Urywek prawdy

I nadeszła pora na kolejny rozdział :) 

Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Trochę się nim denerwuję, bo nie wiem, jakie wywoła reakcje. Proszę byście się nimi ze mną podzielili w komentarzach...

Zbliżały się święta Bożego Narodzenia, a humor Piotra przygasał z każdą chwilą. To był pierwszy raz, kiedy w pobliżu nie miał przy sobie Jolki, która zawsze podnosiła go w tym okresie na duchu. Był zdruzgotany tym faktem na tyle mocno, że nie mógł się skupić ani na szkole, ani na pracy. Do tego wszystkiego dochodził jeszcze problem związany z niepokojącym go uczuciem wobec Wieczorka. Efektem tego było jego ciągłe bujanie w obłokach i usilne unikanie swojego współlokatora. Siedział właśnie w swoim pokoju i próbował skupić się na lekturze pewnego artykułu potrzebnego na następne zajęcia z mikrobiologii. Aby zagłuszyć swoje dziwne myśli, włączył cicho muzykę rosyjskiego zespołu Distemper. Czytał tekst, ale jego treść nie docierała do jego rozumu. Zamknął na chwilę oczy próbując w ten sposób wyczyścić swój umysł z niepotrzebnych myśli. Westchnął przy tym cicho i przeciągle, a kiedy był już na dobrej drodze, zadzwonił telefon niszcząc jego spokój.

- Halo? – Odebrał komórkę. – Słucham.

-  Czy to ty Piotrusiu? – Usłyszał w słuchawce łamiący się kobiecy głos. – Mówi Luiza z domu Państwa Weiss.

- Lizi?! – Zdziwił się chłopak, a jednocześnie zaniepokoił. – Czy coś się stało?

- Nie, bynajmniej – zapewniła go dziewczyna – Dzwonię do ciebie z polecenia pana Tobiasza. Chciałby się z tobą spotkać.

- Spotkać?! – Piotrka zamurowało z wrażenia. – To trochę dziwne, że akurat teraz.

- Pan chciałby byś te święta spędził w domu – ciągnęła dziewczyna ożywionym głosem – To już cztery lata, kiedy opuściłeś dom, dlatego nalega byś przybył. Ach, kazał tobie przekazać, że „zapach róż nigdy się nie ulotni z naszych wspomnień”.

- Co?! – Osłupiał Piotrek na te słowa. To było ich porozumiewawcze zawołanie w razie czegoś ważnego, co było związanie z przeszłością. – Lizi…

- Powiedział, że zrozumiesz te słowa – kontynuowała dziewczyna – Pan ostatnio jest jakiś nie swój. Ciągle chodzi podenerwowany i skryty, a przecież na ogół jest miłą i otwartą osobą.

- Lizi! – Przerwał jej Piotrek nieco zniecierpliwiony jej gadaniem – Powiedz Tobiaszowi, że przyjadę dwudziestego drugiego.

- Dobrze – ucieszyła się dziewczyna, po czym odłożyła słuchawkę.

- Jak zwykle buzia się jej nie zamyka – westchnął w duchu Piotrek – Ciekawe co skłoniło Tobiasza do tej decyzji. Czyżby odkrył coś na tyle strasznego, że nie może tego przemilczeć?! Czy powinienem poznać powód zmiany jego postawy? Matko! Czemu wszystko nakłada się akurat na ten czas?

Z rozmyślań wybił go Jacek pukając do drzwi. Piotrek jak rażony piorunem zerwał się do pionu, a jednocześnie starał się nie patrzeć na mężczyznę.

- Czego chcesz? – Spytał udając, że skupia się na lekturze artykułu. – Właśnie się uczę.

- Właśnie widzę – zaśmiał się Wieczorek wchodząc do pokoju. Widział, że Piotra głowę zaprząta coś innego niż nauka, ale nie chciał drążyć tego tematu. – Zrobiłbyś może jakiś obiad?

- Co?! Już tak późno? – Piotrek zerwał się z łóżka w szoku patrząc na zegarek. Obiecał zajmować się posiłkami i pracami domowymi w zamian za tymczasowe niepłacenie swojej części czynszu. Pub, w którym pracował miał małe cięcia w budżecie, co z kolei prowadziło do zwolnień. Fakt, że studiował dziennie i był najpóźniej zatrudnionym w personelu, stawiało go na pierwszym miejscu do odstrzału. – Sorry, trochę się zamyśliłem i nie zauważyłem, że to ta godzina. Już idę do kuchni i coś upichcę.

- Nie spiesz się – Wieczorek złapał chłopaka za rękę i przycisnął do ściany. – Ostatnio jesteś jakiś nieobecny, a do tego unikasz mnie jak ogień wody.

- Wydaje ci się – pisnął zdenerwowany Piotrek. Serce prawie wylatywało mu z piersi i cały oblał się rumieńcem. – Proszę, puść mnie. Muszę zrobić posiłek.

- Heee?! Pokaż mi swoją twarz – nakazał Jacek widząc jak chłopak stara się ukryć twarz – No już.

- Nie ma czego pokazywać – panikował Piotrek próbując wyrwać rękę z uścisku mężczyzny – Chcesz ten obiad, czy nie?

- To może poczekać – odrzekł Wieczorek, po czym szybkim ruchem odwrócił chłopaka twarzą do siebie. Widok nieco go zaskoczył, bo policzki Piotra zlane były rumieńcami wstydu – Spiekłeś raka?!

- Ja… – Piotrek w popłochu wyrwał się z uścisku mężczyzny, po czym wybiegł z pokoju.

Wieczorek w szoku stał i przez jakąś chwilę patrzył w miejsce, gdzie przed momentem zniknął chłopak. Widok zawstydzonej twarzy Piotra poruszył nim dość mocno.

- Słodziak z niego – szepnął do siebie w uśmiechu – Czyżbym powinien już działać i kuć żelazo póki gorące?

W tym samym czasie speszony Piotrek opadł na podłogę w kuchni starając się uspokoić swoje emocje. Serce kołatało mu w piersi jak szalone.

- Jestem facetem, jestem facetem – powtarzał w duchu kołysząc się to w przód to w tył – i on też jest facetem. Tak nie powinno być. To chore.

Minęła dłuższa chwila, kiedy doszedł do siebie i mógł zrobić obiad. Zajęcie w kuchni dodatkowo pomogło mu ochłonąć i uspokoić myśli. Powoli zbierał siły na ponowne spotkanie z Jackiem. Kiedy posiłek był już gotowy, obaj zasiedli do stołu i w ciszy zaczęli konsumpcję, lecz w pewnej chwili przerwał ją Piotrek.

- Muszę wyjechać na parę dni w okresie świąt – oznajmił spokojnym głosem chłopak – Ugotuję ci coś i zamrożę pojedyncze porcje, które będziesz mógł odgrzać sobie w mikrofali.

- Gdzie się wybierasz? – Spytał równie spokojnie Wieczorek. – I na jak długo?

- Mam sprawę w domu – odpowiedział Piotrek lekko podenerwowany atmosferą – Myślę, że wrócę jakoś po wigilii.

- Sprecyzuj to „jakoś po wigilii” – nakazał mężczyzna nadal spokojnym tonem – Zawiozę cię i odwiozę.

- Nie jestem dzieckiem – obruszył się Piotrek – Umiem o siebie zadbać, jak trzeba.

- Powiedziałem, że cię zawiozę – podniósł o półtonu swój głos Jacek – To nie podlega dyskusji.

- Skończyłem posiłek – wycedził przez zęby Piotrek wstając od stołu – Kiedy skończysz, włóż naczynia do zlewu. Pozmywam po kolacji.

- Dobrze – odpowiedział Wieczorek nadal jedząc – Kiedy skończę, dokończymy naszą rozmowę.

- Nie ma czego kończyć – rzucił wściekle Piotrek wychodząc z kuchni.

- Tylko ty tak uważasz – zawołał za nim mężczyzna – Lepiej się przygotuj.

- Nie ma do czego – upierał się chłopak wbiegając po schodach na górę, a potem do pokoju i zatrzaskując za sobą drzwi rzucił się na łóżko – Czemu traktujecie mnie jak nieporadne dziecko. Przez to zaczynam tak się czuć – nieporadnie. 

  Po upływie półgodziny Wieczorek stawił się w pokoju Piotrka. Chłopak leżał skulony na łóżku pogrążony w myślach, nawet nie zauważył obecności Jacka. Mężczyzna ostrożnie usiadł na skraju łóżka i powoli przyłożył swoją dłoń do czoła Piotra, który w szoku spojrzał na niego przerażonymi oczyma.

- Hej?! – Krzyknął ze strachu chłopak. – Czemu?

- Sprawdzam, czy nie masz gorączki – oznajmił Wieczorek zabierając swoją dłoń z czoła chłopaka – Ostatnio dziwnie się zachowujesz i jak zwykle nie dbasz o zdrowie.

- Co ty… – obruszył się Piotrek podnosząc się do siadu – …moja matka?

- Nie – odpowiedział krótko Jacek – ale martwię się o ciebie.

- Ty… – serce Piotra zaczęło bić szybciej, a twarz oblała się soczystym rumieńcem. Szybkim ruchem schował ją w kolana – … takie słowa tylko…

- Takie słowa tylko co? – Ciągnął go za język mężczyzna. – Pokaż mi swoją twarz.

- Nic, nieważne – panikował chłopak – i nie.

- Czemu nie? – Drążył dalej Wieczorek. – Czemu ukrywasz swoją twarz?

