Ep. I: Historia blizn

Z tego względu, że pisanie rozdziału idzie mi opornie przez te piekielne upały, postanowiłam wstawić taki króciutki epizodzik. Akcja umiejscowiona jest podczas pierwszego pobytu Piotra w Akademii zabójców. Mam nadzieję, że jakoś w ten sposób nieco umilę wam oczekiwanie na rozdział. 

Aha! Jeśli chcielibyście o czymś epizodzik to piszcie. Mam w zanadrzu kilka pomysłów, ale zawsze mogę coś uzupełnić jeśli czujecie niedosyt. Pozdrawiam ^^.

Piotrek zmęczony siedział na parapecie okna korytarza dormitorium. Szalała burza, która nie dawała mu spać. Na brzuchu leżała mu mrucząca Rubi. W zamyśleniu wpatrywał się w pojawiające się na niebie błyskawice.

- Minęła już połowa szkolenia w AT – odparł w duchu drapiąc za uchem kotkę – Aż cud, że tyle przetrwałem w tym miejscu.

W pewnym momencie na dziedziniec akademii wybiegły dwie zakapturzone postacie. Kasztanowłosy z uwagą śledził każdy ich ruch. Po sylwetce poznał, że są to mężczyźni, a jednym z nich był Dante.

- Co oni wyprawiają o tej porze w tak kiepską pogodę? – Spytał z niedowierzaniem patrząc, jak mężczyźni zaczynają walkę. Po chwili spostrzegł błysk ostrza u jednego z nich. – Chcą się pozabijać?!

Po dziesięciu minutach obaj mężczyźni zaprzestali walki. Wygrał Dante, choć kasztanowłosy nadal nie rozumiał po co się bili podczas burzy. Nagła błyskawica lekko oślepiła chłopaka, który tuż po niej ujrzał zwróconą w jego stronę twarz Sicariusa.

- Co on kombinuje? – Piotrek w strachu mocniej przytulił śpiącą Rubi. – Chyba powinienem wrócić do pokoju.

Spojrzał na zegarek, który wskazywał, że od godziny jest już godzina policyjna. Powinien od dawna siedzieć w sypialni i nie wyściubiać z niej nosa, ale brak chęci spania doprowadził, że ostatecznie ją opuścił. Przez to wpakował się w tarapaty. Automatycznie zeskoczył z parapetu i ruszył w stronę pokoju. Na swoje nieszczęście musiał przemierzyć długi korytarz w zupełnej ciemności. Kiedy był już prawie na miejscu, ktoś chwycił jego lewe ramię. Wystraszony podskoczył w reakcji na ten gest.

- Nie uważasz, że jest już nieco za późno na powrót? – Usłyszał rozbawiony głos ciemnowłosego. – Jako początkujący adept akademii zabójców od godziny powinieneś smacznie spać w swoim łóżku.

- Nie mogłem zasnąć, a nie chciałem budzić Nicki – tłumaczył się chłopak – Musiałem coś sobie przemyśleć, a korytarz wydał mi się do tego odpowiednim miejscem.

- Doprawdy? – Dante podniósł jedną brew zdumiony wyjaśnieniem zielonookiego. – Myślałem, że boisz się ciemności.

- Nie boję się, tylko czuję pewien dyskomfort – oznajmił w odpowiedzi lekko urażonym głosem – boi się dziecko, a ja jestem już mężczyzną.

- Aha – zaśmiał się Sicarius ciągnąc za sobą chłopaka – w takim razie nie będzie ci przeszkadzać, że zabiorę cię do siebie zlękniony mężczyzno.

- Niby po co miałbym z tobą iść? – Piotrek starał się wyrwać rękę ze ścisku dłoni mężczyzny, jednak poniósł fiasko. – Hej, puść mnie.

- Mam kiepski nastrój, więc bądź przez chwilę cicho – polecił mu Dante wpychając go do swojego pokoju – Rozgość się.

