreszcie uwolnić z tego ustrojstwa na nodze,  to teraz jeszcze musiałem trafić na wściekłego trolla.

- Jestem trollem kaczuszko? – Orestes jadowicie się uśmiechnął, po czym złapał za obrożę i pociągnął chłopaka w stronę łóżka – Intuicja jednak mnie nie myliła, że przygarniętym kotem będziesz ty.

Rzucił duszącego się Piotrka na łóżko, który bez ruchu leżał łapczywie łapiąc oddech. Spojrzał na mężczyznę załzawionymi oczami z pustym wyrazem.

- Czego chcesz? – Spytał beznamiętnie ledwie słyszalnym głosem. Sicariusowi wydał się w tym momencie lalką. Coś było nie tak. Zerknął na pustą fiolkę obok apteczki i wszystko zrozumiał. Chłopak był po prostu nafaszerowany lekami i nie kontaktował z rzeczywistością. W pewnym momencie zwrócił głowę w stronę mężczyzny. – Zabij mnie wreszcie. Nie torturuj mnie życiem i po prostu zabij. Jeśli chcesz sprawię, że mnie znienawidzisz. Wtedy przyjdzie ci to łatwiej i mniej będziesz cierpiał Dante? To w ogóle nie ma sensu, bo jestem nic nie wartym śmieciem. Osłabiam cię tylko, nie widzisz?

- Cholera – Orestes nie wierzył w to, co słyszy. Oszołomiony lekami chłopak pomylił go z Dante, jednak ten monolog coś mu uzmysłowił. On naprawdę źle go oceniał. – Myśl o rodzinie dzieciaku.

- Coś takiego jak rodzina nie istnieje – mruknął nieprzytomnie Piotrek powoli poddając się sile leków – To jeden, wielki pozór. Więzienie o zaostrzonym rygorze, gdzie katują cię dzień i noc więzami krwi. Oznakowują, jak bydło. – Załkał już przez sen majacząc niezrozumiale. – Sara, nie opuszczaj mnie proszę.

- Straszne, co nie? – Usłyszał Rose, która stała w progu – Ten dzieciak w ogóle nie wie co to rodzina. Nie dano mu takiego przywileju. Tą krótką definicją streścił niejako swoje dzieciństwo.

- Co masz na myśli? – Orestes badawczo spojrzał na siostrę. – Jak oznakowanie bydła…

- Piotruś ma wypalony znak Murdochów na stopie – wtrąciła bratu w pół zdania kobieta – Zrobił mu to jego kuzyn, którego uważał za starszego brata. On panicznie boi się powrotu do tego rodu, a ty go chciałeś tam odesłać.

- Co tu robisz Ori? – Do pokoju wszedł Aaron z bojowym wzrokiem – Przejrzałeś nas.

- Tak – westchnął spokojnie Orestes – Złapałem tego uciekiniera w progu drzwi. Nie powinniście go zostawiać samego w takim stanie. Był, jak lalka bez rozumu. Gdybym tu nie przyszedł, to pewnie błądziłby po tunelach i przemarzł na kość.

- Rozumiem – zaśmiała się Rose – Trzeba będzie unieruchomić niegrzecznej kaczusi także łapki.

- Tu kaczuszka, w izolatce niedźwiadek – Orestes sapnął w lekkim rozbawieniu – Jak dojdą do siebie, to cię chyba zabiją za te dziecięce ubranka. Jutro nie faszerujcie go niczym, bo chcę z nim poważnie porozmawiać. Nawet mi na rękę, że go unieruchomicie.

- Byłeś u Dana? – Zapytał Aaron przyjmując do wiadomości prośbę brata. – Co z nim?

- Ten uparciuch śpi – odparł Orestes kierując się w stronę wyjścia – Musieliście dać mu końską dawkę leków, bo wydawał się spokojniejszy niż zazwyczaj. Jak pozostała dwójka uciekinierów?

- Nicole choruje, ale brat się nią zajmuje – odpowiedziała Rose zgodnie z prawdą – Nie powiem ci ich lokalizacji.

- Aha – Starszy z mężczyzn opuścił pomieszczenie w lekkim uśmiechu. – Jutro z rana się tu zjawię i lepiej żeby was tu nie było.

* * * * *

Allen w milczeniu przyglądał się śpiącej siostrze. Dziewczyna co jakiś czas majaczyła z gorączki wzywając matkę i imiona braci. W pewnym momencie zmorzył go sen. Obudził się po kilku godzinach czując na głowie delikatne muskanie drobnej dłoni.

- Jak się czujesz? – Zapytał nie otwierając oczu siedzącą na łóżku nastolatkę – Wyspałaś się chociaż?