- Skończ już z tymi pytaniami – wybuchł chłopak – i wyjdź.

- Nie wyjdę, dopóki nie skończymy naszej rozmowy – upierał się mężczyzna – A poza tym, robi się całkiem interesująco.

- Co?! – Piotrek osłupiał słysząc te słowa. – Ale…

- To może zadam ci jedno zasadnicze pytanie – zaczął dosadnie Jacek – Czy zacząłeś wreszcie coś czuć?

- Hm? – Chłopakowi odebrało na chwilę mowę. – Zwariowałeś? Niby co miałbym czuć?

- Ach tak? – Wieczorek szybkom ruchem powalił chłopaka na łóżko unieruchamiając przy tym jego ręce. – To wytłumacz mi te dziwne reakcje na mój widok.

- To ni… – wybąkał zawstydzony Piotrek, jednocześnie odwracając swój wzrok – … nic takiego

- Czyżby? – Spytał lekko poirytowany Wieczorek. – To dlaczego odwracasz swój wzrok? Pinokio z ciebie.

- To naprawdę nic. Ja… – Próbował tłumaczyć się w panice Piotrek, jednak nie dane było mu skończyć, bo Jacek zaczął go całować. Fala gorąca przeszyła ciało chłopaka sprawiając chwilowe zatracenie i nieświadomie odwzajemnił pocałunek, lecz po uzmysłowieniu sobie co właśnie zrobił, szybko odepchnął od siebie mężczyznę. – Tak nie może być. Ja nie…

- A jednak zacząłeś coś czuć – zaśmiał się Wieczorek wstając z łóżka – Naszą rozmowę skończymy jutro, więc nie ucieknij.

Jacek wyszedł z pokoju zostawiając skołowanego Piotra samego z sobą. Przerażony chłopak nadal nie wierzył w to, co zrobił.

- To nie mogło się stać – powtarzał cicho – Co ze mną nie tak? Jak ja mogłem…

Bezradny skulił się na łóżku i zaczął cicho płakać. Czuł się tak bezbronny, niczym lalka w rękach dziecka. Na szczęście, Jacek odpuścił, ale chłopak miał tę świadomość, że nie będzie tak następnym razem. W końcu zmęczony natłokiem emocji zasnął.

* * * * *

      
Minęły dwa dni od zaistniałej sytuacji z Jackiem. Piotrek próbując zapomnieć o tym wydarzeniu całą uwagę skupiał na szkole i pracach w domu. Wieczorka unikał wszelkimi możliwymi sposobami, ale wiedział, że nie da rady tak dłużej ciągnąć tej dziecinady. Odwzajemnił pocałunek innego mężczyzny i to wprawiało go w zakłopotanie i dezorientację. Wszystko tłumił w sobie, bo wstydził się tego co zrobił, a sprawa była dość delikatna na zwierzenie się Jolce. Do tego zbliżał się dzień wyjazdu do Tobiasza i Jacek uparcie dążył do tego, by odwieźć Piotrka na miejsce. Właśnie kroił warzywa do obiadu, a myśli w jego głowie nie dawały mu spokoju. W pewnym momencie poczuł pieczenie na jednym z palców i kiedy spojrzał w dół zobaczył zakrwawioną dłoń.

- Jasna cholera! – Krzyknął wściekły na siebie za brak czujności przy krojeniu, tym bardziej, że nie gotował pierwszy raz. – Kretyn. Idiota. Skup się na tym co robisz.

Zwabiony poruszeniem w kuchni Jacek wbiegł do pomieszczenia zastając tam Piotrka próbującego zatamować krwotok z palca.

- Co się stało? – Spytał powoli podchodząc do chłopaka. – Pokaż mi to.

Mężczyzna chwycił zranioną dłoń wokół nadgarstka i pociągną ku sobie. Piotrek lekko się opierał, ale po wymownym spojrzeniu Jacka zaprzestał walki.

- To boli – syknął z bólu chłopak próbując cofnąć rękę, ale Jacek był nie ustępliwy. Włożył zakrwawiony palec do swoich ust, czym zaskoczył Piotrka. – Co ty?! Au!

- Boli? – Spytał Jacek zlizując krew sączącą się z ranki na palcu chłopaka. – Dość głęboka rana, ale chyba jest już w porządku.

Piotrek oniemiały w osłupieniu patrzył na zatamowaną rankę. Rumieńce powoli napływały na jego policzki.

- Dlaczego? – Zapytał zdezorientowany reakcją współlokatora. – Jak… mogłeś… wziąć do…

- Normalnie – zaśmiał się Wieczorek rozbawiony miną chłopaka – Tak najszybciej zatamować krwotok z rany, a poza tym jesteś kimś wyjątkowym.

- Wyjątkowym?! – Zszokował się Piotrek. – W jakim sensie? Nie rozumiem.

- Żeby ci to wyjaśnić – Jacek powili wstał z zajmowanego krzesła – będę musiał pokazać.

- Co?! – Piotrek wystraszony zaczął się cofać od mężczyzny.

Wieczorek szybkim ruchem przygwoździł chłopaka do ściany i zmusił do pocałunku.

- Przestań! – Piotrek w panice odpychał od siebie mężczyznę. – Nie jestem dziewczyną.

- Wiem to – uśmiechnął się Jacek, po czym skierował jedną z dłoni w kierunku krocza chłopaka – To tutaj jest tego dowodem.

- Ale ja nie jestem taki – mamrotał Piotrek, a łzy cisnęły mu się do oczu – Nie jestem taki jak ty.

- Ja też nie jestem gejem – oświadczył Wieczorek patrząc w oczy przerażonemu chłopakowi – Jak dotąd miałem na pęczki kobiet, ale nie wiem czemu chcę tylko ciebie. Proszę, nie uciekaj, bo jeśli mam cię na oku, mogę się jeszcze kontrolować, ale te unikanie wzmaga tylko mój niedosyt twoją osobą.

- Ja nie wiedziałem – zawstydził się Piotrek. W tej chwili miał ochotę zapaść się pod ziemię. – Puść mnie już, proszę. Obiecuję cię nie unikać i nie prowokować, ale przestań.

Jacek zmierzył chłopaka wymownym i czujnym spojrzeniem, po czym muskając jego usta swoimi wyszeptał. – Biorę cię za słowo. – Puścił Piotra i wyszedł z kuchni. Chłopak powoli osunął się na podłogę i cicho chlipał skulony odreagowując tym samym przechodzące przez niego emocje. W tej chwili czuł się tak bezbronnie targany uczuciami dotąd mu nieznanymi. Po jakimś kwadransie nieco się uspokoił, ale nie był w stanie nic zrobić. Pomału wszedł do salonu, gdzie siedział Jacek.

- Przepraszam, ale czy zadowoliłbyś się dzisiaj jakimś Fast foodem? – Spytał nieco podenerwowany. – Ja nie jestem dziś w stanie zrobić obiadu, więc przepraszam.

- Rozumiem – westchnął Wieczorek widząc, jak Piotrek próbuje powstrzymać drżenie swojego ciała – Dam sobie radę, więc się nie przejmuj.

- Pójdę do siebie – zawiadomił chłopak kierując się na górę – I przepraszam.

- Chyba przesadziłem – pomyślał Jacek odprowadzając wzrokiem swojego współlokatora. Cały się trząsł z nerwów. – Ale inaczej to by do niego nie dotarło. Tym bardziej, że zaczął odwzajemniać to, co do niego czuję.

* * * * *

     
Był dwudziesty drugi grudnia. Śnieg gęsto sypał, kiedy wyjeżdżali z Olsztyna, co utrudniało poruszanie się ulicami miasta. Piotrek skulony siedział na miejscu obok kierowcy i wtulał się w miękkie futerko swojej kotki.

- Zajmiesz się Rubi? – Spytał nieoczekiwanie Jacka. – Pani Weiss ma alergię na kocią sierść i nie mogę jej ze sobą zabrać.

- W porządku – zgodził się Wieczorek – Ale jest jeden warunek.

- Warunek?! – Zdziwił się chłopak – Jaki?

- Zadzwonisz do mnie, jak będziesz miał zamiar wracać – oznajmił Jacek – Chcę cię odebrać.

- Nie jestem dzieckiem, wiesz? – Powiedział spokojnie Piotrek. – Ale jak już chcesz wiedzieć, to wracam w pierwszy dzień świąt. Wróciłbym w wigilię, ale muszę odwiedzić pewne miejsce.

- Jakie miejsce miałbyś odwiedzać w dzień swoich urodzin? – Zdziwił się Wieczorek. – Do tego jeszcze w wigilię?

- Grób moich rodziców, mojej siostry – westchnął chłopak wtykając nos w futro kota – i mój.

- Jak to i twój? – Jacek zdębiał. – Jolka coś wspominała, ale…

- Gaduła z niej – uśmiechnął się smutno Piotrek – To długa historia, do której nie chcę wracać, a która mnie prześladuje.

- Rozumiem – rzucił ciepło mężczyzna – Opowiesz mi w swoim czasie. Pamiętaj, że zawsze będę po twojej stronie. Wystarczy mi tylko zaufać.

- Wiem – odparł chłopak kończąc tym samym rozmowę. Reszta drogi przebiegła w ciszy zagłuszonej muzyką z radia.

Na miejsce dojechali wczesnym popołudniem. Dojazd do domu Weissów nie należał do przyjemnych. Drogi były wyszczerbione i dziurawe, na szczęście, śnieg wypełnił większość ubytków.