- Myślałem, że dzielisz pokój z Iwanem – zdumiał się widząc jednoosobową sypialnię – a teraz dowiaduję się, że mieszkasz sam.

- Opiekunowie mają pewne przywileje – odparł ciemnowłosy zdejmując mokre ubranie – Żółtodziób taki jak ty nie ma jeszcze prawa głosu.

- Ha, ha – sarknął w irytacji siadając na krześle – nie będę wytykał palcami gościa, który uwikłał mnie w tą historię.

- Dramatyzujesz – wyśmiał go do końca się rozbierając – jesteś lepszy niż myślisz.

- Zakryj się czymś do cholery – jęknął odwracając wzrok, zawstydzony golizną mężczyzny – oszczędź mi tych widoków.

- Wiem, że onieśmielam cię ciałem – Dante podszedł do speszonego chłopaka i zmierzwił mu włosy. – Choć ja w odróżnieniu od ciebie lubię patrzeć na twoje.

- Zboczeniec – szepnął drżąc z bliskości partnera – ubierz się wreszcie. Jeszcze się przeziębisz.

-  Martwisz się o mnie – zaśmiał się narzucając na siebie koszulkę i szorty – cieszy mnie to.

- Ta jasne – sapnął niemrawo w dąsach – Chyba powinienem już wracać.

- Skąd ten pośpiech? – Ciemnowłosy przycisnął go do krzesła. – Zrobię herbatę i chwilę pogadamy. Sam twierdziłeś, że nie możesz zasnąć.

- Ok. – Zgodził się niepewnie wzdychając. – Tylko bez zboczonych sztuczek.

- Będę miał rączki przy sobie – schował ręce za siebie – czuj się swobodnie.

- Spróbuję – nerwowo potarł czoło – a masz earl gray’a?

- Wyobraź sobie, że mam – Dante pomachał mu przed nosem pudełkiem z herbatą – wiem, że lubisz ten rodzaj.

- Jakiś ty wspaniałomyślny – zakpił wywracając oczami – wsyp mi jedną łyżeczkę.

- Masz zamiar pić siki? – Wyśmiał go dosypując do kubka jeszcze jedną łyżeczkę. – Nie na mojej zmianie kochanie. Zaparzę ci porządny napar.

- Pozwól, że tego nie skomentuję – burknął dławiąc się od śmiechu – herbaciarka się znalazła.

- Na twoim miejscu tak bym się nie śmiał – spojrzał na kasztanowłosego z figlarnym uśmieszkiem – mogę czymś podrasować tego earl gray’a.

- Znając ciebie – Piotrek zdołał opanować śmiech – jesteś do wszystkiego zdolny.

- Nie znasz mnie tak do końca – zauważył podając chłopakowi kubek z gorącą herbatą – Dopiero zaczynasz mnie poznawać, a to duża różnica.

- Ty także mnie nie znasz – odpowiedział mu cicho. Przez ułamek sekundy w jego zielonych oczach można było dostrzec mroczny wyraz, o który nikt by go nie podejrzewał. – Wiesz tyle, ile ci powiedziałem. I odkryłeś tyle faktów, ile pozwoliłem ci znaleźć. W sumie, sam do końca nie potrafię siebie określić.

- Zdążyłem to zauważyć – prychnął Sicarius siadając na łóżku – Potrafisz zacierać ślady, a mówię to jako doświadczony tropiciel.

- Dzięki – Pokazał mu język w żartach. Nagle coś przykuło jego uwagę. – Krwawisz na lewym boku.

- Tak? – Zdumiony spojrzał we wskazane miejsce. – Rzeczywiście. Musiał mnie drasnąć pod koniec.

- A tak w ogóle – zaczął odstawiając swój kubek – po kiego czorta biliście się w środku nocy i do tego podczas burzy?

- To taka tradycja – wyjaśniał Dante zdejmując koszulkę – nie musisz o niej wiedzieć.

- Rozumiem – westchnął biorąc do ręki leżącą na biurku apteczkę – będziesz miał kolejną bliznę do kolekcji.

