Tatuaż

Weekendowy rozdział - zgodnie z planem - oddaję w Wasze ręce :) Życzę miłej lektury, jednocześnie dziękując za pokrzepiające komentarze.

Pierwsze przymrozki oszroniły nocą wszystko co się dało. Był już listopad i jesień powoli zbliżała się do końca swych rządów, czego skutkiem było coraz większe ochłodzenie i częstsze opady deszczu. Dante o świcie zrzucił z łóżka śpiącego Piotrka, który ani myślał wychodzić spod ciepłego okrycia. To był dzień przeznaczony na indywidualny trening i nie zamierzał odpuszczać. Kasztanowłosy coraz lepiej radził sobie na morderczych ćwiczeniach i nawet mniej narzekał niż na początku. Mężczyzna naprawdę był dumny z jego postępów.

- Brutal! – Skrzywił się Piotrek masując obolały bok po upadku z łóżka. Leniwie ruszył w stronę łazienki jęcząc coś pod nosem, a kiedy wyjrzał za okno, ich intensywność jeszcze bardziej się wzmogła. – Daj mi pięć minut.

- Ok. – Zgodził się Dante powstrzymując się od wybuchnięcia śmiechem. Chłopak z roztrzepaną czupryną i przymrużonymi oczami wyglądał dość zabawnie, a jednocześnie uroczo. – Pospiesz się.

- Już, już – stęknął zielonooki wychodząc z łazienki w nieco lepszej formie. Zarzucił na siebie dresowe spodnie i ku zdziwieniu mężczyzny aż trzy bluzy. – Jestem gotowy.

- Na wyprawę polarną? – Spytał rozbawiony Sicarius, kiedy Piotrek starał się jeszcze nałożyć kurtkę, którą w ostateczności odłożył. – A może wybierasz się na Alaskę?

- Nie, na trening – odparł chłopak z wyrzutem w głosie – Na zewnątrz jest dziesięć stopni na minusie. Nie mam zamiaru marznąć.

- No – Dante otworzył drzwi siląc się na powagę – to chodźmy.

Piotrek wyszedł jako pierwszy kierując się w stronę wyjścia z budynku. Dante podążał za nim obmyślając strategię treningu.

- To co dziś będziemy robić? – Kasztanowłosy zatrzymał się na zewnątrz przy mówieniu wypuszczając z ust mgiełkę pary. – Chyba wrócę jeszcze po tę kurtkę.

- Dzisiejszy trening będzie polegał na przystosowaniu cię do zimna – oświadczył Dante w złośliwym uśmieszku – Straszny zmarzlak z ciebie.

- Mógłbyś wyrażać się jaśniej? – Piotrek podejrzliwie patrzył na partnera. – To przystosowanie do zimna, jak będzie wyglądać?

- Zdejmiemy twoje ubranie i zobaczymy, jak długo bez nich wytrzymasz – wzruszył ramionami mężczyzna wyjaśniając reguły – Trochę tego na siebie narzuciłeś.

- Po moim trupie! – Wrzasnął chłopak, po czym pokazując Dantemu środkowy palec i język wziął nogi za pas biegnąc przed siebie. – Nie ma mowy, że to zrobię!

Sicarius zdębiały patrzył, jak chłopak znika za drzewami narzucając dość mocne tempo biegu. Musiał go dogonić, ale dał mu nieco fory.

- Nie uciekniesz mi tak łatwo – zaśmiał się wspominając jego zaczerwienione policzki i rozszerzone ze zdziwienia zielone oczy. – Sprawię, że się rozbierzesz w tym chłodzie.

Ciemnowłosy ruszył za uciekinierem, który zdołał już oddalić się o spory dystans od niego. Przebiegli tak około ośmiu kilometrów. Obaj byli mocno zdyszani, kiedy po upływie dwóch godzin nadal ścigali się wracając. Dante był naprawdę zaskoczony wytrwałością chłopaka, który tylko widząc, że ten się do niego zbliża nagle przyspieszał.

- Daj już spokój! – Krzyczał za nim mężczyzna oddalony o jakieś dziesięć metrów. – Zdejmij te ciuchy i skończymy trening!

- Ani mi się śni zboczeńcu! – Ryknął Piotrek czerwony na twarzy, jak dorodny pomidor. – Chcesz żebym zamarzł?!

- Nie o to mi chodzi! – Starał się go udobruchać ciemnowłosy. – Musimy sprawdzić stopień chłodu, jaki jesteś w stanie znieść!

- Nie będę biegał po kampusie, jak jakaś zimowa rusałka! – Szedł w zaparte Piotrek nadal umykając przed Sicariusem. – O to, to nie!

- Uparciuchu jeden! – Dante był już naprawdę zmordowany całą tą pogonią za niezłomnym chłopakiem, tym bardziej, że mroźne powietrze drażniło jego drogi oddechowe. – Koniec tej zabawy! Niech ja cię tylko złapię!

- Zostaw mnie w spokoju ty niewyżyty samcu! – Pisnął zielonooki, kiedy Dante niebezpiecznie się zbliżył. Od jakiegoś czasu trzymała go kolka, a nogi robiły się coraz cięższe. – Czemu nie odpuścisz? Ja chcę do ciepłego łóżeczka!

- Jak się zatrzymasz, to osobiście cię tam zaniosę! – Rzucił Sicarius z groźną nutką w głosie. – Zatrzymaj się do cholery!

- A w życiu! – Zapiał kasztanowłosy przeczuwając zły nastrój mężczyzny. Dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że tą kilkugodzinną ucieczką zaszedł mu nieco za skórę. W piersi bolało go coraz bardziej przy każdym oddechu, jednak uparcie biegł dalej. – Sam się zatrzymaj i przestań mnie gonić!

- Zatrzymam się dopiero wtedy, kiedy ty to zrobisz! – Oświadczył mężczyzna nadal podążając za uciekającym uparciuchem. – Lepiej żebyś nie wiedział co ci zrobię, jak trafisz w moje ręce!

- Dziękuję za motywację do kontynuowania biegu! – Piotrek odwrócił się do tyłu i ponownie pokazał partnerowi język. – Teraz wiem, żeby się nie zatrzymywać.

- Orzesz ty mały psotniku! – Dante w złości przyspieszył tempo truchtu – Osobiście uplotę ci wianek i włożę na głowę rusałeczko o charakterze chochlika!

Zaabsorbowani gonitwą nawet nie zauważyli, jak przygląda im się grupka ludzi z okien budynku dormitorium. Ich wrzaski przykuwały uwagę i nieco bawiły nudzącą się po śniadaniu widownię.

- Piotrek przegra to starcie – zachichotała Rose widząc, jak jej brat przyspiesza coraz bardziej tempa. Chłopak nie miał szans z wyćwiczonym mężczyzną, który od dziecka biegał po kilkanaście kilometrów dziennie. Prędkość, jaką prezentowali w tej chwili, była dla niego chłopięcą igraszką. – Dante najwidoczniej chce go porządnie zmęczyć.

- Też tak sądzę – zgodził się z siostrą Orestes równie rozbawiony widokiem zza okna – Piotrek jest już bordowy i wygląda, jakby miał zaraz wybuchnąć.

- Ganiają się tak już od kilku godzin – odparł Aaron włączając się do rozmowy rodzeństwa – W międzyczasie rzucają niezłymi tekstami.

- Wiecie przynajmniej o co im poszło? – Zapytała Rose ciekawa przyczyny całej tej gonitwy.