- Ciekawa miejscowość, Podągi – zaśmiał się Wieczorek – Mieszkałeś na peryferiach?

- Można tak to ująć – przyznał Piotrek – Z początku mieszkałem na obrzeżach niedużego miasteczka, niedaleko stąd.

- Którego? – Spytał Jacek zaciekawiony wyznaniem chłopaka. – Podaj jego nazwę.

- Przejeżdżaliśmy przez nie – zaśmiał się Piotrek – No wiesz, w drodze tutaj.

- Zabawne – obruszył się kierowca – Przejeżdżaliśmy przez wiele miasteczek.

- Pogłówkuj Sherlocku – dodał złośliwie chłopak nieco zmęczonym głosem – Podpowiem, że kiedyś nosiło nazwę Wormditt.

- Nie powinno się tak żartować ze starszych – napomniał Piotra Jacek – Ale odpuszczę tym razem, bo widzę, że coś niemrawo się czujesz.

- Po prostu nie chciałem tu wracać – westchnął zamyślony chłopak wbijając swój wzrok w widok za oknem – Nie zrozum mnie źle, ja dobrze wspominam tych ludzi.

- Przecież cię nie oceniam – bronił się Jacek – Zawsze mogę cię wysłuchać.

- Ta, dzięki – Piotrek jeździł palcem po bocznej szybie – Nie rozmawiałem z nimi ponad cztery lata. Teraz boję się spojrzeć im w twarz. Miałem powód, by się od nich odciąć, ale to długa historia, której nie mam ochoty opowiadać.

- Każdy ma takie historie – pocieszał go Wieczorek – więc się nie przejmuj.

- Może i masz rację – zgodził się chłopak – ale coś mi mówi, że pożałuję tej wizyty… że to, co usłyszę od Tobiasza, znowu wrzuci mnie na niebezpieczny tor mojej przeszłości niwecząc wszelkie starania odcięcia od niej i poświęcenia przy tym poniesione. Eh, bagaż mojego życia jest naprawdę ciężki, a i tak nie znam większości prawdy, tylko jej fragmenty. To takie frustrujące. – Piotrek pacnął się w policzki, by się otrząsnąć. – I to tyle. Czas bym wreszcie wyszedł. Niedługo się ściemni, a droga jest nieciekawa.

- Czyżbyś się o mnie martwił? – Spytał w śmiechu Wieczorek.

- Pewnie, że się martwię – odparł obrażony Piotrek – Kto się zajmie Rubi, jeśli wylądujesz w szpitalu?  

- Wiesz, to było wredne – Odciął się Jacek, ale wiedział, że tak naprawdę chłopak próbował sarkazmem ukryć swoją troskę i obawę. – No, idź już.

Mężczyzna lekko wypchnął go z samochodu. Chłopak delikatnie ułożył dotychczas trzymanego kota na zajmowanym wcześniej siedzeniu, po czym zamknął za sobą drzwi. Rubi mrucząc z zadowolenia zwinęła się w ciasny kłębek nie przerywając swojego snu. Wieczorek uchylił okno po swojej stronie chcąc pożegnać swojego współlokatora, który właśnie narzucał na plecy niewielką torbę z rzeczami i z zaniepokojonym spojrzeniem odwrócił się do kierowcy.

- Jedź ostrożnie – polecił z wymuszonym uśmiechem, po czym spojrzał w niebo – Coraz bardziej się chmurzy, więc uważaj.

- Nie bój żaby i wyluzuj młody – zaśmiał się Wieczorek – I nie zamartwiaj się zbytnio. Jesteś trochę przewrażliwiony na punkcie swojej przeszłości.

- Może – westchnął chłopak nadal patrząc na zachmurzone niebo – No cóż, spróbuję.

- Grzeczny chłopiec – pochwalił go mężczyzna. Nagle jego uwagę przykuł błysk z pobliskich zarośli. – Idź i wejdź do środka. Robi się zimno. Ja będę już uciekał.

- Ta – przyznał zamyślony chłopak – Chyba najwyższy już czas. To cześć.

Piotrek ruszył przez zaspy do głównego wejścia przez bramę na podwórze domu Weissów. Wieczorek przez krótką chwilę śledził go wzrokiem, jednak ponownie zwrócił spojrzenie w kierunku miejsca, gdzie dostrzegł błysk.

- Na bank, ktoś robił mu zdjęcia – pomyślał wracając wzrokiem na Piotra, który już prawie dotarł do schodów werandy domu. Zapalił silnik i ruszył w drogę powrotną. Zerknął na śpiącą kotkę. – Zostaliśmy sami kiciu, ale widzę, że nie masz nic przeciwko.

  

* * * * *

Rozległo się pukanie do drzwi zamkniętego gabinetu. Siedzący w środku ciemnowłosy mężczyzna skierował swoje piwne oczy w ich kierunku. Ostrożnie poprawił się w zajmowanym przez siebie fotelu i zamknął czytaną jeszcze przed chwilą książkę.

- Wejść – polecił głębokim melodyjnym głosem, po czym odłożył książkę na pobliski sekretarzyk.

Do środka weszła blond włosa dziewczyna z szerokim uśmiechem na twarzy. Mężczyzna obdarzył ją ciepłym, a jednocześnie zmęczonym spojrzeniem.

- Tak, Luizo? – Spytał dziewczynę, na co ta poszerzyła swój uśmiech. – Z czym przychodzisz?

- Chciałam tylko obwieścić, że panicz Piotr właśnie przybył do domu – zameldowała dziewczyna z zadowoleniem – Kazał spytać, czy chce się pan z nim zobaczyć teraz, czy może najpierw się rozpakować.

- Cały on – uśmiechnął się pod nosem Tobiasz – Zaprowadź go do jego pokoju. Sam do niego przyjdę, więc niech się nie krępuje.

- Dobrze – przyjęła polecenie dziewczyna – Przekażę mu pańską odpowiedź.

Luiza w pośpiechu opuściła gabinet Tobiasza zostawiając go samego z myślami.

- Jak zwykle niepewny – wspomniał w duchu mężczyzna śmiejąc się na głos – Nawet po upływie tylu lat nie widzi się członkiem tego domu. Nadal z niego taki dzieciak?

* * * * *

     
Szedł korytarzem prowadzony przez Luizę co i rusz mijając jakieś drzwi. To nie tak, że nie pamiętał drogi, dobrze wiedział jak ma iść. Po prostu mimo spędzeniu wielu lat w tym domu, nadal nie czuł się jego mieszkańcem. Do tego dochodziło poczucie winy za nie dawanie znaku życia Weissom przez cztery ostatnie lata i szczerze bał się spotkania z Tobiaszem. Dlatego w zamyśleniu podążał za nazbyt pełną energii blondynką, prowadzącą go do jego pokoju. Buzia jej się nie zamykała, ale nie był w stanie jej słuchać, po prostu od czasu do czasu przytakiwał dla świętego spokoju. Kiedy dziewczyna otworzyła drzwi, chłopak nie wierzył własnym oczom. Pokój wyglądał tak, jak go zostawił przed opuszczeniem domu – pomijając porządek – wszystkie plakaty i nawet gitara nie zmieniły swoich miejsc.

- Niebywałe – powiedział w osłupieniu – Jest tak jak…

- Zdziwiony? – Usłyszał za plecami głęboki męski głos – To nadal twój pokój. Niestety ktoś postanowił się odciąć i tym kimś nie byłem ja.

- Ja – zaczął niepewnie winny chłopak – Ja myślałem, że w ten sposób nie będę sprawiał ci więcej problemów.

- Tak myślałeś?! – Oburzył się Tobiasz skinieniem nakazując Luizie zostawić ich samych. – To źle myślałeś. Swoim odcięciem sprawiłeś nam więcej problemów i zmartwień. Niby jesteś mądry, a podjąłeś tak głupią decyzję. Nie rozumiem tego, dlaczego wybrałeś samotność?

- Przepraszam – Piotrek z nerwów przestępował z nogi na nogę – Przepraszam za sprawianie tobie i twojej rodzinie tyle kłopotów.

- Dalej jesteś takim dzieciakiem. – Odparł zirytowany Tobiasz. Szybkim krokiem podszedł do chłopaki i mocno przytulił go do siebie. – To też i twoja rodzina, głuptasie. Wiesz, jak tęskniłem?

- Przepraszam – Piotrek ze wzruszenia nie wytrzymał i zaczął płakać – Przepraszam.

- Jesteś drugą najważniejszą dla mnie osobą po Sarze i ośmieliłeś się mnie opuścić. To takie niewybaczalne, a do tego wrócił Edward – zaczął mamrotać w nerwach mężczyzna – I jeszcze pamiętnik Sary. Mam tyle bolesnych rzeczy ci do powiedzenia.

- Edward?! – Powtórzył z przerażeniem w oczach Piotrek. – Wrócił?!

- Już dobrze – uspokajał go Tobiasz głaszcząc po głowie – Wiesz, że nie dam cię skrzywdzić. Od początku mieliśmy tę świadomość, że prędzej czy później dowie się prawdy.

- Wie, że żyję? – W szoku chłopak opadł na łóżko. Jakoś strach odebrał mu władzę w nogach i nagle opadł z sił. Tobiasz usiadł obok niego na łóżku i położył głowę Piotrka sobie na kolanach. Zaczął głaskać go po włosach, tym samym uspokajając jego nerwy.