- Czuję się o niebo lepiej – odparła spokojnie Nicole zabierając rękę – Czuwałeś przy mnie tak całą noc?

- Tak – ziewnął mężczyzna wracając do pionu – Jednak kiepsko mi to wyszło, bo sam zasnąłem.

- Jesteś zmęczony – posłała mu ciepły uśmiech. Wyglądała o wiele lepiej niż dzień wcześniej. – Powinieneś sam odpoczywać, a nie martwić się o mnie. Nie forsuj swojego organizmu.

- Zastanawiałem się, co porabia nasz brat – westchnął Allen masując zbolałe skronie – Nie widzieliśmy go od czasu tej gry. Sicariusa też od tego czasu nie widziałem.

- Jesteś dobry w zwiadzie i nie dziwię się, że nikt cię nie złapał – oświadczyła Nicole lekko się przeciągając na łóżku – ale wiesz, przez te nocne wypady okradasz swoje ciało ze snu.

- Możliwe – mruknął mężczyzna przymykając oczy – niestety nie wyplenię z siebie wpojonych nawyków.

- Po prostu przyznaj, że szukałeś braciszka – zaśmiała się dziewczyna celnie trafiając w sedno – Tak łatwo cię rozgryźć.

- Cholera! – Ryknął sfrustrowany Allen – Wkurza mnie fakt, że nic o nim nie wiem. Gdzie jest? Co robi? Jak się czuje? On jest cholernie kruchy!

- No tak – przyznała mu siostra – Jest wrażliwym chłopakiem, ale potrafi o siebie zadbać. Świadczą o tym te wszystkie lata, które przeżył.

- Martwicie się o brata? – Do pomieszczenia wszedł Leonard z tacą jedzenia i apteczką w rękach. – I powinniście. Nawet sobie nie wyobrażacie przez co on teraz przechodzi. Dante też nie jest w dobrej sytuacji.

- Co z nimi? – Zapytała Nicki uprzedzając brata. – Co się dzieje?

- Piotrek jest u Aarona, a Dante został zamknięty w izolatce – wyjaśnił blondyn stawiając tacę i apteczkę na stole przy łóżku dziewczyny – Dziś dostałem zdjęcia od Rose z dopiskiem: „Czyż nie wyglądają uroczo?”

Mężczyzna wyjął z kieszeni telefon i podał go dziewczynie. Nicole zaczęła przeglądać zdjęcia Piotrka w pidżamie z Hello Kitty z kocią obróżką na szyi, a następnie nieprzytomnego Dantego ubranego w strój niedźwiedzia.

- O cholercia – szepnęła kończąc przeglądanie zdjęć – To powinno się łapać pod tortury psychiczne. Ta Rose to jakaś psychiczna jest. Nie oszczędziła nawet Dantego.

- Gdyby twój brat się tobą nie opiekował, to dopadłaby i ciebie malutka – sapnął Leo szykując jej leki – Orestes dowiedział się o lokalizacji Piotrka i niedługo zrobi mu pogadankę.

- Pokaż mi to! – Allen wyrwał telefon siostrze i zaczął oglądać zdjęcia. Musiał przyznać, że jego brat naprawdę uroczo wyglądał z tymi wypiekami na policzkach, a szczególnie w pidżamie z kaczuszkami. W pewnej chwili po prostu wybuchł śmiechem. – Dante Sicarius przebrany za misia.

- Ty się tak z niego nie śmiej młody – warknął Leonard zabierając mu swój telefon – Orestes się kiedyś śmiał i skończył w przebraniu żaby. Gdybyś zachorował po tej grze jak inni, to… zresztą nieważne.

- Zacząłeś mówić, to dokończ – ponaglał go Allen w nerwach. Jego też chciała ta wiedźma przebrać? Był ciekaw za co. – No gadaj!

- Nicole miała być świnką, a ty tygrysem – rzucił blondyn od razu wychodząc z pomieszczenia. Czuł, że zaraz wybuchnie śmiechem, bo chłopak na informację o tygrysie zrobił się czerwony jak burak. – Żegnam.

* * * * *

[1] Brzytwa Ockhama – Zgodnie z tym ujęciem nie należy wprowadzać nowych pojęć i założeń, jeśli nie ma się ku temu mocnych podstaw, a najprostsze rozwiązania teoretyczne, przyjmujące najmniejszą liczbę założeń, uważane są za najlepsze.


[2] Seppuku – japoński rytuał samobójstwa poprzez rozpłatanie mieczem wnętrzności, nazywany również harakiri.


[3] Mossad – izraelskie tajne służby wywiadowcze.