- A ci nadal się ganiają?! – Usłyszeli za sobą zdziwiony głos Leonarda, który odprowadzał bliźniaki do ich pokoju. – Piotrek jest naprawdę uparty, Dante zresztą też.

- Wiesz o co poszło? – Dociekał zarażony ciekawością siostry Aaron.

- Dante chciał sprawdzić wytrzymałość chłopaka na chłód – wyjaśniał blondyn, który przez przypadek podsłuchał poranną rozmowę mężczyzn – Piotrek słysząc, że ma się rozebrać na zewnątrz kategorycznie się temu sprzeciwił, po czym zwiał.

- I na serio ganiają się z tak błahego powodu?! – Roześmiał się Orestes wraz z resztą Sicariusów. – Nigdy bym nie pomyślał, że naszego małego braciszka stać na takie rzeczy.

- Zawsze czekał aż cel sam do niego przyszedł – przyznał rację bratu Aaron – Nasz brat nieco się zmienił.

- Piotruś to jego bardzo płochliwa zdobycz – oświadczyła spokojnie Rose z ukosa patrząc, jak Dante łapie chłopaka, który resztkami sił stara się mu wyrwać – Nie jest zwyczajnym celem, jest kimś znacznie więcej.

Dante wreszcie ujął nieznośnego uciekiniera. Chwycił go w talii i przyciągnął do siebie. Chłopaka szamotał się, jak jakiś owsik, dlatego z premedytacją złapał od dołu połacie jego trzech bluz i zdecydowanie pociągnął je w górę, tym ruchem ściągnął mu je całkowicie.

- Aaaaa! – Wrzasnął Piotrek świecąc gołym torsem przed mężczyzną. Gęsia skórka pokryła ciało chłopaka w reakcji na mroźny powiew wiatru. Skulił się tylko drżąc z chłodu. – Oddawaj! Zimno!

- Nie – Dante w odpowiedzi odwrócił się do niego tyłem i ruszył w stronę budynku mieszkalnego. – Długo masz zamiar tak stać? Mamy dość sporą widownię.

- Co?! – Piotrek w szoku spojrzał na gapiów wlepiających w nich swoje ciekawskie oczy z okien dormitorium. Raptownie zbladł i zawstydzony uciekł w stronę sadu.

- Gdzie ty pędzisz?! – Wołał za nim zdziwiony Dante.

- Jak najdalej stąd! – Ryknął zażenowany chłopak znikając za drzewami. W tym momencie chciał zapaść się pod ziemię. Dante niemal od razu puścił się truchtem za nim. Wiedział, że Piotrek jest nieco wstydliwy, a teraz jego nagi tors widzieli prawie wszyscy w szkole.

- Piotruś! – Złapał go w locie tuż przy wejściu do sadu. Mocno go przytulił z przerażeniem stwierdzając, że ten strasznie przemarzł. – Wracamy do pokoju.

- Nigdzie nie idę – upierał się chłopak drżącym głosem – Ja tam nie wrócę.

- Oj przestań dramatyzować – Dante pociągnął go w stronę najbliższego przejścia do tuneli. – Rozchorujesz się, jeśli zostaniesz na tym mrozie. Załóż bluzy, które ci ściągnąłem.

- To twoja wina – zarzucił mu Piotrek wkładając na siebie bluzy – To ty mi je ściągnąłeś przy tych wszystkich gapiach.

- Nie wiedziałem, że mieliśmy tak dużą widownię – usprawiedliwiał się ciemnowłosy – Cały czas byłem skupiony na tobie. Dopiero jak się odwróciłem w kierunku budynku, zobaczyłem co się dzieje.

- Nie ściemniasz? – Para zielonych oczu z podejrzeniem świdrowała mężczyznę. – Od dziś pewnie będą mieć nas na językach, a w szczególności finał naszej małej sprzeczki.

- Nie ma powodu do zmartwień – pocieszał go Dante wciągając do tuneli – Trochę zgłodniałem. Ta pogoń za tobą była trochę męcząca.

- Jakoś nie wyglądasz na kogoś zmęczonego – zauważył Piotrek czując przez skórę, że mężczyzna jest w nazbyt dobrym humorze, choć przedtem było inaczej – Gdzie mnie ciągniesz?

- Jestem głodny – odparł Sicarius kiedy wchodzili do biblioteczki, a stamtąd do kryjącej się za nią sypialni. Pchnął zdębiałego chłopaka na łóżko z figlarnym uśmieszkiem na ustach. – Teraz mam zamiar zjeść śniadanie, które z takim trudem udało mi się upolować.

- Żartujesz, prawda? – Zielonooki nie miał siły podnieść się z posłania. Kilkugodzinny bieg mocno go wyczerpał boleśnie dając o sobie znać. W piersi nadal czuł dyskomfort spowodowany wolno ustępującą kolką. – Skąd czerpiesz energię, bo ja jej w ogóle nie mam?

- Lata ćwiczeń – oznajmił ciemnowłosy zdejmując chłopakowi trampki – Przemarzłeś, nawet w stopy.

- Jestem zmarzlakiem – zaśmiał się Piotrek, gdy mężczyzna przejechał palcem po jego nagiej stopie – Łaskoczesz.

- To kara za ten środkowy paluszek – poinformował go Dante wykrzywiając usta w złośliwy uśmieszek – Muszę jeszcze ukarać ten twój psotny języczek, który dwukrotnie wystawiłeś w moją stronę.

- A chcesz się z nim pobawić? – Piotrek ponownie pokazał partnerowi swój język. – Może w chowanego?

- Z miłą chęcią się z nim pobawię – Dante nachylił się nad chłopakiem i przywarł do miękkich warg chłopaka. Delikatnie badał wnętrze jego ust natrafiając na język, z którym wdał się w figlarny taniec. Kiedy przerwał pocałunek, spotkał się z dezaprobatą partnera. – Jak widzę, jest skory do zabawy.

- Dante – jęknął kasztanowłosy lekko zawstydzony – mam problem.

- Jaki? – Zapytał go ciemnowłosy podejrzewając w czym rzecz.

- Nie mogę się ruszyć – Piotrek spojrzał przepraszająco na partnera. – Wszystko było dobrze dopóki stałem, ale teraz czuję jakby moje nogi były z waty.

- Spodziewałem się takiego obrotu spraw – zaśmiał się mężczyzna całując czoło chłopaka – Przez kilka godzin non stop biegałeś w dość mocnym tempie, jak na kogoś z twoją kondycją. To normalne, że tak skończyłeś.

- Sam jestem sobie winien – sapnął zielonooki zły na samego siebie za pokłady głupoty, jakie miał w głowie – Też chcę się tobą zająć.

- Dzisiaj to ja będę królował w łóżku kochanie – Dante rozebrał chłopaka z drapieżnym wzrokiem, co było dość proste, zważywszy na jego wyczerpanie mięśni po około dziesięciokilometrowym biegu. – Następnym razem to sobie odbijesz. Obiecuję.

- Będę cię trzymał za słowo – Piotrek namiętnie pocałował partnera, bo jedynie na tyle miał w tej chwili siły. – Ostatnio Nicki pokazała mi ciekawą rzecz i chciałbym tego spróbować.

- Zdradzisz mi choć rąbka tajemnicy? – Zapytał zaciekawiony Sicarius, jednak mina chłopaka lekko go zaniepokoiła. – Twoja siostra powinna przestać cię edukować w kwestiach seksu, bo od tego masz mnie. Będę się musiał z nią jednak rozmówić. Jest jeszcze za młoda na zabawy takiego kalibru.

- Nie dramatyzuj – uspokajał go Piotrek – My tylko oglądamy, nic poza tym.