- Uspokój się. Nie jesteś już dzieckiem, więc nie może nic ci zrobić – pocieszał chłopaka – Kiedy byłeś młodszy, istniało ryzyko, że może cię zabrać jako prawny opiekun, ale na szczęście, trochę mu zajęło dojście do prawdy. – Tobiasz mówiąc nie przestawał głaskać po głowie Piotrka. Wiedział, że tym sposobem chłopak się uspokoi. Ten zabieg działał odkąd był dzieckiem i nigdy nie zawodził. Piotrek powoli zaczynał się rozluźniać, a po pewnym czasie zasnął .– Jutro dokończymy rozmowę.

Mężczyzna powoli przebrał Piotra w pidżamę i ułożył na łóżku. Miał w tym wprawę, bo nie raz zajmował się nim po wyjściu z poprawczaka. Wtedy chłopak był rozbity emocjonalnie, tym bardziej, że nie miał już do czego wracać. Kiedy zakrywał go kocem jego wzrok padł na lewą rękę z zegarkiem. Ostrożnie odpiął zapięcie i ściągnął pasek z nadgarstka chłopaka. Delikatnie przejechał palcami po poszarpanej bliźnie na nadgarstku Piotra.

- Tamtej nocy chciałeś ze sobą skończyć. Dokładnie w dniu swoich szesnastych urodzin, a zarazem w trzecią rocznicę śmierci Sary. – Wspominał w duchu Tobiasz. – Że też ktoś tak wrażliwy i kruchy musiał trafić do tak bezdusznej rodziny jak Murdochowie. Sara też tego nie potrafiła zrozumieć. Jednak okazałeś się o wiele silniejszy, bo przetrwałeś aż do teraz. Chcieliśmy z Sarą stworzyć ci dom, w którym mógłbyś czuć się bezpieczny, niestety zginęła zostawiając mnie z tym samego. Starałem się być ci ojcem, ale chyba zawiodłem, bo uciekłeś ode mnie postanawiając żyć samotnie. Mam nadzieję, że opowiesz mi co do tej pory porabiałeś. 

* * * * *

           
Wstał obudzony stłumionym przez zamknięte okna pianiem koguta. Powoli otwierał zaspane oczy, a z każdą chwilą obraz jego pokoju stawał się coraz bardziej wyraźniejszy. Przez dłuższą chwilę rozglądał się po sypialni odczuwając przy tym w pewien sposób nostalgię. Chciał sprawdzić godzinę i w tym celu wyciągną przed siebie lewą rękę, ale zamiast zegarka ujrzał bliznę wokół nadgarstka. Posmutniał oplatając go palcami drugiej dłoni. Zwykle nie zdejmował zegarka nawet do kąpieli chcąc tym samym zapomnieć o tej chwili słabości. Westchnął smutno, po czym podciągnął prawą nogę w taki sposób, by widzieć spód stopy. Kiedy tak zrobił, jego oczom ukazała się blizna w kształcie litery „M”, niegdyś symbol rodu Murdoch znaczący przynależność. Na ogół widniał on na biżuterii członków tej rodziny, ale Edward postanowił napiętnować Piotra wypalając ten symbol na jego stopie. Miał wtedy dziewięć lat i przez prawie miesiąc nie mógł normalnie chodzić. Pomimo tego, że był katowany przez rodziców, najbardziej bał się właśnie Edwarda, który miał go jako swoją zdobycz i własność. Te jego nieludzkie zabawy, po których Piotrek był na granicy wytrzymałości psychicznej i fizycznej.

- Cholera – zaśmiał się w nerwach chłopak, ale po chwili śmiech przerodził się w ciche łkanie – Po cholerę wspominam te rzeczy.

Wstał z łóżka i pomaszerował do łazienki, a tam wziął długi prysznic. Z początku zimny, by ochłonąć, następnie stopniowo ocieplał temperaturę wody, aż doszedł do odpowiedniej, która go satysfakcjonowała. Po odświeżeniu zwabiony zapachami z kuchni zszedł na dół, ale ku jego trwodze zastał tam pichcącego Tobiasza, co nie zapowiadało nic dobrego.

- O, już wstałeś – powitał go rozpromieniony mężczyzna mieszając coś na patelni – Właśnie robię śniadanie.

- A gdzie pani Stasia? – Spytał zaniepokojony Piotrek. – Czy nie jest przypadkiem twoją kucharką?

- Ach, ona – wspomniał mężczyzna – Dałem jej wolne na okres świąt. W sumie, będziemy sami.

- Co masz na myśli przez sami? – Zdziwił się chłopak siadając przy stole – Gdzie reszta rodziny?

- Moja matka mieszka teraz w Wiedniu wraz z Amelią i jej mężem – odparł Tobiasz energicznie mieszając zawartość patelni – Ten dom zwykle jest opuszczony. Tak się złożyło, że przyjechałem tu w te święta. Z reguły przesiaduję w Austrii, gdzie mieści się siedziba naszej korporacji. Staram się wracać przynajmniej raz w roku, by cię zobaczyć, ale dopiero po czterech latach udało mi się zdobyć twoje namiary.

- Przepraszam – posmutniał Piotrek w poczuciu winy – Ja nie myślałem…

- Właśnie, nie myślałeś – wtrącił Tobiasz surowym głosem, niczym ojciec napominający swoje dziecko – Mam nadzieję, że wyciągniesz z tego wnioski.

- Poniekąd już zacząłem – przyznał zawstydzony chłopak – Ostatnio dużo myślę i szczerze chciałbym na chwilę przestać i odpocząć od tego bałaganu.

- Czasem ciężko jest pozbierać wszystko samemu – poradził Tobiasz – Dlatego trzeba czasami zaufać komuś ze świeżym spojrzeniem, kto pomoże posprzątać ten bałagan. Niestety ty należysz do grona osób, które wszystko tłamszą w sobie starając się liczyć tylko na siebie.

- Ja to wszystko wiem – Piotrek chwycił się za głowę. – Jestem świadomy tego wszystkiego, więc co ze mną nie tak? Czemu zamiast iść do przodu wciąż stoję w miejscu, a co najgorsze niekiedy też się cofam?

- Według mnie znacznie się poprawiłeś – zaśmiał się mężczyzna – Kiedyś nie chciałeś z nikim rozmawiać i stroniłeś od innych ludzi. Pamiętam, że z początku sam musiałem cię uczyć w domu, bo nie chciałeś spotykać się z rówieśnikami. Teraz jednak kończysz studia i pracowałeś w zatłoczonym barze. Powinieneś być dumny z tych postępów.

- Może – westchnął chłopak kładąc się na stół – Czasem zwyczajnie nie wiem co mam robić.

- Czasem trzeba iść po prostu na żywioł – polecił Tobiasz stawiając przed Piotrem talerz z przypaloną jajecznicą. – A teraz wcinaj, bo wystygnie.

Piotrek zmrużył oczy dźgając widelcem maź na talerzu. Nie chcąc zrobić przykrości Tobiaszowi wziął jeden kęs, ale jajecznica okazała się być niezjadliwą. Była przypalona i przesolona.

- I jak? – Spytał mężczyzna wyczekując odpowiedzi. – Smakuje?

- Bardzo – skłamał chłopak próbując stłumić w sobie odruch wymiotny – Zapytam tylko z ciekawości, próbowałeś tego przed podaniem?

- Nie – odparł bez ogródek Tobiasz.

- Tak myślałem – westchnął Piotrek starając się przełknąć kolejny kęs – Jestem już pełny.

- Już?! – Zdziwił się mężczyzna. – Ale zjadłeś tak niewiele.

- Bo to bardzo syte danie – bronił się Piotrek wstając od stołu – Dziękuję za posiłek.

- Oj, coś mi tu kręcisz – podejrzewał coś Tobiasz i wziął jeden kęs, ale po chwili go wypluł – Matko, czemu mi nie powiedziałeś, że jest tak okropne?! Mogłeś się zatruć.

- To nic – pocieszał go chłopak – Uwierz, jadłem gorsze rzeczy. Następnym razem ja coś ugotuję.

- Dobrze – zgodził się nadal w szoku Tobiasz – Ale musimy jechać do miasta zrobić jakieś zakupy.

- Dobra – przytaknął Piotrek – Ale jedziemy teraz póki jest jasno.

- Zgoda – uśmiechnął się Tobiasz widząc zmianę w chłopaku – Daj mi tylko kwadrans.

* * * * *

Znudzony Piotrek siedział w swojej sypialni i w zamyśleniu szarpał struny gitary. Nie rozumiał decyzji Tobiasza, by rozmowę w sprawie której się spotkali, odbyć dopiero w wigilię. Z tego stanu wyciągnęła go swoim trajkotaniem Luiza wchodząc do jego pokoju.

- Puka się, wiesz – rzucił złośliwie do blondynki – i mogłabyś choć na chwilę przestać gadać.

- Oho, ktoś tu wstał dziś lewą nogą – odgryzła się dziewczyna z szerokim uśmiechem na ustach – Jutro wigilia, a ty siedzisz w melancholijnym nastroju.

- Ująłbym to raczej, że czuję się nonszalancko z nutką melancholii, po twoim wejściu – odparł z sarkazmem wzdychając – Co się stało, że zaszczycasz mnie swoją obecnością, czyżby twój chłopak popełnił niewybaczalny błąd zapominając kupić ci prezent?

- Wredny jesteś, wiesz? – Odpowiedziała z dąsem Luiza. – Dziś nocuję w tym domu, więc się mną zaopiekuj.

- Niby czemu? Sam jestem tu gościem i nie mam zamiaru się tobą zajmować – burknął chłopak w nerwach mocniej szarpiąc jedną ze strun gitary. Jednak po zobaczeniu smutnej miny dziewczyny odpuścił, a jedynie westchnął. – Dobra zapomnij. Wal.

