Ponure życie studenta

To pierwszy rozdział, który w prawdzie nic nie wnosi, jednak pomału wprowadza w życie głównego bohatera. Mam nadzieję, że ta historia przypadnie Wam do gustu i chętnie podzielicie się ze mną własnymi uwagami. 

 

Był ponury poniedziałek. Odkąd skończył zajęcia zaczęło się oberwanie chmury. Nie miał zbyt wiele czasu. Dochodziła siedemnasta, a on zaczynał pracę od dwudziestej. Autobus komunikacji miejskiej jak zwykle się spóźniał, przez co przemókł do suchej nitki. Mieszkał na Zatorzu[1], więc z uczelni do domu i z powrotem dojeżdżał linią numer 9. 

- Mogłem przyjechać rowerem – pluł sobie w twarz – Efekt byłby ten sam, ale siedziałbym już w domu i się suszył. Co za straszny początek tygodnia.

Studiował na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie jednocześnie dwa kierunki. Mimo młodego wieku kończył pisać magisterkę z historii, a za rok miał zacząć tworzyć projekt z weterynarii. Pracował w pubie Molotov jako barman i może nie było to szczytem jego marzeń, ale wypłata starczała na opłacenie kawalerki i reszty opłat. Dodatkowym zastrzykiem gotówki było stypendium naukowe, więc radził sobie nieźle w życiu. Nigdy nic nie robił na pół gwizdka. Czy to w nauce, czy to w pracy, zawsze starał się dać z siebie wszystko. Autobus spóźnił się dwadzieścia trzy minuty. W tym czasie strasznie przemarzł. Lekko drżąc wszedł – oczywiście do przepełnionego pojazdu.

- Mogliby pomyśleć i dać większy autobus, ale nie! Lepiej upychać ludzi jak sardynki w puszce! – Narzekał w myślach opatulając się mokrą bluzą.

 Na przystanek docelowy dojechał po czterdziestu minutach, wychodząc zobaczył, że zegar na kasowniku wskazuje wpół do siódmą wieczór. 

- Oho, mało czasu. – Westchnął zmęczony. Potruchtał do swojej kawalerki. Na wycieraczce, jak zwykle, leżało kilka gazetek reklamowych z pobliskich sklepów. Wziął je i wrzucił do kosza. Zamknął drzwi, przelotnie pogłaskał łaszącego się do nogi kota, po czym zaczął się rozbierać w drodze do łazienki. Zrobił sobie krótki, ale rozgrzewający prysznic – trochę go to odprężyło. Ubrał białą, bawełnianą koszulkę i czarne dżinsy, oraz zarzucił bluzę i kurtkę przeciwdeszczową. Przed wyjściem zdążył jeszcze nakarmić kota – siebie niestety już nie.

Do pracy pojechał rowerem. Deszcz chwilowo przestał padać, więc ponownie nie zmókł. Miał swój skrót, co sprawiało, że droga do pubu zajmowała mu około dziesięciu minut. Na miejscu przypiął rower i wszedł do środka budynku, w którym znajdował się lokal. 

- Hej Piotras! – Krzyknął Michał, kolega po fachu.

- Cześć. Widzę, że mały mamy dziś ruch. – Odpowiedział rozglądając się po pomieszczeniu.

- Spoko wodza. Dziś jest przecież poniedziałek, tak to już bywa w ten dzień. – Zaśmiał się kolega.

- Sorki – zawstydził się i z zakłopotania podrapał nerwowo tył głowy – Pierwszy raz pracuję w poniedziałek. Zazwyczaj robiłem w weekendy.

- Nie martw się, będzie dobrze. W tygodniu jest spokojniej. – Zachęcał Piotrka barman.

- Spoko – uśmiechnął się w odpowiedzi, po czym poszedł na zaplecze przebrać się w strój roboczy.

Jego zmiana okazała się naprawdę spokojna. Był sam za barem, ponieważ ze względu na mały ruch Michał mógł wrócić do domu. Szef miał przyjść zamknąć około drugiej nad ranem, więc zostało mu kilka godzin pracy. W przerwach między zamówieniami czytał sobie książkę o historii krajów azjatyckich.  