- My? – Dantemu włączyła się czerwona lampka. – Kto z wami jeszcze to ogląda?

- Nikt – Kasztanowłosy starał się skłamać, jednak kiepsko mu to wyszło.

- Doprawdy, w ogóle nie potrafisz kłamać – wyśmiał go mężczyzna, a widząc, że chłopak zbliża się do spełnienia, mocniej ścisnął jego prącie, by opóźnić wytrysk. – To jak? Odpowiesz grzecznie na moje pytanie, czy mam cię trochę pomęczyć w ten sposób?

- Powiem – Piotrek zaczął wić się niespokojnie na łóżku – Tylko daj mi dojść.

- Najpierw informacje – targował się z nim Dante – Z doświadczenia wiem, że lepiej najpierw uzyskać to o co się prosi, niż później obejść się smakiem. Imiona osób, które z wami to oglądały.

- Nicki, ja, Pierre i Kamil – odpowiedział cicho chłopak już z lekko zamglonym wzrokiem – To wszyscy.

- Jak Orestes dowie się o tym – Dante zachichotał wyobrażając sobie minę brata – wolę nie myśleć co wam wszystkim zrobi.

- Ale chyba mu nie powiesz? – Wystraszył się Piotrek – Prawda?

- Zobaczę – rzucił spokojnie mężczyzn czujnie patrząc w oczy kasztanowłosego – Żartowałem. Niejako jestem waszym wspólnikiem.

- Kocham cię, wiesz? – Szepnął mu Piotrek posyłając ciepły uśmiech. – Naprawdę, nie ściemniam.

- Piotrek? – Dante osłupiały patrzył na zielonookiego. Pierwszy raz wyznał mu, że go kocha i to jeszcze w tak uroczy sposób. Dotychczas nie potrafił się na to zebrać, a liczne próby paliły na panewce. – Masz świadomość tego, co właśnie powiedziałeś?

- Tak – Chłopak przywarł swoimi do jego ust płomiennie całując – Kocham cię mój zimnokrwisty zabójco. Weź teraz za to odpowiedzialność.

- Taki mam zamiar – Dante odwzajemnił pocałunek powoli przejmując nad nim kontrolę. Chłopak pomrukiwał z doznanego uczucia przyjemności coraz mocniej wczepiając się w tors mężczyzny. Niestety musieli przerwać by złapać oddech. – Ostrzegam tylko, że nie wypuszczę cię już ze swoich rąk. Nie narzekaj później, że jestem wobec ciebie zaborczy i nie pozwalam ci na różne rzeczy.

- Będę narzekał – uśmiechnął się swawolnie zielonooki z ciepłym spojrzeniem – Inaczej byś się ze mną nudził. Wiesz, że kłopoty zawsze mnie znajdują.

- I to mnie martwi – sapnął ciemnowłosy biorąc chłopaka na ręce i sadowiąc go sobie na kolanach – W moich oczach wydajesz się być kimś kruchym i z miłą chęcią trzymałbym cię pod kloszem. Jednocześnie zdaję sobie sprawę z tego, że w ten sposób bym cię tylko unieszczęśliwił.

- Wiem – Piotrek przytulił mężczyznę z wesołymi iskierkami w oczach. Z tym pełnym wątpliwości i wahania wyrazem twarzy Dante prezentował się cudownie. – Jesteś uroczy z tą miną i troską o mnie.

Chłopak niepewnie poruszył się na kolanach mężczyzny czując na biodrze coś twardego. Tym wierceniem tylko pogarszał sprawę, bo męskość jego partnera jeszcze bardziej napierała na szew w spodniach.

- Kochanie, mógłbyś tak się nie kręcić? – Poprosił mężczyzna z jękiem – Inaczej nie wytrzymam i od razu cię wezmę na tych kolanach.

- Szczerze, to chciałbym już ciebie w sobie poczuć – mruknął półprzytomnie kasztanowłosy kreśląc esy i floresy wokół sutków ciemnowłosego – Zrób to, proszę.

- Dobrze – Dante ucałował go czule, po czym od razu zaczął przygotowywać chłopaka rozciągając wejście do jego wnętrza. – Trochę cierpliwości, bo nie chcę byś zbytnio cierpiał po przebudzeniu.

Piotrek z przyspieszonym oddechem zaczął poruszać biodrami nabijając się tym samym na palce partnera. Dante w pewnym momencie ułożył go na łóżku i uwalniając ze spodni swojego nabrzmiałego penisa, zaczął powoli wchodzić w chłopaka, który krzyknął z rozkoszy gdy narząd otarł się o wrażliwy splot mięśni. Po chwili chłopak doznał spełnienia, a mężczyzna zaraz po nim.

- Wiesz, teraz to już naprawdę nie mogę się ruszyć – szepnął Piotrek, kiedy doszedł do siebie po przeżytym orgazmie – Jednak było warto trochę się przeforsować.

- Odpocznij – Dante pieszczotliwie pocałował czoło partnera – Dałeś z siebie wszystko, a teraz się prześpij.

- Śpij ze mną – poprosił sennie kasztanowłosy wtulając się w Sicariusa – Uwielbiam dotyk twojej skóry i brzmienie twojego głosu. Kocham cię.

Z tym wyznaniem chłopak pogrążył się w głębokim śnie. Dante z oczarowaniem wpatrywał się w spokojną twarz śpiącego, jednocześnie wsłuchując się w jego cichy oddech. To był dźwięk dla niego kojący, który niczym kołysanka przeniósł go do krainy marzeń sennych. Tuż przed zaśnięciem zdążył tylko narzucić na siebie i partnera ściągnięty wcześniej z posłania koc.

* * * * *

Hubert z rozbawieniem oglądał przedstawienie, jakie urządzili przed szkołą Dante z Piotrkiem. Trochę zirytowała go bliskość ich łącząca, jednak nic nie mógł na to poradzić. Z rozmyślań wyciągnęły go wrzaski. Powędrował wzrokiem za hałasem dobiegającym z oddali i zobaczył dosłownie małą diablicę.

- Na co się gapicie! – Krzyczała dziewczyna atakując wszystkich stojących przy oknach na korytarzu dormitorium. – I przestańcie się śmiać z braciszka!

Hubert patrząc na wściekłość bijącą z tak drobnej osóbki dla świętego spokoju próbował się wycofać. Niestety zrobił to zbyt późno i dziewczyna zdołała do niego dotrzeć.

- Ty też? – Zdziwiła się widząc mężczyznę. Iskrzące gniewem zielone oczy w zestawieniu ze sterczącymi na wszystkie strony ciemnymi włosami dawały niezły efekt grozy. Dla Huberta jednak nastolatka wydała się na swój sposób urocza. – Ja ci dam naśmiewać się z biednego Piotrusia!

- Hej, wyluzuj – uspokajał ją mężczyzna blokując dość mocny cios wymierzony w jego brzuch – Z nikogo się nie naśmiewam, po prostu sobie patrzę. To chyba nie zbrodnia?

- Jak dla mnie, to wielka zbrodnia! – Bąknęła dziewczyna pięścią celując teraz w jego twarz. Oczywiście zdążył złapać jej rękę, którą starała się teraz uwolnić. – Puszczaj!

- Nie, mała złośnico – uśmiechnął się widząc, jak desperacko stara się uwolnić – Najpierw mnie oskarżasz i atakujesz, a teraz i rozkazujesz?