- Co? – Zdziwiła się blondynka nagłą zmianą postawy chłopaka – Ale…

- Chciałaś się wygadać, więc słucham – ciągnął spokojnym tonem Piotrek – Odkąd pamiętam, zawsze przybiegałaś do mnie z płaczem, zmuszając tym samym do wysłuchiwana twoich rozterek.

- Pamiętam – zaśmiała się dziewczyna – Raz nawet wydarłeś się na mnie krzycząc coś w stylu: „Czy wyglądam na twoją psiapsiółkę?” Wiesz, wtedy byłeś moim jedynym prawdziwym przyjacielem. Zaczęłam tu pracować z powodu tego, że ty tu mieszkałeś. Chciałam być blisko mojego przyjaciela, ale ty się wyprowadziłeś i odciąłeś od nas. Mimo tego, że miałam tylu znajomych, czułam się samotnie bez twojego wsparcia.

- To w tej sprawie przyszłaś? – Spytał nieco zdziwiony Piotrek. – Jeśli chcesz się poczuć lepiej, musisz wyrzucić z siebie to wszystko, co ci leży na wątrobie.

- Martwiłam się o ciebie – rzuciła ze łzami w oczach przywołując tym samym chłopakowi wspomnienia z czasów dziecięcych – Zawsze siedziałeś w odosobnieniu z tym swoim smutnym spojrzeniem. Kiedy zniknąłeś, ciągle myślałam jak żyjesz, czy nikt ci nie dokucza i czy nie płaczesz w poduszkę.

- Teraz to przegięłaś – wycedził przez zęby Piotrek. Wściekły był raczej na siebie, bo dziewczyna po części rozgryzła jego naturę użalania się nad sobą. – Czy wyglądam ci na kogoś kto nocami beczy w poduszkę? Wyglądam ci na babę?

- Nie, ale… – zaczęła nieśmiało.

- Ale? – Osłupiał chłopak w załamaniu. – A jednak widzisz mnie jako swoją psiapsiółkę.

- Może w jakimś stopniu – zastanawiała się Luiza – Ale…

- Wiesz, skończmy ten temat, bo wypadam tu w niezbyt dobrym świetle – wtrącił Piotrek – A wracając do twoich wyrzutów, to przepraszam. Tobiasz już mi nagadał powiększając moje poczucie winy, dlatego proszę oszczędź mi tego.

- Dobrze, ale zagraj mi coś i zaśpiewaj – podała swój warunek blondynka w szerokim uśmiechu – Pamiętam, że jak miałam zły humor, to zawsze pocieszałeś mnie nucąc jakąś melodię.

- Ach to? – Wspomniał chłopak tamte dni. – Ale będziesz cicho?

- Obiecuję – na twarzy dziewczyny zagościł uśmiech – A mogę usiąść przy tobie, tak jak kiedyś. Naprawdę mi tego brakuje. I sprostowując wcześniejszą dyskusję, jesteś dla mnie jak starszy brat, a nie psiapsiółka.

Piotrek odwzajemnił uśmiech dziewczyny wskazując miejsce obok siebie, ale ta usiadła za nim opierając się o jego plecy. Westchnął cicho, po czym zaczął grać na gitarze, a po krótkiej chwili dołączył i wokal:

- “Cultivate your hunger before you idealize.
Motivate your anger to make them all realize.
Climbing the mountain,
Never coming down.
Break into the contents,
Never falling down.
My knee is still shaking,
Like I was twelve,
Sneaking out of the classroom,
By the back door.
A man railed at me twice though,
But I didn't care.
Waiting is wasting
For people like me.
Don't try to live so wise.
Don't cry cause you're so right.
Don't dry with fakes or fears,
Cause you will hate yourself in the end.”[1] aasAAA

- Powinieneś założyć jakiś zespół – mruknęła rozmarzona Luiza – Na bank podbilibyście serca wszystkich Polek.

- Śnij dalej – zaśmiał się chłopak przygrywając teraz wstęp z Nothing else matters[2]. – Nie lubię publicznych występów, więc zapomnij.

- Proszę zaśpiewaj mi coś jeszcze – błagała dziewczyna mocniej wtulając się w plecy Piotra – Proszę.

- No dobra – zgodził się chłopak – ale to już ostatnia.

Dziewczyna przystała na warunek Piotra, a ten zaczął śpiewać Como Estais Amigo[3] cichym głosem.

* * * * *

Obudził się cały obolały i nieco zmarznięty. Zaspanym wzrokiem spojrzał na zegarek i dochodziła ósma. Luiza smacznie pochrapywała na jego łóżku wtulona w ciepłą pościel. Kiedy zasnęła wieczorem, nie miał sumienia jej budzić i postanowił spać na podłodze pod kocem, ale konsekwencją jego decyzji były zesztywniałe mięśnie i bolący kark. Powoli dźwignął się na nogi i podreptał do łazienki wziąć rozgrzewający prysznic. Gdy wrócił, dziewczyny już nie było. Leniwie ubrał się w dżinsy i ciepłą bluzę z kapturem, po czym zszedł na dół do kuchni zrobić jakieś śniadanie. Po jakimś kwadransie w domu czuć było aromat cynamonu, który wydobywał się z francuskich tostów.

- Nieźle pachnie – przywitał go Tobiasz wchodząc do kuchni, a tuż za nim nieśmiało kroczyła Luiza – Mógłbym jeszcze liczyć na filiżankę kawusi?

- Kawa – pstryknął palcami Piotrek, po czym podał mężczyźnie filiżankę dopiero co zaparzonego ciemnego napoju – Mówisz i masz.

- Hm – westchnął Tobiasz nabierając w nozdrza zapachy z kuchni – Już dawno nie czułem tak wyśmienitych aromatów w tym domu. Co dziś serwuje nasz mistrz?

- Bardzo śmieszne – odparł spokojnie Piotrek lekko dotknięty żartem Tobiasza, ale ochłonął szybko wiedząc, że mężczyzna nie wie o jego zdolnościach kulinarnych. Zazwyczaj gotował w domu rodziców Jolki pod czujnym okiem jej matki, dlatego nikt z Weissów nie miał o tym zielonego pojęcia. – Tosty francuskie.

- Naprawdę?! – Ucieszyła się Luiza. – To moje ulubione danie, oczywiście zaraz po zapiekance ziemniaczanej mojej mamy.

- Tak, mam nikt nie prześcignie w gotowaniu – zaśmiał się chłopak wspominając ciocię Klarę – Ich uczuć wkładanych w potrawy nie da się podrobić.

- Jesteś jakiś inny w kuchni – stwierdził Tobiasz nakładając sobie na talerz jeden tost – Mmm, to jest naprawdę wyśmienite.

- Tak, przepyszne! – Dodała blondynka dołączając się do pochwał mężczyzny. – Jak to możliwe, że mimo chrupkości rozpływają się w buzi?

- To zwykłe tosty – zawstydził się chłopak w odpowiedzi na pochlebstwa – nic poza tym.

Kiedy skończyli jeść, Piotrek posprzątał kuchnię i zmył naczynia. To uczucie gotowania dla innych zawsze podnosiło go trochę na duchu, a teraz pozwoliło mu trochę zapomnieć o nerwach związanych z przeszłością.

- Wiesz, nawet do twarzy ci w tym różowym fartuszku pani Stasi – zaśmiała się Luiza wchodząc do kuchni – Chciałam ci pomóc, ale widzę, że już skończyłeś.

- Nie wygaduj głupot! – Burknął Piotrek dosadnie trafiony uwagą dziewczyny. – Jestem chłopakiem i róż zdecydowanie nie jest moim kolorem. To jedyny jaki znalazłem, a musiałem jakiś założyć, by uchronić ubranie przed chlapiącym olejem.

- Oj, tak tylko zażartowałam – zaśmiała się blondynka – Nie musisz się tak gorączkowo tłumaczyć. Dzięki za pyszne śniadanie. A przyszłam ci tylko przekazać, że za półgodziny jedziemy do miasta.

- Rozumiem – odparł zgaszony chłopak przypominając sobie cel podróży – Będę gotowy.

* * * * *

    
Brnęli przez zaspy śniegu przechodząc pomiędzy nagrobkami w drodze do grobu rodziny Murdoch. Piotrek w zamyśleniu ściskał w jednej z dłoni bukiet białych frezji – ulubionych kwiatów Sary – a w drugiej przezroczysty znicz. W pewnej chwili potknął się o korzeń drzewa zakryty grubą warstwą śniegu i ledwo odzyskał równowagę z powrotem stając równo na nogach.

- Przez ten śnieg nie widać przeszkód na drodze – zaśmiał się Tobiasz klepiąc ciepło ramię chłopaka – Następnym razem uważaj jak idziesz, zamiast pogrążać się w myślach.

- Tak – zawstydził się swoim gapiostwem Piotrek – Postaram się.

Po dziesięciu minutach doszli do celu. Piotrek starannie strzepał śnieg z części nagrobka, odkrywając napis na tablicy. W pewnej chwili dostrzegł niewielki wzgórek pośrodku grobu. Pomału zrzucił śnieg z reszty nagrobka i ku jego zdumieniu odkrył bukiet zmarzniętych czarnych róż.

- Tobiasz – wyszeptał w przerażeniu chłopak – te kwiaty. Edward tu był.