Zbliżała się północ i do lokalu wszedł młody mężczyzna z ponurym wyrazem twarzy. Zamówił piwo i siedział wpatrując się w blat lady baru. Piotrek przyglądał mu się ze współczuciem.

- Dlaczego do jasnej ciasnej nie potrafię obojętnie przejść obok takich ludzi? Co ja, Matka Teresa? – Wyrzucał sobie w duchu podchodząc do przygnębionego klienta.

- Czy mogę w czymś pomóc? – Spytał gościa. Mężczyzna spojrzał na barmana i z jadowitym uśmieszkiem odwarknął: – A prosiłem o pomoc?

- No, nie bardzo. Ale wygląda pan na trochę zmęczonego życiem i chciałem poprawić trochę atmosferę. – Zmieszał się chłopak, na którego twarzy wylewał się rumieniec wstydu. Facet podniósł wzrok i zmierzył nim dokładnie Piotrka, który widząc jego spojrzenie poczuł jeszcze większe współczucie.

- Jego oczy są takie smutne i pełne bólu. – Pomyślał. – Matko! O czym ja myślę. Od dziecka mam takie odchyły współczucia. Co ja baba? Geez... – Musiał zrobić głupawą minę panikując w myślach, bo mężczyzna spytał:

- Dobrze się czujesz?

- Eee myślę, że tak. Tak, raczej tak. – Odpowiedział zażenowany swoją postawą Piotr.

- To bądź tak miły i nalej mi setkę. – Polecił klient.

- Będzie pan tak mieszał alkohol ze sobą? – Zapytał zdumiony. – To trochę nie zdrowe.

- Jestem dorosły. Co ty moja matka? – Odgryzł się gość.

- Nie. Już nalewam. – Odparł z lekkim dąsem, po czym nalał alkohol i podał mężczyźnie. Ten wypił wszystko jednym haustem prosząc o następną porcję wódki.

- Człowieku opanuj się, bo do domu nie dojdziesz – próbował zastopować klienta, który spojrzał na niego z wyrzutem.

- Te powiedz, czemu zagadałeś do mnie? – Spytał nagle opróżniając kolejny kieliszek.

- Bo twoje oczy mówią mi, że coś cię trapi. Od dziecka wpycham się w nie swoje sprawy. Sorry, ale byłeś taki przygnębiony i chciałem cię trochę pocieszyć. Masz poczerwieniałe oczy, czyli musiałeś płakać przed przyjściem w to miejsce.

- Skąd…?! – Zaczął w szoku klient. Szybko sięgnął do kieszeni kurtki i wydobył banknot dwustuzłotowy. Rzucił go w kierunku barmana, po czym chwiejnym krokiem ruszył do wyjścia.

- Ale to o wiele za dużo! – Krzyknął za nim Piotrek. 

Mężczyzna w odpowiedzi tylko machnął na pożegnanie ręką i wyszedł.

- Kurczę, chyba dostałem niezły napiwek – uśmiechnął się słabo do siebie.

Ostatni klient wyszedł około pierwszej. Miał godzinę do przyjścia szefa, więc posprzątał lokal, zmył naczynia i bar, a po wszystkim usiadł na zapleczu i oddał się lekturze książki.

Do domu wrócił o wpół do trzeciej. Był zmęczony, oczy na zapałkach, a musiał jeszcze przygotować się do jutrzejszych zajęć. Wykąpał się i w pidżamie usiadł do podręcznika. Nawet nie wiedział kiedy zasnął. Na szczęście zajęcia rozpoczynały się dopiero kwadrans po pierwszej, więc mógł pospać dłużej.

Obudził go telefon. Dzwoniła koleżanka z czasów kiedy był jeszcze szczylem. Prosiła o zastępstwo tygodniowe w jej pracy. Była sprzątaczką do wynajęcia.

- Piotruś, proszę zastąp mnie przez ten miesiąc – miauczała błagalnie koleżanka.

- Nie Piotrusiuj mi tu – burknął w słuchawkę.

- Proszę. Muszę wrócić do domu na święta, a praca nie będzie czekać. W grudniu mam tylko jednego klienta. Wystarczy, że pójdziesz z rana ogarniesz mieszkanie. A myślę, że dodatkowa kasa ci się przyda – Tłumaczyła.