- Robię co chcę, a teraz mnie puść! – Starała się wyrwać i podczas szamotaniny podwinęła rękaw bluzki mężczyzny do łokcia. Na wewnętrznej stronie nadgarstka zobaczyła symbol, który dobrze był jej znany z opowiadań ojca i matki. – Ten tatuaż. Ty jesteś…

- Nicki! – Uciszył ją przyciągając do siebie i zatykając jej usta wolną ręką. Następnie wszedł z nią do swojego pokoju zatrzaskując za sobą drzwi. – Będziesz cicho? Wtedy cię puszczę.

Dziewczyna przytaknęła głową.

- Czy ty jesteś Allen? – Zapytała już spokojna Nicole. – Przysłał cię twój ojciec?

- Nie wszystko na raz, ok.? – Hubert z rezygnacją usiadł na najbliższe łóżko. – Też usiądź. Nie lubię, jak ktoś nade mną góruje.

- Ok. – Dziewczyna usiadła na drugim tapczanie – To jak?

- Eh, to chyba u nas rodzinne, że za szybko kojarzymy fakty – westchnął mężczyzna odgarniając z oczu grzywkę. – Masz rację, jestem Allen. Jednak jak się tego domyśliłaś w tak krótkim czasie?

- Tatuaż – wskazała na prawą rękę mężczyzny – Składa się z trzech elementów i widnieje na twojej prawej ręce.

- Bystra jesteś – pochwalił ją chłopak – z Piotrkiem miałbym łatwiej, bo nie wie o wielu rzeczach.

- Jak wspominałeś, to u nas rodzinne – zgodziła się z nim Nicki – W kwestii Piotrka też masz rację. Wie o was tylko tyle, ile przeciętny dzieciak, czyli nic oprócz nazwy i profesji.

- Rozumiem – zamyślił się na chwilę – Przybyłem tutaj w pewnej sprawie, jednak nie spodziewałem się, że spotkam waszą dwójkę. Chciałem was bliżej poznać zanim wrócę do Thanathosa. Ojciec nie wie, że tu jesteście i nie mam zamiaru o tym fakcie go zawiadamiać.

- A jednak potrafisz sprzeciwić się woli Alberta – zaśmiała się dziewczyna – Pogłoski o tobie są jednak naciągane.

- Wbrew plotkom, potrafię samodzielnie myśleć i nie działam z automatu, jak jakaś maszyna pozbawiona uczuć. Może jestem bezwzględny podczas misji, ale tak mnie wychowano. – Wyjaśniał Hubert – Tu jestem Hubertem i tak się do mnie zwracaj przy innych, ok.? Nie chcę by ktoś się dowiedział o mojej misji tutaj.

- Czyli, jesteś na przeszpiegach. – Stwierdziła Nicole w złośliwym uśmieszku – Czyżby mobilizacja Sicariusów zaniepokoiła Alberta?

- Też – sapnął mężczyzna w odpowiedzi – Nie rozumiem czasem poczynań ojca, jednak wiem, że intuicja go nie zawodzi. Po poznaniu Piotrka wiem, że Thanathos go zniszczy, tak jak zrobił to z naszą matką.

- Teraz rozumiem czemu otaczałeś się tą niedostępnością udając psychopatę – zachichotała Nicki wstając z łóżka i podchodząc do mężczyzny – Miło mi cię poznać bracie.

- Wzajemnie – Allen przytulił dziewczynę pierwszy raz czując wewnętrzne ciepło od śmierci matki. – Jestem twoim starszym bratem, tak samo i Piotrka. Nie miałem okazji nigdy cię poznać, bo za każdym razem, kiedy odwiedzałem matkę, ciebie nie było w domu.

- Rodzice obawiali się, że Albert może mnie im zabrać – tłumaczyła dziewczyna – Fizycznie przypominam mamę, a związek z Venenim był niejako karą dla Alberta. Odebrał jej ciebie w ten sposób raniąc i pozostawiając w najgorszym momencie, kiedy porwano Piotrka. – Na chwilę ucichła wspominając matkę. – Brutalnie nas rozdzielono za co nie potrafię wybaczyć ani Albertowi, ani Murdochom.

- Teraz się odnaleźliśmy – wtrącił się w jej wypowiedź – Myślę, że najlepszą zemstą będzie wspieranie Piotrka i nie dopuszczenie by którakolwiek z tych dwóch stron miała go na wyłączność.

- Ten plan brzmi interesująco – uśmiechnęła się do brata – Kiedy zamierzasz wyznać prawdę Piotrkowi?

- W akademii będę do świąt – oświadczył mężczyzna – do tego czasu postaram się z nim pogadać. Niby jesteśmy bliźniakami, a zupełnie się różnimy. Nie wiem, jak zareaguje, dlatego odwlekam tę rozmowę.

- Znając go, pewnie dość dobrze to przyjmie – pocieszała go Nicole – Jesteście przecież braćmi i sam ostatnio stwierdził, że czuje między wami więź. Zdziwi się, jak wielka ona jest.

- Jakoś dobrze przyjęłaś fakt o mojej prawdziwej tożsamości – Mężczyzna czujniej przyglądał się dziewczynie. – Jesteś impulsywna, co pokazało nasze spotkanie w sadzie.

- Już wtedy zaczęłam cię podejrzewać – oznajmiła spokojnie Nicki – Sam jesteś sobie winien. Wtedy w sadzie dałeś mi do zrozumienia, że cię interesujemy, a w szczególności ja i Piotrek. W naszej branży panuje niepisana zasada i dobrze wiesz, jaka.

- Nie doceniłem cię maleńka – zaśmiał się Hubert rozbawiony całą sytuacją – Trzymaj blisko przyjaciół, ale wrogów jeszcze bliżej. O tę zasadę ci chodzi? Bo wiesz, w naszej branży istnieje wiele niepisanych zasad.

- Co racja, to racja – dołączyła do jego swój śmiech – Myślę, że będziemy się nieźle dogadywać braciszku. Miej jednak na uwadze, że nie będę długo czekać na twoje wyznanie prawdy Piotrkowi. Daję ci tydzień.

- Szybko przechodzisz do rzeczy siostrzyczko – westchnął Hubert – Zgoda, powiem mu w przeciągu siedmiu dni.

- Nie lubię knuć za plecami Piotrusia – Nicki raptownie posmutniała – Wszyscy decydują o jego losie, ja tak nie chcę.

- Teraz to nie chcesz knuć, ale nie przeszkadzało ci to kilka dni temu, kiedy był skłócony z tym Sicariusem – Zarzucił dziewczynie surowym głosem, po czym się uśmiechnął – Też maczałem w tym palce, dlatego nie będę cię osądzał.

- Wiedziałeś o planie Rose?! – Nicole w szoku wytrzeszczyła oczy – Skąd?

- Jestem prawą ręką szefa Thanathosa – odparł spokojnie Hubert – takie intrygi wyczuwam na kilometr. Martwiłem się o stan naszego brata, bo naprawdę wyglądał żałośnie.

- Jak dużo wiesz? – Nastolatka ostrożnie dobierała słowa. Nie chciała naprowadzać brata na odpowiedź. – Skoro wiesz na czym polegał plan.

- Trudno nie zauważyć – zachichotał mężczyzna – choć dobrze się z tym kryją. Gdyby nie ta kłótnia po waszym gigancie, pewnie nic bym nie dostrzegł.

- No, tak – nastolatkę olśniło – mogłam się domyślić. To ty zadzwoniłeś po Piotrka!

- Masz na to dowody? – Hubert przybrał pokerową twarz – Nie masz, prawda?

- No wiesz?! – Nicole już nie miała wątpliwości – Przez ciebie Piotrek dostał niezłe cięgi od Dantego i Orestesa.