- Na to wygląda – zgodził się Tobiasz zamyślonym głosem – Ale po stanie kwiatów można stwierdzić, że na pewno nie był tu dzisiaj. Nie denerwuj się niepotrzebnie.

- Masz rację – próbował otrząsnąć się z szoku chłopak chowając twarz pod szalikiem i poprawiając kaptur na głowie – Tylko się wygłupiłem.

- Nie przejmuj się i zapal znicza – polecił mężczyzna, po czym zrobił to samo – Spoczywaj w pokoju, Saro.

- To będzie już dziewiąty rok – myślał Piotrek kładąc frezje na grobie i stawiając znicz – Widzisz siostro? Mam już dwadzieścia dwa lata, ale nadal nie mam takiej pewności siebie jak ty, czy Tobiasz. Do tego w moim życiu pojawiła się nowa osoba, która mnie zaakceptowała. Nazywa się Jacek Wieczorek i mieszkam u niego. To straszny zboczeniec, ale w trudnych chwilach mogę na niego liczyć, co jak wiesz, jest nie lada wyczynem z mojej strony. Brakuje mi ciebie. Czasem nawet myślę, że byłoby lepiej gdybym rzeczywiście leżał tu obok ciebie, zamiast zmagać się z życiem. Mam świadomość, że to tylko tchórzliwe wymówki usprawiedliwiające próbę ucieczki. Raz tego próbowałem i żałowałem. Gdyby nie Tobiasz, pewnie zamknięto by mnie w jakimś oddziale zamkniętym. Ale on nie dość, że mnie odratował, to jeszcze się mną zajął. Kiedy umarłaś, zabrałaś ze sobą większość światła. Dziękuję, że zostawiłaś mi Tobiasza. To  dzięki niemu jeszcze tu stoję. Dziękuję. Spoczywaj w pokoju siostrzyczko.

Po dłuższej chwili zadumy, obaj wrócili do rzeczywistości. Postali jeszcze w milczeniu tak z dwie minuty, po czym ruszyli z powrotem do samochodu, w którym czekała Luiza. Nie zauważyli, że przez cały czas byli obserwowani z ukrycia. Ktoś po kryjomu pstrykał im zdjęcia.

- Cholera, przez ten kaptur i szalik nie widać twarzy tego dzieciaka – klął ciemnoskóry mężczyzna przeglądając zrobione zdjęcia w ekraniku lustrzanki – Że też szef się uparł na zdjęcia tego chłopaka. Dobrze, że zrobiłem kilka parę dni temu, jak przyjechał do domu. Teraz tylko trzeba pokazać je szefowi.

* * * * *

   
Był wieczór i siedzieli w gabinecie Tobiasza. Piotrek zatopił się w wiekowym fotelu przy oknie i z uwagą przeglądał gruby zeszyt oprawiony w skórę. Z każdą przerzuconą kartką czuł co raz to większy ucisk w piersi.

- Co to jest? – Spytał mężczyznę nie wierząc co widzi – Jak?

- To pamiętnik Sary – odpowiedział Tobiasz cichym głosem. Myślami błądził gdzieś daleko. – Przeczytaj go. Jak skończysz, to przystąpimy do rozmowy.

Piotrek posłusznie wrócił do lektury, a z każdym kolejnym zdaniem coraz bardziej bladł na twarzy.

6 VI 1991

Dziś ojciec przywiózł ze sobą trzyletnie dziecko i oświadczył całej rodzinie, że od tego dnia będzie ono jej członkiem. Matka jest niezadowolona z tego faktu podejrzewając ojca o zdradę. Osobiście myślę, że chłopiec ten jest dość słodki. Ma kasztanowe włosy i zielone oczy, niczym dziecko skrzata leśnego z bajki…

9 III 1999

Od trzech lat prowadzę po kryjomu śledztwo w sprawie prawdziwej tożsamości Piotrusia. Martwię się o niego. Z każdą wizytą Edwarda staje się bardziej zamknięty w sobie. […] Odkryłam, że Piotr jest synem bliźniaczego brata naszego ojca, Alberta i Blanki wywodzącej się z głównej linii włoskiego rodu arystokratycznego Sforza. Wuj Albert uciekł do Włoch i zrzekł się praw do majątku Murdochów, pozostawiając syndykat na głowie mego ojca. On przez te wszystkie lata nie mógł wybaczyć wujowi. W zemście postanowił odebrać mu jedynego potomka – synka. Upozorował wypadek, w którym niejako dziecko miało zginąć. Historia jak z filmu. Byłam w szoku odkrywając prawdę i coraz bardziej znienawidziłam swoją rodzinę. Przez tyle lat wmawiano nam, że Piotruś jest owocem skoku w bok ojca z jakąś służącą. Maluch nigdy nie przypominał z wyglądu Murdocha. Ma za delikatne rysy, drobne ciało i ciemne włosy, kiedy wszyscy z nas to blondyni. W żyłach Piotra płynie błękitna krew, co oznacza, że jest małym królem…

2 XI 2002

Zaduszki, jak zwykle, zmuszają mnie do przemyśleń. Ostatnio Edward dość często odwiedzał dom. Żądał od ojca, by ten zdradził mu okoliczności zniknięcia Piotra. Niestety, jak zwykle, ich rozmowa skończyła się na kłótni. W szale ojciec wykrzyczał, że „ktoś taki jak Piotr Murdoch nie żyje!” Kiedy Edward wychodził, miał nienawistne spojrzenie, aż boję się myśleć co knuje.

22 XII 2002

[…] Robert zadzwonił dziś do mnie prosząc bym wyjechała gdzieś na święta. Twierdził, że grozi mi prawdziwe niebezpieczeństwo. Prosiłam, by powiedział coś więcej, ale tylko mnie zbył. Boję się. Myślę, że opuszczę dom w wigilię…

   Piotrek z mieszanymi uczuciami zamknął pamiętnik siostry. Miał mętlik w głowie. Martwił go fakt, że jest nad wyraz spokojny, pomimo poznania czegoś na swój temat. Ostatni wpis był dwa dni przed pożarem i mocno intrygował chłopaka.

- Skończyłeś? – Spytał Tobiasz podnosząc się znad biurka. – Co cię najbardziej uderzyło?

- Ostatni wpis – stwierdził pogrążony w myślach Piotrek – Z tego co napisała Sara, to Robert wiedział o wszystkim. Jak cień podąża za Edwardem, więc czy to może znaczyć jego plan odwetu na ojcu?

- Nie gdybaj, bo dojdziesz do błędnych wniosków – polecił mu Tobiasz – Staraj się myśleć trzeźwo. Choć zdziwiła mnie twoja spokojna postawa.

- Sam tego nie rozumiem – odparł cicho chłopak – ale czuję, że to jedynie cisza przed burzą. Nie wiadomo, w którym momencie wybuchnę. A w ogóle, to skąd masz ten pamiętnik?

- Dała mi go moja matka – odpowiedział Tobiasz – Sara poleciła jej by dała go mnie w razie jakby coś jej się miało stać, ale nie od razu, tylko po upływie czterech lat. Nie rozumiem do końca jej intencji, ale myślę, że czegoś się obawiała.

- Z pewnością tak było – przyznał Piotrek – Siostra zazwyczaj wyprzedzała innych o dwa ruchy naprzód. Jak na kobietę, odznaczała się dobrym instynktem stratega.

- Tak – zamyślił się Tobiasz – Muszę ci jeszcze coś powiedzieć.

- Co? – Zmartwił się chłopak nagłym poważnym tonem mężczyzny.

- Prowadziłem ciche śledztwo na własną rękę w sprawie tego pożaru i to, co odkryłem mocno mną wstrząsnęło.

- Nie strasz mnie – prosił Piotrek podnosząc się z fotela – tylko mów.

- To nie był zwykły pożar. – Tobiasz nerwowo chodził wokół biurka. – Oficjalnie mieszkańcy domu spłonęli we śnie, ale tak naprawdę, w momencie wybuchu pożaru już nie żyli. Ktoś ich zastrzelił, a w celu zatarcia śladów podłożył ogień.

- Czyli ktoś wynajął mordercę? – Piotrek w szoku opadł z powrotem na fotel. – Ale czemu? Komu się tak narazili?

- Tego nie wiem – odpowiedział smutnym głosem Tobiasz – Trochę ze strachu bałem się wkraczać w kręgi najemników. Już za te wiadomości mocno się naraziłem ich zasadom. Są pewne granice, których nie można przekroczyć. Jeśli to zrobisz, zarobisz kulkę.

- Straszne – wyszeptał w szoku chłopak – To naprawdę straszne.

- Kończąc tę rozmowę, chciałem cię tylko zawiadomić, że jutro muszę wrócić do Wiednia – oświadczył mężczyzna – Mam nadzieję, że tym razem dasz czasem o sobie znać.

- Postaram się – rzucił Piotr błądząc myślami gdzie indziej – A propos, też jutro wracam.

- Dużo dziś wysłuchałeś – zaczął Tobiasz zmieniając temat. Widział, że chłopakowi coś nie daje spokoju. – Lepiej przespać się z tym wszystkim. Może coś się ułoży.

- Ta – westchnął Piotrek powoli ruszając w stronę drzwi – To miłych snów.

- Dobranoc.

* * * * *

Brał poranny prysznic. Noc minęła mu na rozmyślaniu i nadal dumał wspominając pamiętnik Sary. W pewnym momencie oparł się o ścianę kabiny i osunął w dół siadając w brodziku. Ciepła woda spływała po jego ciele, a on sam nieprzytomnie patrzył w odpływ. Po dłuższej chwili wyszedł z łazienki owinięty tylko w ręcznik. W pokoju zastał nieoczekiwanego gościa.