- Ta to nic w porównaniu z resztą – zaśmiał się dość zadziornie – kilka z nich znasz.

- Te od noża na brzuchu – delikatnie musnął opuszkami palców cieniutkie blizny na opalonej skórze mężczyzny – wtedy wydawało się, że będą większe. Skąd jest ta na lewej łopatce?

- To efekt złej decyzji podczas pierwszej misji – wspominał Sicarius ciężko wzdychając – Miałem wtedy trzynaście lat i zbyt wielkie ambicje. Wskoczyłem w ogień krzyżowy sądząc, że nic mi się nie stanie. Mocno się przeliczyłem. Dostałem sześć kulek. Dwie w brzuch, jedną w lewe ramię i łopatkę, dwie pozostałe w prawy bok i udo. W sumie, nie wiem jak, ale żadna nie uszkodziła organów wewnętrznych.

- Tak, to zastanawiające – wyszeptał zaintrygowany, gdy nagle napotkał ciągnącą się wzdłuż kręgosłupa szarpaną linię, po której przejechał palcem. – Co pozostawiło tę bliznę?

- Zrobiła mi ją pewna kobieta – spochmurniał mówiąc o tej bliźnie – torturowała mnie całą noc wycinając ten wzorek kawałkiem drutu. Robiła to dla rozrywki i nic poza tym.

- Że też takie potwory chodzą po tej samej ziemi – jęknął współczując mężczyźnie – a ta na lewej dłoni?

- Zrobił mi ją ojciec, gdy miałem siedem lat – spojrzał na bliznę zdobiącą jego dłoń – z ciekawości zakradłem się kiedyś do jego pracowni i za karę oberwałem nożykiem do papieru. U nas dosadnie pokazywano, że czegoś nie wolno. Chyba każde z nas zarobiło jakąś bolesną pamiątkę po złamaniu zakazu.

- Matko, aż strach pomyśleć jak zareagowałby na mnie – wzdrygnął się wyobrażając sobie ojca Dantego – Masz surowego ojca.

- Miałem – odparł zmęczonym głosem – Zginął podczas tajnej misji. Niepotrzebnie wmieszał się w sprawy polityczne, co zwykle źle się kończy.

- Rozumiem – Piotrek spuścił wzrok. Poczuł się trochę winny z powodu poruszenia tego tematu. – Wybacz.

- Nie mam czego – zmierzwił jego kasztanowe włosy – Mam jeszcze kilka blizn, które nabyłem w dzieciństwie, ale już w normalny sposób. Na prawej kostce po ekstremalnej jeździe na rowerze, na łuku brwiowym po bitwie z Aaronem na drewniane miecze, no i te na kolanach po upadku z deskorolki. Raz nawet wlazłem we wnyki, stąd ta szarpana blizna na lewej łydce.

- Sporo tego – podsumował kasztanowłosy zaklejając opatrunek na ranie mężczyzny – masz niezły dorobek.

- Można tak rzec – zaśmiał się skradając chłopakowi całusa – dziękuję za opiekę moja mała pielęgniareczko.

- Jeszcze jedno słowo, a zarobisz kolejną bolesną pamiątkę – warknął zamykając apteczkę – W ramach rekonwalescencji zalecam leżakowanie i odpoczynek od pajacowania.

- Eh – ziewnął czując narastające znużenie – jak mus to mus. A dasz mi buziaka na dobranoc?

- Nie – Kasztanowłosy ruszył do biurka i duszkiem wypił ledwo ciepłą herbatę. Gdy skończył, podszedł do mężczyzny i cmoknął go w policzek. – Dziękuję za herbatkę i te historie o bliznach. Dobranoc.

Po tych słowach szybko opuścił pokój Sicariusa chcąc ukryć swoje zażenowanie.

- Z pewnością będzie dobra – zaśmiał się rozbawiony zachowaniem chłopaka – Śpij dobrze płochliwy kociaku.