- Przeze mnie?! – Hubert zmierzył siostrę karcącym spojrzeniem – To nie ja urządziłem sobie giganta, jak również nie tańczyłem po pijaku w barze na jakimś zadupiu.

- Też tam byłeś? – Na policzkach dziewczyny wystąpił soczysty rumieniec. – Jak dużo widziałeś?

- Wszyściutko – posłał jej złośliwy uśmieszek – Radziłbym ci ograniczyć spożycie alkoholu inaczej źle to się dla ciebie skończy.

- Matko, wiem – Nicki przewróciła oczami – To było moje pierwsze bliskie spotkanie z alkoholem. Dotychczas ojciec krótko mnie trzymał, jasne? Źle przeżyłam kaca, a do tego Dante zlał mnie, jak małe dziecko za karę w tym stanie. Nie zamierzam pić w najbliższym czasie.

- Ta odpowiedź mnie cieszy maleńka – Hubert zmierzwił jej włosy – Mam nadzieję, że wytrwasz w tym postanowieniu.

- Bo co? – Nicki łypnęła na brata w złości poprawiając fryzurę.

- Bo inaczej to ja przerzucę ciebie sobie przez kolano i złoję skórę dwa razy mocniej niż Dante Sicarius – zagroził jej mężczyzna z powagą w głosie – to tak na przyszłość.

- Hej, nie mam zamiaru być abstynentką przez całe życie – protestowała nastolatka – Na szczęście, nie zawsze będziesz w pobliżu.

- Nie bądź tego taka pewna – rzucił jej nonszalancko – Będę waszym starszym bratem na pełnym etacie i niewątpliwie upilnuję ciebie i Piotrka.

Nicole wściekła prychnęła na brata jak rozdrażniona kotka, po czym trzaskając za sobą drzwiami opuściła pokój. Mężczyzna tylko wybuchł śmiechem, widząc tak dziecinne zachowanie u siostry.

- Możesz zaprzeczać, ale nadal jesteś dzieckiem Nicole – rozbawiony wspominał jej gniewne spojrzenie – Wykapana matka.

* * * * *

Piotrek z gracją słonia wygrzebał się z pościeli. Był jeszcze mocno zaspany i nie do końca wiedział co robi. Jego mała wojna z kołdrą obudziła Dantego, który z uwagą śledził każdy jego ruch do momentu nagłego upadku z łóżka. Mężczyzna z zaciekawieniem zerknął na podłogę, gdzie spod nakrycia wyłonił się nagi chłopak.

- Łazienka – mruknął ospale do siebie Piotrek kierując się chwiejnym krokiem do drzwi wyjściowych. Poranny sprint odbił na nim wielkie piętno w postaci nieprzyjemnych zakwasów w łydkach, udach i biodrach.

- Chyba nie chcesz tak paradować po kampusie? – Zachichotał Dante widząc, jak po wewnętrznej stronie ud spływa mu stróżka spermy. Kiedy chłopak był blisko drzwi, przewrócił się zaczepiając o ubrania leżące na podłodze. Wylądował na kolanach z wypiętym tyłem w stronę partnera. – Wiem, że robisz to nieświadomie, ale mógłbyś się zlitować. Takie widoki tuż po przebudzeniu, to nie na moje nerwy.

Piotrek nadal tkwiąc w półśnie nie słuchał mężczyzny. Dalej posuwał się ku wyjściu, ale tym razem na czworakach. Dante nie wytrzymał, zerwał się z łóżka i spiesznie podszedł do chłopaka. Wziął go na ręce i zaniósł z powrotem na posłanie.

- Pozwól, że pomogę ci się całkowicie obudzić – Mężczyzna skorzystał z okazji, że chłopak wypiął się starając podnieść do siadu i w niego wszedł. Kasztanowłosy krzyknął zdziwiony, po czym zaczął współpracować coraz szybciej poruszając biodrami. – Widzę, że budzenie w moim wydaniu ci się podoba.

- Nie gadaj, tylko przyspiesz – jęknął Piotrek czując, że dochodzi – Dante!

- Jesteś trochę niecierpliwym chłopcem, wiesz? – Zaśmiał się ciemnowłosy całując otrząsającego się z orgazmu partnera. Po chwili spełniony opuścił wnętrze chłopaka mocno go do siebie przytulając.

- Dante – szepnął zielonooki nieśmiało.

- Tak? – Mężczyzna spojrzał na zawstydzoną twarz partnera.

- Pomożesz mi dotrzeć do łazienki? – Zapytał cicho Piotrek lekko drżąc. Jego mięśnie nóg się buntowały. – Mam straszne zakwasy po naszym treningu i ledwo mogę chodzić.

- Oczywiście, że ci pomogę – zachichotał Dante w reakcji na skrępowaną postawę chłopaka – Zrobimy sobie ciepłą kąpiel, co ty na to?

- Tego mi trzeba – kasztanowłosy musnął swoimi usta mężczyzny w podziękowaniu – Z tobą zawsze, ale jest w tej szkole jakaś łazienka z wanną?

- Jest i nawet nie wiesz jak blisko – Dante dobrze wiedział, że chłopak lubi wylegiwać się w wannie wypełnionej ciepłą wodą, dlatego mimowolnie uśmiechnął się widząc iskierki radości w parze zielonych oczu. – Zgodnie z obietnicą cię tam zaniosę.

- Jesteś naprawdę kochany – Piotrek objął mężczyznę za szyję i namiętnie pocałował. – A duża jest ta wanna?

- Wystarczająco by nas pomieścić – Mężczyzna odwzajemnił pocałunek, jednocześnie czując narastające w nim pożądanie. – Skarbie?

- Myślę, że przed kąpielą powinniśmy rozwiązać dwa palące problemy – zachichotał Piotrek czując na udzie twardniejącą męskość partnera. Sam też był u granic, dlatego zniżył się nieco i delikatnie ujął w dłonie członka mężczyzny pomału masując go posuwistymi ruchami. Następnie ułożył się wygodniej na posłaniu i rozszerzył nogi dając do siebie lepszy dostęp. Dante nie czekając skorzystał z zaproszenia i niespiesznie zagłębiał się w chłopaka, który teraz z podniecenia wił się na prześcieradle pod nim. Seria mocniejszych pchnięć wyrwała z niego jęki zachwytu, co podobało się mężczyźnie. Po chwili ciemnowłosy poczuł, jak mięśnie partnera zaciskają się na jego członku, a ciepły strumień zalewa jego brzuch. Zaraz po tym sam doszedł wewnątrz zielonookiego z głośnym okrzykiem. Po wszystkim opadł obok chłopaka, który natychmiast się do niego przytulił.

- Odpocznijmy chwilkę i chodźmy się wykąpać – zaproponował szeptem Piotrek wtulając się w nagi tors mężczyzny i słuchając jego przyspieszonego oddechu – Choć mógłbym tak leżeć przez wieki.

- Misiaczek z ciebie – zachichotał Dante pieszczotliwie głaszcząc chłopaka po policzku – bardzo podobasz mi się z tej strony.

- Lubię zapach i ciepło twojego ciała – mruknął zielonooki opuszkami palców jeżdżąc po umięśnionym brzuchu partnera – Dotyk twojej skóry i brzmienie głosu są dla mnie kojące. Tak bardzo cię kocham.

- Ja ciebie również – Dante wstał z łóżka biorąc chłopaka na ręce. Następnie zaniósł go do pomieszczenia mieszczącego się za ścianą z kominkiem. Była to niewielka, ale przytulna łazienka z dużą wanną z hydromasażem. Napuścili do niej dużo ciepłej wody i zmieszali ją z grapefruitowym płynem do kąpieli, po czym obaj wskoczyli w utworzoną pianę rozchlapując ją wokół.