- Co?! – Osłupiał na widok mężczyzny. – Co ty tu robisz?

- Przyjechałem po ciebie – odpowiedział spokojnie Jacek nie spuszczając wzroku z chłopaka, z którego włosów nadal ściekały kropelki wody. – Wpuściła mnie dość gadatliwa blondynka.

Piotrek w szoku nadal stał w osłupieniu. Nie spodziewał się nikogo w swojej sypialni, a tym bardziej Wieczorka. Zadrżał, gdy ochłodzone kropelki wody ściekały z włosów na jego skórę i dopiero wtedy uświadomił sobie, że stoi przed mężczyzną przepasany w biodrach jedynie ręcznikiem. Ze wstydu miał ochotę zapaść się pod ziemię, odwrócił się na pięcie, by uciec do łazienki, ale Jacek był szybszy. Wziął leżący na łóżku ręcznik i zarzuciwszy go chłopakowi na głowę, zaczął wycierać mu włosy.

- Doprawdy – westchnął mężczyzna – Nauczyłbyś się wreszcie porządnie wycierać głowę. Twoje włosy nadal ociekają wodą.

- Jak? – Zająknął się Piotrek w szoku. Nagle Wieczorek przyciągnął chłopaka do siebie tak, że ten przywarł do niego. – Co ty wyprawiasz?

- Mam niedosyt Czarneckiego – zaśmiał się Jacek mocno przytulając Piotrka – Przywiozłem też Rubi. Czeka w samochodzie.

- Zapach Jacka. Dym papierosowy wymieszany z markową wodą toaletową – rozmarzył się na chwilę chłopak, jednak po pewnym czasie uzmysłowił sobie co właśnie robi i zawstydzony odepchnął mężczyznę od siebie, ale ten nie odpuszczał. – Puść mnie i daj się ubrać.

W rekordowym tempie narzucił na siebie przygotowane wcześniej ciuchy, a Wieczorek zaśmiał się pod nosem.

- Co się tak szczerzysz? – Spytał podejrzliwie chłopak.

- Cieszę się – odparł Jacek – Cieszę się, że cię widzę oraz, że załapię się na śniadanie twojej roboty.

- Czy ty w ogóle coś jadłeś? – Zaniepokoił się Piotrek. – Jesteś trochę blady.

- Czyżbyś się o mnie martwił? – Zaśmiał się Wieczorek.

- A gdyby tak, to co? – Odparł z lekka skrępowany chłopak. – Czy coś w tym dziwnego?

- Ależ skąd – ucieszył się mężczyzna – Jestem szczęśliwy

* * * * *

Po śniadaniu, kiedy miał już wychodzić, Tobiasz zatrzymał go wciskając w ręce pamiętnik Sary.

- Myślę, że powinieneś go zabrać – powiedział Tobiasz smutnym głosem – Należał do twojej siostry.

- Nie chcę go – Piotrek oddał książkę mężczyźnie – Wystarczy mi, że przeczytałem go ten jeden raz. Zostaw go w tym domu, przecież to tu miała zamieszkać.

- Zgoda – Tobiasz przystał na propozycję Piotrka i zwracając się w stronę Jacka poprosił: – Zaopiekuj się Piotrem. Jest bardzo wrażliwą osobą, choć na co dzień tego nie pokazuje.

- Tobiasz! – Krzyknął lekko zły Piotrek. – No, wiesz?

- Zaopiekuję się nim – odpowiedział Wieczorek w śmiechu – jak nikt inny.

- Będę trzymał cię za słowo – ucieszył się Tobiasz – Bądźmy w kontakcie.

Wymienili się numerami telefonów, po czym pożegnali i wyszli.

W drodze powrotnej nie zamienili ze sobą ani jednego słowa. Piotrek ukradkiem zerkał na Jacka wtulony w Rubi. Nagle poczuł się śpiący.

- Dlaczego będąc z tym mężczyzną czuję się bezpieczny? – Myślał chłopak, a powieki powoli zaczęły opadać w dół. – Czemu czuję, że przy nim mogę spokojnie spać mimo, że robił mi te zboczone rzeczy? Czy to znaczy, że… Nie! To na pewno nie to!

Jeszcze przez chwilę walczył z myślami, a po kilku minutach zasnął.

Jacek spojrzał na śpiącego obok chłopaka i z trudem powstrzymywał się przed pocałowaniem go.

- Tęskniłem, kotek – wyszeptał, po czym podkręcił trochę radio – Mam nadzieję, że ty też.

* * * * *

      
Do domu przybyli późnym wieczorem. Po drodze zajechali jeszcze do domu rodziców Jolki, gdzie poczęstowano ich ciastem i oczywiście ciocia Klara przygotowała Piotrkowi porządną wałówkę. Jak zwykle, czuć było święta w tej rodzinie, pomimo tego, że nie było tam Jolki.

Zmęczony człapał po schodach na czwarte piętro, bo winda była w remoncie. W duchu przeklinał swój brak kondycji. Obładowany Jacek minął go już jakiś czas temu, a on nadal wlókł się żółwim tempem. Oczy strasznie mu się kleiły, bo przez kilka ostatnich nocy nie spał zbyt dobrze. Wreszcie po długiej wędrówce w górę, dotarł do drzwi mieszkania. Wszedł do środka, zdjął buty i kurtkę, po czym oklapł na kanapę w salonie.

- Jeśli chcesz spać, to idź do swojego pokoju – rzucił Jacek siedzący w fotelu – Tu zmarzniesz i nabawisz się bólu w karku.

- Nie mam siły zdobywać kolejnego szczytu – ziewnął chłopak zezując na Wieczorka – Chyba zaryzykuję i tu zostanę.

- Nie pozwolę na to – Jacek wstał z fotela – Będziesz spał na górze.

- Ale powiedziałem, że nie dam rady wejść po schodach – upierał się przy swoim Piotrek. Przymknął na chwilę oczy, a po pewnym czasie poczuł, jak unosi się w powietrzu niesiony przez Wieczorka. Doznany szok wykrzesał w nim jeszcze nieco energii, więc zaczął się wyrywać. – Czemu nie zostawisz mnie w spokoju? Zostaw mnie!

Chłopak szarpał się niemiłosiernie, jednak nie zdawało to egzaminu w porównaniu z żelaznym uściskiem Wieczorka. Piotrek nawet nie zauważył, że znaleźli się już na piętrze, nadal starając się uwolnić z objęć mężczyzny. Ostatecznie Jacek rzucił go na łóżko, a w momencie uderzenia o materac chłopak otworzył szeroko oczy stwierdzając, że znajdują się w sypialni mężczyzny.

- Hej! – Zwrócił uwagę współlokatorowi. – To nie jest mój pokój, tylko twój.

- Wiem – odparł Jacek przygważdżając Piotra do łóżka – Wybacz, ale nie mogę się już kontrolować.

- Zaraz! – Wrzasnął osłupiały chłopak. – O czym ty do mnie mówisz?!

Kasztanowłosy spojrzał na Jacka spanikowanym wzrokiem, jednocześnie starając się uwolnić. W pewnym momencie ich twarze zanadto się do siebie zbliżyły, co wywołało u chłopaka soczysty rumieniec wstydu.

- Jesteś taki słodki z tą miną – szepnął mu do ucha Jacek, jednocześnie zdejmując krawat z szyi, który po chwili był już wokół nadgarstków Piotra. Drugi koniec przywiązał do wezgłowia łóżka unieruchamiając w ten sposób chłopaka. – Mam ochotę cię całego pożreć.

- Ty chyba żartujesz – panikował Piotrek próbując uwolnić ręce, jednak więzy okazały się nie do zdarcia – Proszę puść mnie. Ja… ja się boję.

- Nie ma się czego bać – uspokajał chłopaka Wieczorek – Nie chcę cię skrzywdzić.

Jacek powoli zdjął bluzkę chłopakowi i namiętnie całując zaczął bawić się jego sutkami, ten wzdrygając się wygiął do tyłu. Następnie przejechał językiem po szyi Piotra i delikatnie ugryzł w ucho. Jedna z jego dłoni powędrowała w dół i zaczęła rozpinać sprzączkę od paska.

- Nie! – Jęknął w proteście chłopak. – Proszę, przestań. Tak nie można.

- Nie bój się, kotek – mężczyzna pocałował Piotra, by w ten sposób odwrócić jego uwagę – Kocham cię.

- Nie… – działanie Jacka zszokowały i wystraszyły chłopaka, tym bardziej, że zmęczenie nie pozwalało mu się przeciwstawić mężczyźnie. – Błagam.

- O co mnie błagasz? – Spytał mężczyzna wsuwając rękę w spodnie chłopaka powoli je zdejmując. To samo uczynił z bielizną kasztanowłosego.

- Przestań – prosił Jacka – Nie rób tego.

- Na pewno chcesz, bym przestał? – Spytał mężczyzna liżąc przyrodzenie chłopaka. – Przecież widzę, że ci dobrze.

- To… – jęknął Piotrek, kiedy mężczyzna zaczął mu obciągać. Dreszcze przeszyły jego ciało i przeniknęła go fala gorąca. Towarzyszyły temu jego spazmatyczne oddechy i z rozkoszy jaką czuł w tej chwili do oczu napłynęły mu łzy – Ja zaraz…

- Wiem – powiedział Wieczorek widząc, że chłopak zaraz dojdzie – Nie krępuj się.