- Geez, Jolka - jęknął, a po głowie tłukła mu się jedna, wkurzająca go myśl – Jak ona mnie zna…

- To co, zgoda? – Spytała z nadzieją w głosie. Piotrek roztrzepał sobie w złości na siebie włosy.

- Zgoda. Spróbuję załatwić sobie urlop w pubie na ten czas. – Odparł spokojniejszym tonem.

- Super! Podrzucę ci notes z wytycznymi. Wiem, że sobie poradzisz.

- Spoko i Nara – wyłączył telefon. Spojrzał na zegarek, który wskazywał dziewiątą. Szeroko ziewnął i przetarł dłonią zaspane oczy. Rozmowa z Jolką rozbudziła go na tyle, że ponownie na pewno nie zaśnie. Z ponurą miną poszedł wziąć prysznic. Przed tym jednak wstawił wodę na kawę. Był zły na siebie za to, że tak szybko uległ dziewczynie. Teraz musiał załatwić sobie wolne w pubie. Do grudnia miał jeszcze niecały miesiąc. Wyszedł z kabiny i spojrzał na swoje odbicie w lustrze.

- W sumie i tak będę sam na święta – uśmiechnął się wymuszenie – Frajer.

Ubrał się w czerwono-białą bluzkę i brązowe sztruksowe rurki. Założył sfatygowane już tenisówki.

- Chyba czas kupić nowe – pomyślał. Założył kurtkę i wyszedł z domu.

Pogoda była o niebo lepsza niż ostatnio. Szedł z buta na uczelnię z zapasem dwóch godzin czasu, dlatego się nie spieszył. Dziś miał wolne od pracy, ale zamierzał wstąpić do szefa wracając ze szkoły.

Zajęcia jak zwykle go nudziły – sam przerobił cały materiał, więc miał wymagane wiadomości w jednym paluszku. Właśnie wychodził z wydziału kierując się na przystanek, kiedy zaczepiła go Jolka.

- Dobrze, że cię widzę! – Zawołała radośnie odrzucając w tył pukle rudych włosów. – Tu masz ten notes, o którym rozmawialiśmy rano.

- Yhm – westchnął, biorąc do ręki notes kumpeli.

- Pamiętaj, że jest do zwrotu – przypominała mu jakby był zapominalskim lekkoduchem.

- Wiem – przewrócił oczami.

- Wszystko w porządku? – Spytała niespodziewanie. – Wiesz, że możesz o wszystkim mi mówić. Znam cię od czasów piaskownicy.

- Dzięki za przypomnienie – mruknął pod nosem.

- To jak? – Naciskała.

- Wszystko gra… – próbował ją zbyć

- Mnie nie oszukasz. Znam cię na wylot i widzę, że coś jest nie tak. – Wytykała mu dźgając palcem jego brzuch.

- Daj spokój, nie jestem już tym beksą z podstawówki. Jeśli nie zauważyłaś, to mam dwudziestkę na karku. A że zbliża się ten dzień, to nie znaczy że trzeba tworzyć grupę wsparcia jak co roku. – Wyrzucił z siebie na wydechu.

- Oj wiesz, że się martwię. Jestem ci to winna za tamtą noc. – Ostatnie zdanie wyszeptała.

- Nic nie jesteś mi winna. Byliśmy dziećmi. Po prostu cię kryłem. – Tłumaczył trochę poirytowany i spięty.

- Tyle, że ty zapłaciłeś za to wielką cenę – spochmurniała spuszczając swój wzrok.

- Nie rozdrapuj tych ran. Nie można żyć przeszłością. Zostaw ją i idź do przodu. – Mówił z łamiącym się głosem. W duchu sam nie potrafił uwierzyć własnym słowom i zapomnieć minionych lat.

- Ale… – zaczęła w wahaniu.

- Żadne ale. A teraz przepraszam, muszę iść na autobus. – Rzucił odwracając się do niej plecami. Podniósł rękę i pomachał jej na pożegnanie. – Nara.

[1] Nazwa części miasta Olsztyna.