- Dawno już tak się nie kąpaliśmy – zauważył Piotrek przylegając plecami do torsu mężczyzny. Ciepła woda przyniosła ulgę jego obolałym mięśniom wywołując na jego twarzy błogi uśmiech. – Tak mi dobrze.

W wannie spędzili tak dłuższą chwilę, po czym umyli się i wyszli z łazienki przepasani jedynie w ręczniki. Kiedy wkroczyli do sypialni, oniemiali na widok zmienionej pościeli i czekającej na nich tacy z posiłkiem. Piotrek dostrzegł leżący na stoliku liścik, który pochwycił i przeczytał na głos.

Przyjaciele,

Widzę, że nie próżnowaliście i nieźle się bawiliście. Przyniosłem wam coś na ząb, bo pewnie mocno zgłodnieliście po tej całej serii ćwiczeń ;)

Leo

- Miło z jego strony – Piotrek odłożył liścik na stolik i rzucił okiem na tacę z jedzeniem. Dopiero na widok sterty kanapek poczuł, jak mocno zgłodniał. – Nawet pościel nam zmienił.

- Ta – Dante również poczuł narastający w nim głód, dlatego pochwycił jedną z kanapek i łakomie wepchnął ją sobie do buzi. – Mmmm, tego mi było trzeba.

Ze smakiem zjedli kanapki od Leo migiem opróżniając talerze. Najedzeni położyli się na łóżku i mocno w siebie wtuleni zasnęli spokojnym snem.

* * * * *

Hubert w zamyśleniu opuścił kryjówkę grupy E. Minęły już trzy dni od zawarcia umowy z Nicole, a on nadal nie powiedział Piotrkowi prawdy o sobie. Ciężko westchnął wspinając się schodami na górę, jednocześnie starając się ułożyć odpowiednią strategię. Niestety nie potrafił sklecić nic go zadowalającego. To był pierwszy raz, kiedy nie mógł tego zrobić. Zwykle sprytne taktyki wysypywały mu się, jak karty z rękawa dobrego hazardzisty, a teraz miał ich deficyt. Najprostszym rozwiązaniem byłoby pokazać chłopakowi tatuaż, jednak sęk w tym, że nie znał on symbolu Thanathosa.

- Cholera, że też masz takie braki w edukacji braciszku – mruknął pod nosem pogrążony w myślach – Gdybyś żył w naszym świecie od początku, jak siostrzyczka, nie miałbym takiego problemu z wyznaniem ci prawdy.

Wyszedł na dziedziniec budynku szkoły, gdy kątem oka dostrzegł człapiącego ospale Piotrka. Szedł akurat w jego stronę, dlatego postanowił na niego zaczekać. Nagle nie wiadomo skąd wyskoczyła Nicole i łapiąc oboje za ręce z radosnym uśmiechem pociągnęła ich za sobą.

- Gdzie ty nas ciągniesz?! – Zdziwił się Hubert otrząśnięty z doznanego szoku. – Nicki?

- Jest ładna pogoda i nawet ciepło – oświadczyła dziewczyna raptownie stając i odwracając się do mężczyzn – Zróbmy sobie ognisko w sadzie, proszę.

- Masz ochotę na pieczone jabłka – stwierdził Piotrek zmęczonym głosem – W sumie, czemu nie. Dante wyjechał w interesach i wróci dopiero jutro wieczorem, a zajęcia w grupach są zawieszone na czas powierzonego nam zadania związanego z nadchodzącą misją.

- No, nie wiem – wahał się Hubert. Jak dotąd rzadko uczestniczył w takich zabawach udając zimnego introwertyka i psychopatę.

- To świetna okazja by powiedzieć Piotrusiowi prawdę – Nicole wyszeptała do ucha Hubertowi silny argument. – To jak?

- Ok. – Zgodził się brązowowłosy odchodząc od dziewczyny – Niech wam będzie.

- W takim razie zwołuję naszą ekipę i spotykamy się za godzinę w sadzie! – Zawołała nastolatka kierując się w stronę dormitoriów. – Tylko ciepło się ubierzcie!

- Szalona diablica – zachichotał Piotrek machając siostrze na pożegnanie – szybko się nakręca, a w tym stanie ciężko jest jej cokolwiek wyperswadować.

- Kumam – westchnął Hubert dołączając swój śmiech do zielonookiego – Mała, uparta demonica z roztrzepaną główką.

- Nieźle to ująłeś – zaśmiał się kasztanowłosy idąc w stronę dormitoriów – No nic, nie pozostaje nam nic innego, jak tylko dostosować się do jej zasad gry. Swoją drogą, też nabrałem ochoty na pieczone jabłka.

- Osobiście, wolę mięsiwo – stęknął marudząc Hubert.

- Spróbuję skombinować trochę mięska i ziemniaków u Leo – pocieszał go Piotrek klepiąc po ramieniu – uszy do góry. Jeśli zawiodę, to zawsze możesz znaleźć robaczka w jabłuszku.

- No, wiesz? – Hubert był zaskoczony takim żartem ze strony chłopaka. Choć z drugiej strony spadł mu kamień z serca, że opuściła go depresja, w której jeszcze kilka dni temu toną. – Jeśli znajdę robaka, to wepchnę ci go do gardła. – Wtrącił po chwili z figlarnym uśmieszkiem na ustach. – Więcej białka dobrze ci zrobi.

- Osz ty! – Piotrek posłał mu mięśniaka w ramię, po czym obrażony przyspieszył kroku znikając za drzwiami budynku, do którego zmierzali. Hubert polubił wybuchowe nastroje Nicole i niezdecydowanie zielonookiego. Ta dwójka wprowadzała światło w jego życie i nie zamierzał go tracić. Z taką myślą wszedł do swojego pokoju nikle się uśmiechając pod nosem na wspomnienie nadąsanej buzi chłopaka.

* * * * *

Wieczór był dość ciepły, jak na miesiąc listopad. Nicole z Kamilem i Pierrem rozpalili spore ognisko w przeznaczonym na nie miejscu. Piotrkowi udało się jednak wykombinować trochę mięsa i ziemniaków ku uciesze Huberta, któremu niezbyt podobała się perspektywa kolacji składającej się z samych jabłek.

- Hej, podzielisz się posiłkiem, prawda? – Zagadał kasztanowłosego z miną zbitego psa. – Nadal się na mnie gniewasz?

- Nie bardzo – sapnął Piotrek rozkładając na ziemi pojemniki z jedzeniem – I tak, podzielę się posiłkiem, bo przecież nie zjem tego sam.

- Jesteś niesamowity – zaśmiał się Hubert klepiąc ramię chłopaka – masz u mnie dług.

- Daruj sobie – mruknął zielonooki wzdychając – To nic wielkiego.

- Co tam chłopcy?! – Podbiegła do nich Nicole i rzuciła się obu na ramiona – Idźcie nazbierać trochę jabłuszek, a my się zajmiemy resztą.

- No dobra – Piotrek chwycił jeden z pojemników i z wolna ruszył w stronę jabłonek z dużymi owocami.

- Właśnie stworzyłam ci dogodny moment na wyznanie prawdy – szepnęła do ucha Hubertowi dziewczyna lekko popychając go w kierunku Piotrka – Pogadaj z nim szczerze.