Jacek sięgnął do szafki nocnej i wyjął z szuflady małą buteleczkę. Wylał jej zawartość sobie na dłoń, którą powędrował do pośladków chłopaka. Ten jednak wystraszył się i próbował odsunąć, ale mężczyzna zręcznie go przytrzymał i dla odwrócenia jego uwagi zaczął całować. W tym samym czasie wsunął jeden palec chłopakowi między pośladki powoli rozciągając wejście do odbytu.

- Nie – sapnął chłopak, na to początkowo nieprzyjemne uczucie. Jacek natomiast zaczął ssać jego sutki i zjeżdżać językiem coraz bardziej w dół zatrzymując się na podbrzuszu. Piotrek drgnął, gdy wsunął drugi palec.

- Co ty mi robisz – wysapał mocno pobudzony, a jego zielone oczy błyszczały od łez.

- Przygotowuję cię – odparł mężczyzna masując palcami wnętrze odbytu chłopaka. Szukał w ten sposób jego czułego punktu. Kiedy na niego natrafił, Piotrek głośno jęknął. – Tu cię mam.

- Co? – Piotrek ledwo mógł myśleć, był mocno pobudzony i napalony.

- Wybacz, ale już nie wytrzymam – sapnął Jacek rozpinając spodnie – Wezmę cię tu i teraz.

Przejechał czubkiem członka wokół dziurki, po czym rozsuwając pośladki chłopaka wszedł w niego pomału. Nie chciał sprawić mu większego bólu, niż był potrzebny.

- Mimo przygotowania nadal jesteś dość ciasny – rzucił Wieczorek pomału zaczynając się ruszać – Ale tak mi w tobie dobrze. Jesteś taki ciepły i miękki w środku.

- To boli – zaszlochał Piotrek próbując się odsunąć od mężczyzny – boli.

- Zaraz przestanie – wyszeptał mu do ucha Wieczorek, po czym dotknął swoim językiem języka chłopaka, powoli zachęcając go do pocałunku – Właśnie tak.

Kiedy udało mu się wejść całkowicie, zaczął serię mocnych pchnięć napierając w ten sposób na prostatę chłopaka, który w pewnym momencie poddając się całkowicie współlokatorowi zaczął ruszać biodrami. Jacek w odpowiedzi na to przekręcił go w dogodniejszą pozycję, by uzyskać lepszy dostęp. Jednocześnie masował jego członka i przygryzał od czasu do czasu ucho i miejsce między szyją a obojczykiem. Ciche pojękiwanie Piotrka dodatkowo pobudzało mężczyznę sprawiając, że poruszał się szybciej. W momencie, gdy chłopak dochodził, jego mięśnie zacisnęły się na członku Jacka powodując tym jego ejakulację[4]. Przez chwilę pozostał jeszcze wewnątrz, a zmęczony Piotrek opadł na poduszki i zasnął.

Ułożył się obok śpiącego chłopaka i przejechał palcami po jego spoconych włosach.

- Byłeś naprawdę wspaniały – szepnął całując Piotra w czoło – Miłych snów.

Nakrył siebie i chłopaka kocem, po czym także pogrążył się we śnie.

* * * * *

    
Było późne południe, kiedy otworzył oczy. Pomimo długiego snu nadal odczuwał zmęczenie. Leżał sam w łóżku i na wspomnienie nocy mocno się zawstydził. Powoli usiadł i poczuł pieczenie w tyłku. Syknął z bólu lekko pocierając swoje cztery litery. Spuścił nogi na podłogę i wstał, jednak eksplozja bólu w biodrach sprawiła, że runął na nią jak długi. Nie mógł ustać na nogach, a tym bardziej wstać.

- Cholera – powiedział leżąc twarzą do podłogi. Łzy zażenowania spłynęły po jego policzku. Ten mężczyzna zrobił mu coś takiego, a po wszystkim zostawił go samego. – Jak on mógł.

Próbował się przekręcić na plecy, ale po pewnym czasie stwierdził, że leżąc na brzuchu nie odczuwa bólu.

- Piotrek? – Usłyszał głos Jacka wchodzącego do pokoju. Na widok leżącego na podłodze chłopaka szybko do niego podszedł. – Jeny, same z tobą problemy. Nie możesz jeszcze wstawać.

Mężczyzna wziął chłopaka na ręce i zaniósł do łóżka. Na chwilę ich spojrzenia się spotkały, ale Piotrek ze wstydu go spuścił, natomiast Jacek patrzył na współlokatora wzrokiem pełnym pasji.

- Coś nie tak? – Spytał widząc Piotra w niemrawym nastroju. – Czy coś się stało?

- I jeszcze się pytasz? – Fuknął chłopak łypiąc na niego wściekłym spojrzeniem. – Wykorzystałeś mnie i zostawiłeś! Nie jestem substytutem kobiety. Do cholery, jestem facetem!

- Uspokój się – Jacek próbował dotknąć chłopaka, ale ten odtrącił jego dłoń. – Co jest?

- Zostaw mnie! – Wrzasnął z wyrzutem Piotrek. – Zabrałeś mi mój pierwszy, prawdziwy pocałunek, a teraz i mój pierwszy raz. Jeszcze z nikim tego nie robiłem, a ty tak łatwo…

W frustracji chłopak zasłonił dłońmi twarz. Jacek wykorzystując tę chwilę nieuwagi szybko przytulił chłopaka.

- Tak się cieszę – odparł mężczyzna całując chłopaka w czoło – Jestem twoim pierwszym. Jesteś mój, tylko mój.

- Co ty? – Spytał oniemiały Piotrek próbując się wyrwać z żelaznego uścisku. – Nie tak mocno. Wszystko mnie boli.

- Wybacz – zawstydził się Jacek. Chłopak pierwszy raz widział taki wyraz twarzy u mężczyzny. – Nie chciałem cię skrzywdzić, a jednak to zrobiłem. Po tej nocy potwierdziły się moje uczucia względem ciebie.

- Co ty próbujesz mi powiedzieć? – Spytał skołowany chłopak. – Jesteś jakiś dziwny.

- Chcę ci powiedzieć, że cię kocham – wyznał mężczyzna patrząc intensywnie w oczy Piotra – Jesteś pierwszą osobą, do której to czuję. Pożądam cię całego. Twojego uśmiechu, łez i ciała. Dla mnie jesteś kimś wyjątkowym.

- Przestań! – Piotrek zakrył dłońmi Jacka usta. – To takie zawstydzające.

- Dobra, ja ci powiedziałem co czuję – zaczął mężczyzna – Teraz twoja kolej.

- Ja nie jestem pewien – mamrotał chłopak z wymalowanym na twarzy rumieńcem wstydu – Nie jestem dobry w te klocki. Tak naprawdę, to jestem typem odludka. Zawsze izolowałem się od innych ludzi. Nigdy nie miałem dziewczyny, bo wolałem skupić się na nauce sądząc, że to jest ważniejsze. Odebrałeś mi moje pierwsze razy siłą, ale pomimo tego cię nie nienawidzę. Raczej skłaniam się do stwierdzenia, że cię lubię.

- Naprawdę jesteś uroczy robiąc zawstydzoną minę – Wieczorek delikatnie przytulił do siebie Piotra – Tak się cieszę, że jesteś ze mną.

Po chwili ostrożnie podniósł chłopaka i wyniósł z sypialni. Piotrek w odruchu zarzucił ręce na jego szyi bojąc się, że spadnie.

- Nie bój się! Nie upuszczę mojego skarbu – wyszeptał mu do ucha Jacek sprawiając tymi słowami następną falę zawstydzenia u chłopaka – Zrobiłem ci śniadanie.

- Co? – Zdziwił się Piotrek. – Ty?

- Wiem, nie jestem dobry w gotowaniu, ale zrobić kawę i grzanki to jeszcze umiem – zaśmiał się Wieczorek widząc zdziwioną minę chłopaka – Jeśli nie chcesz, to możesz nie jeść.

- Nie, zjem – uśmiechnął się Piotrek – To coś, co zrobiłeś dla mnie, dlatego to zjem.

Piotrek w ciszy chrupał grzanki. Nie wiedział, że był tak bardzo głodny, bo smakowały, jak coś najlepszego co dotąd jadł.

Po śniadaniu Jacek zabrał chłopaka do łazienki, by ten mógł się umyć. Jednak jego stan nie pozwalał mu usiąść w wannie.

- Umyję cię – zaproponował widząc, że chłopak sobie nie radzi – Nawet nie protestuj, bo widzę, że ci ciężko.

Wziął gąbkę i delikatnie przemywał ciało Piotra. Na koniec, prysznicem dokładnie spłukał mydliny i otuliwszy w ręcznik wyjął z wanny i zaniósł do łóżka. Tam go ubrał w czysty podkoszulek i bokserki, po czym szczelnie przykrył kocem. Chłopak zmęczony uśmiechnął się do niego i dość szybko zasnął osłabiony jeszcze ostatnią nocą. Kiedy upewnił się, że współlokator mocno śpi, sam poszedł wziąć prysznic. 

---

[1] Słowa piosenki artysty Akeboshi pt. Wind.

[2] Metalica, Nothing Else Matters.

[3] Iron Maiden, Como Estais Amigo

[4] Ejakulacja (łac. eiaculatio – wytrysk) – wytrysk nasienia (spermy) z prącia. Porcja nasienia wydzielana w trakcie ejakulacji to ejakulat. Ejakulacja następuje w czasie stosunku płciowego, masturbacji bądź polucji (zmaza nocna).[wikipedia]