- Myślę, że powiem mu na koniec tej imprezy – oświadczył spokojnie mężczyzna w lekkim uśmiechu – Wiem, że chcesz mi w tym pomóc, ale wolę nie psuć mu zabawy. Jeśli powiem mu w tej chwili, to z pewnością tak się stanie.

- Rozumiem – Nicole odwzajemniła uśmiech, po czym wróciła do Pierra i Kamila. Hubert zaś potruchtał za Piotrkiem by pomóc mu zbierać jabłka.

- Hej, mógłbyś na mnie poczekać – zawołał do kasztanowłosego, który w połowie miał już wypełniony zabrany pojemnik – Mam nadzieję, że pomożesz mi w zbieraniu, skoro nie raczyłeś na mnie poczekać.

- Jęczysz zamiast zbierać – Piotrek rzucił w stronę kolegi zgniłym jabłkiem – Gdybyś od razu zaczął zbierać, to byłbyś na półmetku.

- Mądrala – Hubert złapał jabłko i je odrzucił. Piotrek się tego nie spodziewał i oberwał w tył głowy. – Oddaję to, co zgubiłeś.

- Aua! – Zielonooki pomasował bolące miejsce z wyrzutem patrząc na brązowowłosego – To bolało durniu!

- Teraz jestem durniem? – Mężczyzna udając wściekłego podszedł do chłopaka i prawą ręką łapiąc za podbródek skierował jego twarz w sposób by ich spojrzenia się spotkały. Zrobił to z premedytacją by pobudzić jego spostrzeżenie i myślenie. Następnie uśmiechnął się i zmierzwił mu włosy. – Żartowałem.

- Masz oczy różnej barwy – Zauważył kasztanowłosy nie spuszczając oczu z nadgarstka Huberta – Co oznacza ten tatuaż?

- Opowiem ci o nim później – Hubert złapał swój pojemnik z jabłkami i ruszył w stronę ogniska – Nie każmy im zbyt długo czekać na te jabłka.

- Wiesz, kiedyś widziałem taki tatuaż – odparł w zastanowieniu Piotrek wspominając dzieciństwo – Byłem wtedy jeszcze mały, ale jestem pewny, że to był ten sam symbol.

- Później! – Brązowowłosy stanowczo zaakcentował to słowo kończąc tym samym rozmowę – Chodźmy do Nicole i reszty dzieciaków.

- Ok. – Piotrek westchnął, po czym bez słowa podążył za Hubertem. W głowie mnożyły mu się pytania odnośnie tatuażu i barwy oczu mężczyzny, jednak postanowił zaczekać.

- Jabłuszka! – Zawołała Nicole podbiegając do Huberta i wyrywając mu z rąk pojemnik z owocami. – Nareszcie!

- Przystopuj trochę – Kamil zabrał dziewczynie pojemnik i ruszył w stronę ogniska – To dla wszystkich, a nie tylko dla ciebie żarłoku.

- Oddawaj! Coś powiedział?! – Nastolatka oblała się rumieńcem złości – Kradziej!

- Nie ma takiego słowa! – Zaśmiał się Kamil niewzruszony wyzwiskiem, jakim obrzuciła go dziewczyna. – Mogę kupić ci słownik pod choinkę, jak chcesz się poduczyć słownictwa.

- Przeginasz palancie! – Wrzasnęła Nicole rzucając w chłopaka nadgryzionym jabłkiem dla upustu złości. Po chwili jednak pożałowała swojego czynu. – Widzisz co przez ciebie zrobiłam? Zmarnowałam pyszne jabłuszko rzucając nim w takiego idiotę.

- Idiotę?! – Kamil zmierzył dziewczynę wściekłym wzrokiem, po czym złapał leżący przy jego nodze patyk i ruszył w jej stronę. – To wiedz, że ten idiota ma kija i nie zawaha się go użyć przeciwko dziewczynie.

- Babski bokser! – Nicole pokazała mu język i uciekła chowając się za Pierrem, który wrócił z chrustem do ogniska. – Ratuj mnie Pierre!

- Nie mieszajcie mnie do swoich dziecinnych kłótni! – Pierre rzucił gałęzie na ziemię przy palenisku, po czym podrzucił kilka do ognia. – Nicole zachowujesz się, jak bezmózgowiec, a ty, Kamil, miałbyś więcej oleju w głowie, zamiast ganiać ją z tym badylem w ręku. Przez was czuję się jak w przedszkolu.

- Pierre ma rację – Piotrek złapał za patyk trzymany przez Sulika i wyrwał mu go z rąk. – Zachowujecie się gorzej niż bliźniaki na co dzień. Wstyd mi za was.

- Wybacz – Kamil i Nicole zmieszani przeprosili zielonookiego.

- Skoro wszystko już sobie wyjaśniliśmy, to czas coś wrzucić na ząb – Hubert popchnął Nicole i Kamila w stronę ogniska. Dostrzegł, że coś między nimi zaczyna iskrzyć i postanowił w przyszłości przemaglować chłopca, jednak teraz miał zamiar dobrze się bawić. – Siadajcie i łapcie za kije z jabłkami.

Po chwili wszyscy zaczęli ucztować zapominając o wcześniejszych waśniach. Piotrek z zadowoleniem przyglądał się roześmianej siostrze i chłopcom. Dawno nie widział ich w tak dobrym humorze, który zaczął się udzielać i jemu.

- Zabrałam gitarę z pokoju muzycznego – oświadczyła Nicole wyjmując zza pleców instrument – Zagrasz coś do pośpiewania?

- No, zagraj – zgodził się z koleżanką Kamil – Nie wyobrażam sobie ogniska bez gitary i wokalu uczestników.

- Ok. – Piotrek wziął gitarę i powoli wyjął ją z pokrowca. – Co chcecie by wam zagrać?

- Whataya want from me? – Poprosiła Nicole z błagalnym spojrzeniem – Wiesz, tę piosenkę Adama Lamberta.

- Kojarzę – Piotrek uśmiechnął się tylko w głowie wspominając linię melodyczną piosenki. Po chwili zaczął grać – Hey, slow it down. What do you want from me…

- What do you want from me – dołączyły się do niego nastolatki nieco fałszując. Piotrek zignorował to, bo przecież na ogniskach nie trzeba śpiewać poprawnie. Liczy się dobra zabawa.

- Just don’t give up. I’m workin’ it out – Zaśpiewał refren w lekkim uśmiechu widząc rozbawienie w oczach Huberta. – What do you want from me…

Wszyscy świetnie się bawili śpiewając różne piosenki do późnej nocy i opowiadając sobie straszne historie przy akompaniamencie trzasków iskier wydobywających się z ogniska.

* * * * *

Ognisko powoli wygasało pozostawiając w palenisku pomarańczowy żar. Piotrek w skupieniu wpatrywał się w ciepłą poświatę, którą stwarzał płomień. Nicole zebrała wszystkie pojemniki i śmieci, po czym nakazała zanieść je do szkoły Kamilowi i Pierrowi, a sama usadowiła się obok kasztanowłosego.

- Skoro pozostaliśmy już tylko my – zaczął spokojnie Hubert obserwując dziewczynę i chłopaka siedzących przed nim, jednak w środku był pełen obaw. Nie wiedział, jak zielonooki zareaguje na prawdę, którą zamierzał mu teraz wyznać. Wziął głęboki oddech, a następnie skierował skupione spojrzenie na siedzącą vis a vis parę. – Nazywam się Allen i jestem waszym bratem.

- Co?! – Piotrek zdumiony spojrzał na brązowowłosego. Jego wyznanie nieco go zaskoczyło, jednak bardziej wstrząsnęło nim spokojne zachowanie siostry. – Nicki, ty już wiesz?

- Dowiedziałam się kilka dni temu – oświadczyła smutnie dziewczyna spuszczając wzrok na ziemię – Nie chciałam tego przed tobą ukrywać, ale Allen prosił bym dała mu czas.

- Rozumiem – sapnął zasępiony Piotrek. Znowu dowiadywał się o wszystkim ostatni, co go wkurzało. – Świetnie.

- Nie widzę żebyś się cieszył – zauważył Allen wpatrując się w zamyśloną twarz brata poprawnie odczytując z niej jego nastrój – Nie frustruj się tak. Mała tylko przypadkiem odkryła prawdę.

- To nie tak – jęknął kasztanowłosy – Cieszę się, że mogłem cię wreszcie poznać, jednak wkurza mnie to, że znowu dowiaduję się o wszystkim jako ostatni.

- Podejrzewam jak musisz się teraz czuć, ale nie wściekaj się o to – Allen starał się go nieco udobruchać – Wiem, że trochę zwlekałem z wyznaniem ci prawdy, jednak obawiałem się twojej reakcji.

- Chyba nie jest aż tak źle – Piotrek posłał bratu złośliwy uśmieszek – Nie urządziłem wam żadnej histerii, ani nie pobiłem. Podświadomie czułem, że coś nas łączy, a teraz wiem co.

- Chciałeś abym opowiedział ci o moim tatuażu – brązowowłosy z ulgą wypuścił powietrze z płuc – Symbolizuje on organizację Thanathos.

- To znak Thanathosa?! – Kasztanowłosy przesiadł się i złapał prawą rękę brata chcąc obejrzeć z bliska tatuaż – Te symbole mają jakieś znaczenie?

- Tak – Allen z początku był zaskoczony zachowaniem brata, jednak po chwili uśmiechnął się widząc ciekawość w jego oczach i zapał z jakim oglądał tatuaż – Spokojnie, wszystko ci wytłumaczę.

- Wiesz, tatuaż, który widziałem w dzieciństwie miał jeszcze koronę nad kosą – oświadczył z zapałem Piotrek pokazując miejsce nad tatuażem – i gość miał go wyżej niż ten u ciebie.

- Tatuaż z koroną posiada tylko jedna osoba w organizacji – wtrąciła Nicole widząc szok w oczach Allena – Korona jest oznaką władzy. W dzieciństwie musiałeś spotkać samego szefa, czyli waszego ojca.

- Niezbyt pamiętam to spotkanie – zamyślił się Piotrek w skupieniu marszcząc czoło – Wiem tylko, że stało się coś złego.

- Rozumiem – Allen objął delikatnie brata chcąc go pocieszyć – Nie wspominaj złych rzeczy.

- Ok. – Zielonooki zwrócił wzrok na Allena – Opowiedz mi o tym tatuażu.

- Na początku każdy nowy członek organizacji otrzymuje pierwszy znak. Oczywiście tuż po inicjacji. – Wyjaśniał rodzeństwu. – Tym znakiem jest sierp księżyca, który oznacza działanie pod przykrywką i inwigilację w ukryciu. Kiedy wykona się pierwszą misję z zabójstwem, wówczas zostaje wytatuowana kosa symbolizująca boga śmierci Thanathosa.

- A skrzydło? – Nicole z zaciekawieniem spojrzała na brata – Co ono oznacza?

- Skrzydło archanioła Gabriela – Allen na chwile się zamyślił wspominając najcięższy okres w organizacji – Oznacza śmierć i zniszczenie. Musiałem zabić przyjaciela by być tym, kim teraz jestem. Za zdradę trzeba odpłacić tym samym lub zabić winowajcę. Ten tatuaż non stop mi o tym przypomina.

- Nie chciałeś go zabijać, prawda? – Piotrek smutnie patrzył na brata. Wyczuł w nim przygnębienie i żal. – Żałujesz tego.

- Każdego dnia – Allen melancholijnie spojrzał w gwieździste niebo – Nie chcę by któreś z was tam trafiło i z pewnością będę odciągał ojca od tego miejsca. Piotrek, już teraz wiem, że organizacja cię zniszczy. Wdałeś się w matkę i przypominasz mi ją swoim zachowaniem. Nie pozwolę zgasić tego w tobie. To samo tyczy się również ciebie Nicki.

- Nie przejmuj się nami – pocieszała go Nicole – Jak dotąd, świetnie sobie radziliśmy i będzie tak dalej. Sam masz za dużo na głowie, by dorzucać sobie jeszcze nas do tego.

- Jestem waszym starszym bratem i powinienem się przejmować gnębiącymi was problemami – oznajmił stanowczo Allen – Pobyt w AT pozwolił mi dostrzec światełko w mroku, w którym tkwię niemal od urodzenia, a jesteście nim wy. Nie chcę was stracić.

- Rozumiem twoje obawy – Piotrek ponownie zaskoczył brata i mocno go przytulił – Jesteśmy rodzeństwem i będziemy się wspierać, nawet gdyby miało to oznaczać wojnę z Thanathosem. Może nie wyglądam, ale potrafię być groźny, kiedy tego chcę. Nicki tak samo.

- Wiem – Allen nieśmiało odwzajemnił uścisk młodszego brata. Nie był przyzwyczajony to otwartego okazywania uczuć. – Obserwowałem was przez ostatnie trzy miesiące.

- Ja też chcę się poprzytulać – Nicole rzuciła się na braci mocno do nich przylegając z radosnym uśmiechem. – Nareszcie jesteśmy razem. Mama pewnie cieszy się w niebie z tego faktu.

- Z pewnością – Allen uśmiechnął się do rodzeństwa i ponownie spojrzał w niebo – Zawsze chciała nas chronić. Kiedy ją odwiedzałem, prosiła bym się wami zaopiekował. Była pewna, że prędzej czy później nasze losy się ze sobą splotą.

- Mama wierzyła w siłę przeznaczenia – Nicole rzuciła się na trawę przy ognisku i wbiła wzrok w gwieździste niebo. – Mówiła, że razem pokonamy wszelkie przeciwności. Alberta, Thanathosa, Murdochów i inne.

- Tylko ja jej nie pamiętam – Piotrek spochmurniał – Miałem trzy lata, kiedy mnie porwano. Jedynie dzięki zdjęciu od babci wiem, jak wyglądała, a teraz nie żyje i nie będę miał już okazji jej poznać, czy porozmawiać.

- Ale wiesz – Allen z powagą spojrzał na smutnego brata – z naszej trójki, ty najbardziej ją przypominasz. Masz jej temperament, uśmiech i w ogóle powielasz jej ruchy.

- Jeśli będziesz chciał się czegoś o niej dowiedzieć – Nicole podniosła się do siadu – to zawsze możesz przyjść do naszej dwójki i spytać. Chętnie ci opowiemy o mamie.

- Dzięki – Piotrkowi poprawił się nieco humor – Dobrze wiedzieć. Z pewnością skorzystam.

- Ognisko już prawie całkowicie zgasło – zauważył Allen wstając z miejsca – to znak, że najwyższy czas wracać. Jeśli chcecie, to możecie przekimać w moim pokoju.

- W sumie, Dantego nie ma – zastanawiał się zielonooki – czemu nie.

- Skoro Piotruś idzie, to ja też – Nicole wstała z ziemi i otrzepywała spodnie – Trochę się ochłodziło.

- W takim razie wracamy – zakomenderował Allen obejmując ramieniem młodsze rodzeństwo i prowadząc ich w stronę budynków akademii.